Robin McLaurin Williams (July 21, 1951 – August 11, 2014)
Δεν διαβάζουμε ή γράφουμε ποίηση επειδή είναι χαριτωμένο.
Διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση επειδή είμαστε μέλη της ανθρώπινης φυλής.
Και η ανθρώπινη φυλή είναι έμπλεη πάθους.
Η ιατρική, η νομική, οι επιχειρήσεις, η μηχανική,
είναι ευγενείς επιδιώξεις, και απαραίτητες για να συντηρήσουν
τη ζωή.
Αλλά η ποίηση, η ομορφιά, το συναίσθημα, η αγάπη..
Γι αυτά μένουμε ζωντανοί.
Όπως έγραψε ο Whitman:
"Ω εαυτέ μου! Ω ζωή! ..των ερωτημάτων που επιστρέφουν πάλι και πάλι
Των ατέλειωτων ορδών των απίστων - των πόλεων που ναι γεμάτες με ανοήτους..
(κι εγώ, κάθε στιγμή να με τύπτω..
..γιατί απ όλους ο πιο ανόητος, ο πιο άπιστος είμ' εγώ..)
Των ματιών που ποθούν, μάταια, το φως
-των μοχθηρών αντικειμένων - των μαχών που ποτέ δεν τελειώνουν
Των πενιχρών αποτελεσμάτων, σε όλα..
Του πλήθους, γύρω μου, σερνάμενων και αχρείων..
Των άδειων, άχρηστων χρόνων των υπολοίπων
-κι εγώ ένας ακόμα μέσα στο κουβάρι αυτών
των υπολοίπων..
Το ερώτημα, Ω εαυτέ μου! το τόσο θλιβερό να επιστρέφει:
Ποιο το νόημα σ' όλα αυτά, Ω εαυτέ μου, Ω ζωή;
Απάντηση:
Ότι βρίσκεσαι εδώ. Ότι η ζωή υπάρχει,
όπως και η μοναδικότητα του καθενός μας.
Ότι το πανίσχυρο παιχνίδι συνεχίζεται,
και η συνεισφορά σου θα ναι ένας στίχος."
Ποιος θα ναι ο δικός σου στίχος;
(μετάφραση: Λιλάκι)
Walt Whitman (1819–1892). Leaves of Grass. 1900.
O Me! O Life!
O ME! O life!... of the questions of these recurring;
Of the endless trains of the faithless—of cities fill’d with the foolish;
Of myself forever reproaching myself, (for who more foolish than I, and who more faithless?)
Of eyes that vainly crave the light—of the objects mean—of the struggle ever renew’d;
Of the poor results of all—of the plodding and sordid crowds I see around me; 5
Of the empty and useless years of the rest—with the rest me intertwined;
The question, O me! so sad, recurring—What good amid these, O me, O life?
Answer.
That you are here—that life exists, and identity;
That the powerful play goes on, and you will contribute a verse.
(Ο ηθοποιός Ρόμπιν Γουίλιαμς βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στην Καλιφόρνια στις 11 Αυγούστου του 2014. Πρωταγωνίστησε σε πολλές και σημαντικές ταινίες, αλλά και -κυρίως- σε εμπορικές. Το ταλέντο του ξεχείλιζε πάντα, ακόμα και μέσα απο εύπεπτα σενάρια. Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών όμως (Dead Poets Society) , ταινία του 1989, ποτέ δεν θα εξηγηθεί ούτε θ αναλυθεί πλήρως. Γιατί περιέχει άπιαστη, ποιητική ουσία που δε χωρά στα κουτάκια του νου.)
