Ο 1ος δίσκος του Δημήτρη Λάγιου..

Η πρώτη δισκογραφική εμφάνιση του Δημήτρη Λάγιου,
σε ηλικία 23 ετών, στον δίσκο
«Τέσσερα επαναστατικά τραγούδια του Ρήγα Φεραίου» (1975)
Περισσότερα εδώ

http://www.musicpaper.gr/documents/item/4448-o-protos-spanios-diskos-tou-dimitri-lagiou-to-1975

Το βίντεο απο το κανάλι του Μάνου Ορφανουδάκη στο youtube:

https://www.youtube.com/user/japan88gr?feature=watch

Αυτός.. ο Γιώργος..

Ήθελα απο μέρες να αφιερώσω ένα θέμα στο Γιώργο Μαρίνο, έναν άνθρωπο που με 'συντροφεύει' απο τα παιδικά μου χρόνια. Και που τον νιώθω τόσο οικείο, ίσως γιατί η ανθρωπιά του ξεχείλιζε πάντα, όπου κι αν εμφανιζόταν, ότι και να κανε, ακόμα και τον παρουσιαστή στο Ciao Antenna..

Θυμάμαι πριν απο δεκαπέντε περίπου χρόνια είχε επισκεφτεί την πόλη μας, ως μέλος του θιάσου που παρουσίαζε το έργο Ξανθιά Φραουλα. Μεγάλη επιτυχία τότε. Κατάμεστο το θέατρο. Σημαντικοί ηθοποιοί, σπαρταριστό έργο, κι ο ίδιος χειμαρρώδης μαγνήτιζε τα βλέμματα. Αρκούσε να μας κοιτάξει απ τη σκηνή για ν αρχίσουμε να γελάμε ασταμάτητα. Ακόμα και οι καλοί ηθοποιοί που έπαιζαν μαζί του προσπαθούσαν να κρατηθούν σοβαροί, μα δεν το κατάφερναν πάντα.. Ο μαγικός αυτός άνθρωπος, και μόνο με το βλέμμα του, τους έκανε να μη μπορούν να συνεχίσουν απ τα γέλια..

Μεγάλη καριέρα. Φοιτητής ακόμα ερμήνευσε δυο τραγούδια από το «Αρχιπέλαγος» του Μίκη Θεοδωράκη στην παράσταση «Όπα όπα» των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου στο θέατρο «Μετροπόλιταν». Την επόμενη χρονιά πήγε στην ακρόαση για την παράσταση «Οδός Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι. «Τον λάτρευα, ήξερα όλα του τα τραγούδια, αλλά ήθελα να πω μόνο το “Πίσω από τις καλαμιές”. Όμως ο πιανίστας δεν το ήξερε και έφυγα». Όμως ο Μάνος τον κάλεσε ξανά, σε δέκα μέρες. 14 Ιουνίου 1962 έγινε η πρεμιέρα του έργου, στο Μετροπόλιταν και πάλι, με το Γιώργο Μαρίνο στο πρώτο του ουσιαστικά ρόλο στο θέατρο.

Εδώ μια μεταγενέστερη ζωντανή ερμηνεία του τραγουδιού της παράστασης εκείνης που έχει άρρηκτα συνδεθεί με τη φωνή του.. Μαζί με τη Δήμητρα Γαλάνη, απο τη Μουσική Βραδιά του Γιώργου Παπαστεφάνου, το 1976.

 Έπειτα απο τη μεγάλη επιτυχία της Οδού Ονείρων εμφανίστηκε για χρόνια σε μπουάτ (στις Χάντρες, στην Κατακόμβη, στα Ταβάνια για δυομιση χρόνια και στο Ρήγα απο το 1969 μέχρι το 1973)

 Από το 1973 μέχρι και το 1992–πλην της περιόδου 1989-90, που έπαιξε στο Θέατρο «Βέμπο»- εμφανιζόταν ανελλιπώς στο Κέντρο «Μέδουσα», παρουσιάζοντας ένα μοναδικό στην Ελλάδα είδος, πρόζα, παρλάτα, σάτιρα, σε κείμενα Γιάννη Ξανθούλη και Παύλου Μάτεσι. Δίπλα πάντα ο  «προσωπικός» του μαέστρος Ν. Δανίκας.

               Με την Κατιάνα Μπαλανίκα, χρόνια παρτενέρ του και χρόνια αγαπημένη του.

Σε κείμενο Παύλου Μάτεσι.. "Θέλω να βγεις περήφανος στην κοινωνία. Να μην καταδέχεσαι να γλείφεις τους άλλους.."

 Ακολούθησαν εμφανίσεις σε νυχτερινά κέντρα, παραστάσεις, τηλεόραση.. Μέχρι πριν λίγα χρόνια ακόμα. Πάντα στην καρδιά του κοινού, πάντα αγαπημένος, πάντα ποιοτικός.

Δισκογραφία επίσης μεγάλη, και σημαντική. Κάποια LP και συμμετοχές:
 «Mια ζωντανή παρουσίαση» (1970), «Σκηνές και εικόνες» (1971, μουσική Ν. Μανίκα), «Παράσταση» (1974, Μ. Πλέσσα, με συμμετοχή της Κ. Μπαλανίκα–όπως και στον πρηγούμενο δίσκο), «Μουσικά παραμύθια» (1974, Γ. Κατσαρού), «Νεκρικοί Διάλογοι» (1974, Μ. Πλέσσα), «Η αγωγή του Πολίτου» (1975, Γ. Κριμιζάκη), «Ροζ προκηρύξεις» (1976, [[Δανίκας_Νίκος|Ν. Δανίκα]]), «Αυτό το καλοκαίρι» (1977, Ν. Δανίκα), «Τα χαμένα χρόνια» (1977, Μ. Πλέσσα), «Γεια χαρά» (1977, παιδικός δίσκος), «Άσε μας ζωή» (1979, Άκη Πάνου), «Γιώργος Μαρίνος» (1979), «Πορτραίτο» (1980), «15 χρόνια παράσταση» («live», 1980), «Ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει» (1982), «Μόνον άντρες» (1983, Στ. Κραουνάκη), «Στον αστερισμό της Μέδουσας» («live», 1984, Στ. Κραουνάκη), «Η Αθήνα τη νύχτα» («live», 1990), «Όμορφες μέρες» (1991, Γ. Σπανού), «Αυτός ο Γιώργος» (1991, Στ. Κραουνάκη), «Ο Παίκτης» (1993, Στ. Σέμση), «30 χρόνια παράσταση)» (1995)


                                                                                        Απο ηχογράφηση..

Ο Νίκος Νικολίζας έγραψε για το Γιώργο Μαρίνο:
"Ο Γιώργος Μαρίνος όπως προσωπικά τον έχω γνωρίσει είναι ένας πολυεπιπεδος, ανοιχτός, φιλικός άνθρωπος. Πιστεύει στα άστρα και συχνά τα κοιτάει μόνος του και βλέπει χαρακτήρες, ζωές, ανθρώπους. Κάποτε μου έλεγε πως δε θέλησε να φυτέψει ούτε ένα δένδρο στη ζωή του. Δεν ήθελε ίχνη πίσω του. Μεγάλος φιλόζωος, ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ζώων, πριν υπάρξει καν κίνημα στη χώρα, θεωρώντας φυσικό πράγμα και αναπόσπαστο της ανθρωπιάς, την προσοχή, την προστασία, την αγάπη για τα ζώα, είχε το κτήμα του γεμάτο αδέσποτα. Όσες φορές είχαμε μιλήσει για τις δραστηριότητες του σε συνεντεύξεις και ακόμα πιο πολύ στις όλο φιλικότητα θερμές συζητήσεις που δεν σκιάζονταν ποτέ από βεντετιλίκια, ή απόσταση ντίβας, που δικαιούται αλλά απεχθάνεται, θυμάμαι την αδυναμία του και τον θαυμασμό του στην Κατιάννα Μπαλανίκα, την παραδοχή του πως για αυτόν ωραίες γυναίκες είναι μελαχρινές, μια εικόνα, την μάνα του να τον κοιτάζει έξω από τα κάγκελα του σχολείου του και να κλαίει, ένα σαλόνι κλειδωμένο και απαγορευμένο γι' αυτόν στο νέο σπίτι του πατέρα του, τις μνήμες του από τον Χατζιδάκι και την πρώτη τους γνωριμία, τον θαυμασμό του για τον Χορν και την Λαμπέτη. Θυμάμαι, ακόμη, να μου λέει πως το κοινό είναι άγριο κι αν δεν έλεγε την αλήθεια του, για τη σεξουαλικότητά του, δεν θα το αφόπλιζε από τη σκληρότητά του. Θυμάμαι ένα ταγκό που χορέψαμε, κάποτε οι δυο μας και στο μεγάλο του σαλόνι, με θέα, από ψηλά τη θάλασσα, τη φιλοξενία ενός ανθρώπου, όλο χρώμα στην ψυχή και αρχοντιά σπάνια, στους τρόπους…"

Και λίγα δικά του λόγια:

Για την ερωτική του ζωή: (ο Γιώργος Μαρίνος δήλωσε ανοιχτά ομοφυλόφιλος, μέσω μιας συνέντευξης, το 1964! Σε εποχές πολύ άγριες.. Δέκα φορές πιο παληκάρι απο πολλούς 'άντρες'.)
«Στα 16 μου συζήτησα το θέμα με τη μητέρα μου. Βέβαια στενοχωρήθηκαν, αλλά είχαμε μια ειλικρινή σχέση. Από την άλλη δεν αισθανόμουν διαφορετικός. Ποτέ δεν είχα τύψεις και ενοχές. Αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα παντρευτώ, ούτε μου άρεσε η συγκατοίκηση δύο αντρών. Πάντως σε κάθε ερωτική σχέση ήμουν παθιασμένος και “συζούσα” με όλες τις εξιδανικεύσεις και τις ψευδαισθήσεις μου».

Για την αγαπημένη του Έλλη Λαμπέτη:
«Ξενύχτησα αμέτρητες φορές παρέα με το ήθος και το χιούμορ του Μάνου Χατζιδάκι, τη γνώση και την αξιοπρέπεια του Δημήτρη Χορν, τη σοφία και την ηρεμία του Νίκου Γκάτσου. Αγαπούσα όμως εξίσου και την Έλλη Λαμπέτη. Τη θαύμαζα τόσο που μια σεζόν ολόκληρη στο “Λεωφορείο ο Πόθος” δεν έλειψα ούτε μια φορά από τις κουίντες απ’ όπου την παρακολουθούσα. Μερικές φορές μάλιστα έκανε ενέσεις για να παίξει. Ήταν η μόνη ηθοποιός που ποτέ δεν μαρκάριζε τίποτα στα έργα για να διευκολύνει την ερμηνεία της. Σε κάθε παράσταση έπαιζε σαν να ήταν η πρώτη φορά. Κυριολεκτικά έβγαζε την ψυχή της στη σκηνή» 

Για την ειλικρίνειά του απέναντι στο κοινό:
«..δηλώνοντας το ότι είμαι ομοφυλόφιλος, ήμουν υποχρεωμένος να είμαι πάρα πολύ αξιοπρεπής. Γιατί αντιπροσώπευα ­ ή έτσι ήθελα να νομίζω ­ ένα μέρος της κοινωνίας που θα ήθελε να το αντιμετωπίζει ο κόσμος πιο σοβαρά, με μεγαλύτερη λεπτότητα. Αλλωστε δεν νομίζω να υπάρχει κάποιο σκάνδαλο γύρω από τη ζωή μου. Ηθελα να δείξω ότι δεν είναι άνθρωποι για να τους κοροϊδεύουμε ή να γελάμε μαζί τους. Αλλά ότι είναι και αξιοπρεπείς, μπορεί να έχουν και ταλέντο, να ζουν χωρίς παρατράγουδα. Διότι όλα στη ζωή πληρώνονται».
«Ποτέ δεν σκέφθηκα τις επιπτώσεις. Ηθελα να είμαι ειλικρινής απέναντι στο κοινό. Να μην το σκεφθεί ή να το υποψιαστεί. Ηθελα να ξέρει από την αρχή πού είμαι τοποθετημένος». 

Για το θέατρο:
«Το θέατρο είναι μια πολύ γοητευτική δουλειά. Αλλά, αλίμονο, θα πω ψέματα αν ισχυριστώ ότι το λατρεύω και ότι χωρίς αυτό δεν ζω... Τώρα το θέατρο είναι για μένα η καλύτερη λύση»

Για την τηλεόραση:
«.. Επέλεξα αυτό που ήθελα να κάνω. Μετά την πίστα αποφάσισα να κάνω τηλεόραση. Είχα ανάγκη να το κάνω, και όχι οικονομική: ήθελα να υπάρξω ξανά στον χώρο, να βλέπω τις εφημερίδες και να είμαι μέσα. Δεν ήξερα τι άλλο θα μπορούσα να κάνω. Για μένα, ευτυχώς ή δυστυχώς, το 90% της ζωής μου εκινείτο γύρω από το επάγγελμά μου. Η αλήθεια είναι ότι στη μεγάλη οθόνη περιόρισα τον αυθορμητισμό μου και την ειλικρίνειά μου, χωρίς να μου το επιβάλλει κανείς. Υποδεχόμουν με χαρά ανθρώπους που ούτε συμπαθούσα ούτε εκτιμούσα. Δεν είναι η τηλεόραση που με εξομοίωσε με τους άλλους. Εγώ εξομοίωσα τον εαυτό μου με την τηλεόραση»

Για τη μοναξιά:
« Η μοναξιά είναι πολύ σχετικό πράγμα. Εάν κατά καιρούς υπήρχε και εάν υπάρχει είναι εντελώς προσωπικό και εσωτερικό θέμα... δεν εξαρτάται από την απόσταση. Πιστεύω ότι η χειρότερη μοναξιά είναι αυτή που κουβαλάς μέσα σου και σε κάνει να αισθάνεσαι μόνος έστω και εάν βρίσκεσαι ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους... Είναι θέμα εσωτερικής ισορροπίας. Εγώ προτιμώ να κάνω παρέα με πολύ λίγους ανθρώπους τους οποίους εκτιμώ και αγαπάω , αλλά δεν μετριούνται ούτε στα δάκτυλα του ενός χεριού.»

Και κλείνοντας το μικρό αφιέρωμα στον πολυαγαπημένο,  ένα τραγούδι, απο τα πολλά που ερμήνευσε μοναδικά, όπου μιλά, νιώθω, για τον εαυτό του, με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα απ όλους..