Ελευθερία έκφρασης..

Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.

Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.

Ώσπου μια μέρα
-τη πιο διάφανη απ' όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα

Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι - Ελευθερία έκφρασης 

(photo credit: Stefano Bonazzi http://www.stefanobonazzi.it/ )

Αντικουνουπικό.. άρωμα

Μιας και έφτασαν οι ζέστες, και μαζί και τα κουνουπάκια, ορίστε μια οικολογική συνταγή για ένα αντικουνουπικό αρωματάκι χωρίς χημικά.

Θα χρειαστείτε.
Μισή κούπα βότκα (μπορείτε να βάλετε και καθαρό οινόπνευμα στη θέση της, αλλά τότε μειώστε την ποσότητα και βάλτε 1/3 της κούπας περίπου σε 2/3 νερό)
μισή κούπα νερό (κατά προτίμηση αποσταγμένο)
αιθέριο έλαιο βασιλικού
αιθέριο έλαιο ευκαλύπτου
αιθέριο έλαιο λεμονόχορτο ή σιτρονέλα
αιθέριο έλαιο λεβάντας
(5 σταγόνες απ το κάθένα)

Βάζετε όλα τα υλικά σε γυάλινο μπουκάλι (κατά προτίμηση σκουρόχρωμο) και ανακινείτε λίγες φορές. Τόσο απλό. Το διατηρείτε εκτός ψυγείου, σε κάποιο ντουλάπι για να μην έρχεται σε επαφή με φως ώστε να διατηρήσουν τα αιθερια έλαια τις ιδιότητές τους.

Πίτσα τραγανή

(για το Μπάμπη)

Για το ζυμάρι θα χρειαστώ:

80 γραμμάρια βούτυρο αγελάδας
1 αυγό
1 1/2 τσαγιού αλεύρι για τσουρέκι (και άλλη μια περίπου στη συνέχεια, όσο πάρει)
μισή κούπα τσαγιού νερό
μια πρέζα αλάτι
μια πρέζα ζάχαρη

Για τη σάλτσα:
4-5 ώριμες ντομάτες φαγητού (τριμμένες στον τρίφτη ή περασμένες στο μούλτι)
δυο κ.σ. λάδι.
2 δοντάκια σκόρδου ψιλοκομμένα
λίγο αλάτι (όχι πολύ γιατί έχω και τα τυριά)
μια πρέζα ζάχαρη.

Γέμιση:
φέτες τυριού κίτρινου (ό,τι σας αρέσει, 7-8 συνήθως φτάνουν)
200-250 γρ τριμμένα τυριά ανάμεικτα
φέτες ζαμπόν γαλοπούλας ή άλλου ζαμπόν ή ψαχνό κοτόπουλο σε λεπτές λωρίδες
ελιές , κάπαρη κ ότι αλλο θέλετε.

Εκτέλεση:
σε μια λεκανίτσα χτυπάω το βούτυρο που το έχω αφήσει προηγουμένως εκτός ψυγείου για μια ώρα να μαλακώσει, το αυγό, το αλάτι και τη ζάχαρη με ένα πηρούνι.  Προσθέτω το αλεύρι, τη 1 1/2 κούπα, λίγο λίγο ζυμώνοντας με το χέρι. Παίρνω μια σφιχτή ζύμη. Στη συνέχεια προσθέτω εναλλάξ νερό και αλεύρι ως να τελειώσει το νερό και να έχω μια εύπλαστη ζύμη (μια κούπα περίπου αλεύρι ακόμα).Χωρίζω τη ζύμη σε δυο μεγάλες μπαλλίτσες, περνάω τα χέρια μου σε λιωμένο βούτυρο και τις αλείφω εξωτερικά μ αυτό. Τις αφήνω 20-30 λεπτά να ξεκουραστούν.
Στη συνέχεια αν δε θέλω να κάνω διπλή δόση βάζω τη μια μπαλίτσα σε αλουμινόχαρτο και την κρατάω στην κατάψυξη για επόμενη χρήση.
 

Βουτυρώνω μια στρόγγυλη μεγάλη φόρμα για πίτσα. (εναλλακτικά χρησιμοποιώ το μεγάλο ταψί φούρνου, θα γίνει πολύ λεπτό το ψωμί, σαν κρούστα, κάτι που το προτιμώ) Με πλάστη ανοίγω τη μπαλλίτσα σε φύλλο στρόγγυλο, μεγαλύτερο απο τη διάμετρο της φόρμας (θα μαζέψει ελαφρά στο ψήσιμο). Ανοίγει πανεύκολα. Το τοποθετώ μέσα στη φόρμα, καλύπτοντας και τα πλαινά της.

Ψήνω τη ζύμη σε προθερμασμένο φούρνο, (180 βαθμοί) για 10-15 λεπτά περίπου, να πάρει χρώμα. Βγάζω απ το φούρνο και καλύπτω την επιφάνεια της ζύμης με φέτες κίτρινου τυριού (ό,τι σας αρέσει). Απο πάνω ρίχνω σάλτσα ντομάτας, και στη συνέχεια σκορπίζω παντού πάνω απ τη ντομάτα τριμμένα τυριά διάφορα και λεπτές λωρίδες ζαμπόν γαλοπούλας. Αν θέλω να κάνω την πίτσα μου ακόμα πιό ελαφριά αντι για τριμμένα τυριά βάζω μείγμα τριμμένου ανθότυρου και μοτσαρέλας. Επίσης αντί για ζαμπόν γαλοπούλας μπορώ να βάλω άλλο είδος ζαμπόν, ή κομμάτια κοτόπουλο βραστό ψαχνό, ή ότι άλλο θέλω (ελιές πχ ή κάπαρη).

Τοποθετώ πάλι στο φούρνο και ψήνω για 15-20 λεπτά, ώσπου να δω τα αλλαντικά να έχουν ψηθεί και το τυρί να έχει λιώσει.

Βγάζω απ το φούρνο και σερβίρω.

Καλή όρεξη!

(η σάλτσα: Βάζω σε τηγάνι μεγάλο τύπου φίσλερ τα υλικά και βράζω σε σιγανή φωτιά, ανακατεύοντας στην αρχή και προς το τέλος, ως να σωθεί αρκετά το νερό της ντομάτας - 20 λεπτά περίπου, ανάλογα με τη φωτιά. Σβήνω τη  φωτιά και χρησιμοποιώ απευθείας.)

Μην κλαις — μην κλαις καλή..

Μην κλαις — μην κλαις καλή —
τις μέρες που πέρασαν :
είτανε — να το ξέρης — δώρο των θεών


η γη σιγά
και πριν ακόμη ο ήλιος που τόσο αγαπάμε σβήση
— και δεν σκοπεύει πια για μας να ξαναβγή —
θε να σε πάρω
— για να προχωρήσουμε —
απ’ το λεπτό χεράκι


βλέπεις εκείνο το μνημείο
εκεί πέρα
θ’ ανοίξουμε την πόρτα
και θα μπούμε :
εκεί θε να σε πάρω αγκαλιά
κι’ αγκαλιασμένοι έτσι μια για πάντα
θα χαθούμε
μεσ’ στης Δευτέρας Παρουσίας
τα πολύχρωμα
γυαλιά


Ν ί κ ο ς Ε γ γ ο ν ό π ο υ λ ο ς
(ΚΛΕΛΙΑ
ή μάλλον
ΤΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟΝ ΤΗΣ ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑΣ
Ἀπὸ τὴ συλλογὴ «Ποιήματα», ἔκδ. Ἴκαρος, Ἀθήναι 1994.)

(Οι Ελβετοί The Dead Brothers στο υπέροχο σάουντρακ της ταινίας 'Flammend herz' των Andrea Schuler και Olifr Rutz. Πιό πολλές πληροφορίες γι αυτούς εδώ: http://www.rocking.gr/reviews/album/The_Dead_Brothers_-_The_5th_Sin-Phonie/3334/  -πρόκειται για παρουσίαση του δίσκου τους The 5th Sin-Phonie)

Το θαύμα έρχεται και φέυγει..

Το θαύμα έρχεται και φέυγει

πάλι και πάλι

όσο το ψάχνεις

στους γρίφους των σοφών

ή στον πάτο του φλυτζανιού 

που σε περιέχει

τεμαχισμένη

Μα εσύ επιμένεις

απ' τα κουρελάκια της ευτέλειας

να φτιάχνεις παραμύθια που ευωδιάζουν 

κι εκεί να κατοικείς

(...έγραψε η Βασιλική.  

Η εικόνα απο: https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/p480x480/540102_462561403820327_1565870342_n.jpg )

Ψωμί απο παγωτό!!!

Ναι, το παγωτό που έχετε στο ψυγείο σας μπορεί να γίνει ένα ελαφρά γλυκό ψωμάκι, αρωματισμένο διακριτικά με το άρωμα του παγωτού που χρησιμοποιήσατε.

Για ένα ψωμάκι θα χρειαστείτε:
2 κούπες παγωτό*
1 1/2 κούπα αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
(αν δεν έχετε μπορείτε να φτιάξετε. Η αναλογία είναι: για κάθε κούπα αλεύρι για κάθε χρήση 1 1/2 κουταλάκι του τσαγιού μπέικιν πάουντερ και 1/2 κουταλάκι του τσαγιού ψιλό αλάτι. Απλά τα αναμειγνύετε στο αλεύρι σας)

Εκτέλεση:
Βάλτε τις δυο κούπες παγωτό στο μίξερ, ή σε μπώλ, προσθέστε το αλεύρι, και αναμείξτε με το μίξερ σε χαμηλή ταχύτητα μέχρι να υγρανθεί το αλεύρι όλο και το μείγμα να έχει ομοιογένεια.

Αδειάζετε το μείγμα σε φορμάκι** ψωμιού 20x10, το οποίο έχετε λαδώσει προηγουμένως, ή έχετε καλύψει το εσωτερικό του με λαδόχαρτο.

Ψήνετε στους 180 βαθμούς για 45 λεπτά περίπου.

Αφήστε το σε σχάρα να κρυώσει.


* Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ό,τι παγωτό θέλετε, ανάλογα θα δώσετε στο ψωμί σας την αντίστοιχη γέυση (ελαφριά) και άρωμα.

** Αν θέλετε να κάνετε μεγαλύτερη δόση, σε πιό μεγάλη φόρμα ψησίματος προσαρμόστε τη δοσολογία ανάλογα.

(η φωτογραφία απο το:  http://www.thehungryhousewife.com/2011/03/ice-cream-bread.html )

Επικίνδυνος τόπος τα όνειρα..

Επικίνδυνος τόπος τα όνειρα..

..κινάς γι ανάληψη

σε  ιδανικούς ουρανούς

κι απότομα ξυπνάς

βουρκωμένος βυθός.

(έγραψε η Βασιλική.. 
image copyright: http://nendili.deviantart.com/art/Girl-in-the-Clouds-34896708 )

Ώ Έρωτα..

'Ω Έρωτα,
λένε πως είσαι ανθρώπινος,
λένε πως είσαι θεϊκός.
Φαίνεται να ‘σαι πιο ξακουσμένος
κι απ’ τη σφραγίδα του Σολομώντα.
Είσαι η ψυχή του κάθε πλάσματος
που σέρνεται στη γη.
Αλλ’  η δική μου η ψυχή σε γνωρίζει
με τον τρόπο που γνωρίζουν μόνο τα πουλιά.

Τζελαλαντίν Ρούμι 

(Από το βιβλίο:  Ο Αγαπημένος, εκδόσεις Αρμός, 1997)

Ορχηστρική εκτέλεση του πολυαγαπημένου τραγουδιού του Μίμη Πλέσσα, όπου στίχους είχε γράψει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Η εκτέλεση που ακούμε εδώ είναι απο έναν δίσκο της Zodiac του 1970, με τίτλο: "Παίξε μπουζούκι μου", συλλογή με μουσική επιμέλεια του Στέλιου Ζαφειρίου.

Εδώ ο μεγάλος Στέλιος Ζαφειρίου μας δίνει μια εξαιρετική εκδοχή του τραγουδιού, κελαηδώντας πραγματικά με το μπουζούκι του.

Ένα ευχαριστώ είναι πολύ λίγο, στο φίλο Τάκη (takis4545) που μου 'χάρισε' αυτό το υπέροχο μουσικό κομμάτι. 

..θυμηθείτε με όταν έρθει η ώρα..

Βασίλευε ο ήλιος πίσω απ’ τους στρατώνες, οι ζητιάνοι ψάχνανε για λίγο νερό, μα όλα τα λαγήνια ήταν αναποδογυρισμένα στην πόλη Κανά, οι γυναίκες φεύγανε κλαίγοντας μέσα στο κίτρινο σούρουπο, εγώ, κυνηγημένος, μοίραζα πάνω στο λόφο το κρασί μου με ληστές και ψευδομάρτυρες, ενώ ο σταυρός δάγκωνε κιόλας την άκρη του παλτού μου.
……Ποιον ν’ αγαπήσω; Σε ποιον να εξομολογηθώ; Μονάχα ο Θεός μπορεί να καυχηθεί ότι μ’ άκουσε να παραπονιέμαι, ήπια όλο το βούρκο στον υπόνομο που μ’ έριξαν, τ’ άντερα μου έγιναν οι δρόμοι που κυλάνε αμάξια θριάμβου, έβγαλα τα φτερά μου και τα κάρφωσα στη γριά, που τη θάβαν ολομόναχη μ’ ένα σπουργίτι στο γειτονικό δέντρο, με μια παλιά κασετίνα γεμάτη στάχτη — θυμηθείτε με όταν έρθει η ώρα.
……Εργόχειρα φυλακισμένων στέγνωναν στο τζάκι, ήταν φθινόπωρο κι είχαν ερημώσει τα χωράφια, άκουγα το βήμα των καραγωγέων καταβροχθίζοντας τον κλεμμένο σανό.
……Τότε είδα το μεγάλο ικρίωμα, όπου έπρεπε ν’ ανεβώ, άγνωστο αν θα στεφθώ βασιλιάς ή θα κυλήσω στο καλάθι των αποκεφαλισμένων.

(Ενέδρα, του Τάσου Λειβαδίτη, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Νυχτερινὸς ἐπισκέπτης του 1972)