Ο Antoine de Sainy Exupery μέσα από τα δικά του λόγια..
“Δεν έχω δικαίωμα να πω ή να κάνω τίποτα που να μειώνει έναν άνθρωπο στα ίδια του τα μάτια. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι τι γνώμη έχω εγώ γι αυτόν αλλά τι γνώμη έχει εκείνος για τον εαυτό του. Το να πληγώσεις την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου είναι έγκλημα.”
“Αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα απ όλα. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κρίνεις τον εαυτό σου παρά να κρίνεις τους άλλους. Αν καταφέρεις να κρίνεις τον εαυτό σου είσαι πραγματικά σοφός.”
“Σε κάθε πλήθος υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μοιάζουν σαν όλους τους άλλους, κι όμως, κουβαλούν εκπληκτικά μηνύματα για σένα.”
“Νύχτα, η αγαπημένη. Νύχτα, όταν οι λέξεις ξεθωριάζουν και τα άυλα αποκτούν υπόσταση. Όταν η εξονυχιστική ανάλυση της ημέρας έχει γίνει, και όλα όσα είναι αληθινά σημαντικά παίρνουν σάρκα και οστά ξανά. Όταν ο άνθρωπος κάνει και πάλι ένα τον θρυμματισμένο εαυτό του και αναπτύσσεται με την ηρεμία ενός δέντρου.”
“Η σκέτη λογική είναι η καταστροφή του πνεύματος.”
“Μόνο τα παιδιά ξέρουν τι θέλουν. Ξοδεύουν το χρόνο τους σε μια πάνινη κούκλα, και γίνεται πολύ σημαντική γι αυτά. Και αν κάποιος τους την πάρει κλαίνε.. ”
“Τι σημαίνει 'εξημερώνω' ένα πλάσμα; Είναι κάτι που τόσο συχνά παραμελούμε. Το να δημιουργούμε, ανάμεσά μας, δεσμούς. ”
“Ρισκάρεις το να κλάψεις αν αφήσεις τον εαυτό σου να εξημερωθεί.”
“Είναι τόσο μυστικός τόπος, η γη των δακρύων."
“Φυσικά και θα σε πληγώσω. Φυσικά και θα με πληγώσεις. Φυσικά και θα πληγώσουμε ο ένας τον άλλον. Αλλά αυτό ακριβώς σημαίνει το να υπάρχεις. Το να γίνεσαι άνοιξη σημαίνει ότι δέχεσαι το ρίσκο του να ρθει ο χειμώνας. Το να γίνεσαι παρουσία σημαίνει το να δέχεσαι το ρίσκο της απουσίας..”
“Η αγκαλιά της αγάπης σε περικλείει μαζί με το παρόν, το παρελθόν, το μέλλον σου. Η αγκαλιά της αγάπης σε κάνει ολόκληρο ξανά. ”
“Γιατί η αληθινή αγάπη είναι ανεξάντλητη. Όσο περισσότερη δίνεις τόση περισσότερη έχεις, κι αν πας να τραβήξεις νερό από την κύρια πηγή του ποταμού, όσο πιο πολύ νερό τραβάς τόσο πιο άφθονη γίνεται η ροή του. ”
"Ίσως αγάπη είναι η διαδικασία να σε οδηγήσω, μαλακά, πίσω στον εαυτό σου. Όχι σ εκείνον που θέλω να σαι, αλλά σ εκείνον που είσαι."
Dans le port d Amsterdam - Στο λιμανι του Αμστερνταμ
(Jacques Brel)
Dans le port d`Amsterdam Y a des marins qui chantent Les rêves qui les hantent Au large d`Amsterdam
Στο λιμάνι του Αμστερντάμ υπάρχουν ναυτικοι που τραγουδούν Tα όνειρα που τους στοιχειώνουν ανοιχτά του Aμστερντάμ
Dans le port d`Amsterdam Y a des marins qui dorment Comme des oriflammes Le long des berges mornes
Στο λιμάνι του Αμστερντάμ υπάρχουν ναυτικοί που κοιμούνται Όπως τα λάβαρα κατά μήκος των πένθιμων ιστών
Dans le port d`Amsterdam Y a des marins qui meurent Pleins de bière et de drames Aux premières lueurs
Στο λιμάνι του ʼμστερνταμ υπάρχουν ναυτικοί που πεθαίνουν Γεμάτοι μπύρα και δράματα με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου.
Mais dans le port d`Amsterdam Y a des marins qui naissent Dans la chaleur épaisse Des langueurs océanes
Αλλά στο λιμάνι του ʼμστερνταμ υπάρχουν ναυτικοί που γεννιούνται Μέσα στην παχιά ζέστη της ωκεάνιας μελαγχολίας
Dans le port d`Amsterdam Y a des marins qui mangent Sur des nappes trop blanches Des poissons ruisselants
Στο λιμάνι του Αμστερντάμ υπάρχουν ναυτικοί που τρώνε Σε κατάλευκα τραπεζόμαντηλα φρέσκα ψάρια
Ils vous montrent des dents A croquer la fortune A décroisser la lune A bouffer des haubans
Και σας δείχνουν δόντια ικανά να δαγκώσουν την τύχη Να ξεκρεμάσουν τη σελήνη να φάνε τα ξάρτια
Et ça sent la morue Jusque dans le coeur des frites Que leurs grosses mains invitent A revenir en plus
Και ο μπακαλιάρος μυρίζει μέχρι την καρδιά της πατάτας Που με τα χοντρά χέρια τους Παραγγέλνουν ξανά.
Puis se lèvent en riant Dans un bruit de tempête Referment leur braguette Et sortent en rotant
Και κατόπιν σηκώνονται γελώντας και μέσα στον θόρυβο της θύελλας Κλείνουν το φερμουάρ τους και ρεύονται καθώς βγαίνουν έξω.
Dans le port d`Amsterdam Y a des marins qui dansent En se frottant la panes Sur la panse des femmes
Στο λιμάνι του Αμστερντάμ υπάρχουν ναυτικοί που χορεύουν Και τρίβουν τις κοιλιές τους πάνω στις κοιλιές των γυναικών
Et ils tournent et ils dansent Comme des soleils crachés Dans le son déchiré D`un accordéon rance
Και περιστρέφονται και χορεύουν Σαν ήλιοι που τους έχουν φτύσει Μέσα στον σπαρακτικό ήχο Της γρατζουνιάς ενός ακορντεόν.
Ils se tordent le cou Pour mieux s`entendre rire Jusqu`à ce que tout à coup L`accordéon expire
Στραβολαιμιάζουν Για να ακουστούν καλύτερα όταν γελάνε Ώσπου ξαφνικά Το ακορντεόν σταματά
Alors le geste grave Alors le regard fier Ils ramènent leur batave Jusqu`en pleine lumière
Τότε με σοβαρές κινήσεις και με περήφανα βλέμματα Φέρνουν την Ολλανδέζα τους στο φως του ήλιου.
Dans le port d`Amsterdam Y a des marins qui boivent Et qui boivent et reboivent Et qui reboivent encore
Στο λιμάνι του Αμστερντάμ υπάρχουν ναυτικοί που πίνουν Και πίνουν και ξαναπίνουν και πίνουν ξανά.
Enfin ils boivent aux dames Qui leur donnent leur virtue Qui leur donnent leur joli corps Pour une pièce en or
Δηλαδή πίνουν στην υγειά των γυναικών που δωρίζουν το όμορφο κορμί τους Που δωρίζουν την αρετη τους για ένα νόμισμα χρυσό.
Et quand ils ont bien bu Se plantent le nez au ciel Se mouchent dans les étoiles Et ils pissent comme je pleure
Κι όταν έχουν μεθύσει εντελώς βουτάνε την μύτη τους στον ουρανό Σκουπίζονται στα άστρα και κατουράνε όπως εγώ κλαίω
Sur les femmes infidels Dans le port d`Amsterdam Dans le port d`Amsterdam Dans le port d`Amsterdam
Πάνω στις άπιστες γυναίκες στο λιμάνι του Αμστερντάμ Στο λιμάνι του Αμστερντάμ.
...όταν ένας 35χρονος Βέλγος τραγουδιστής με το όνομα Jacques Brel έβγαινε στην κατάμεστη σάλα του φημισμένου Olympia του Παρισιού για να ερμηνεύσει μια σειρά απο τα ήδη πασίγνωστα τραγούδια του.
Το τραγούδι του με τίτλο Ne me quitte pas είχε ούτως η άλλως κερδίσει τις καρδιές Ευρωπαίων και Αμερικανών ακροατών και εξασφάλιζε στον Brel το απόλυτο sold out στην συναυλία..Ο καιρός ήταν ακόμα ζεστός και ο ανύπαρκτος κλιματισμός της αίθουσας ήταν αναμενόμενο πως θα έφερνε σε δύσκολη θέση τον ερμηνευτή, ο οποίος ήταν γνωστός για τις καταθέσεις ψυχής που άφηνε με γεναιοδωρία σε κάθε του μουσική εμφάνιση..
Ντυμένος με μαύρο κοστούμι και λευκό πουκάμισο,έχοντας σφιχτοδεμένη τη γραβάτα ξεκίνησε να τραγουδά με αυτήν την παροιμιώδη κέρινη ακαμψία του σώματος του μπροστά στο μικρόφωνο, σαν να ήθελε να διεγείρει μόνο τα αυτιά και την ψυχή των παρευρισκομένων και καθόλου τα μάτια τους..
Τα τραγούδια στοιχήθηκαν και παρήλασαν το ένα μετά το άλλο..Quand on a que l'amour, La Chanson des Vieux Amants, Madeleine, Les Bourgeois, Ne me quitte pas..Η συναυλία πλησίαζε στο τέλος της..Ο Brel υποκλίθηκε και απευθύνθηκε στο κοινό του..: "Και για το τέλος θα σας τραγουδήσω για πρώτη φορά ένα ποίημα που έγραψα πριν λίγο καιρό..Ελπίζω να σας αρέσει". Τα φώτα χαμήλωσαν ,ο αγαπημένος του ακορντεονίστας Jean Corti ξεκίνησε να χαιδεύει κάποιες νότες και ο κάθιδρος Brel, χαλάρωσε τη γραβάτα του, έλυσε το πρώτο κουμπί από το πουκάμισό του και άρχισε να απαγγέλει.."Dans le port d`Amsterdam, y a des marins qui chantent, les rêves qui les hantent, au large d`Amsterdam..."
Οσο ο ρυθμός γινόταν πιο έντονος, τόσο ο Brel αγκιστρωνόταν από το τραγούδι και τόσο το κοινό κρατούσε την ανάσα του.Ο Jaques Brel και το σκοτάδι, ο Jacques Brel στον ρόλο του Επίκουρου της Τέχνης, δοσμένος ολόκληρος, παρασύρεται σιγά σιγά από την ίδια τη δημιουργία του, γίνεται σκλάβος της, ακολουθεί τα βήματά της, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα, μέχρι το αποκρουστικό και συνάμα δραματικό φινάλε, μέχρι που οι πόρνες δωρίζουν το όμορφο κορμί τους, δωρίζουν την αρετή τους για ένα νόμισμα, μέχρι που οι "μεθυσμένοι ναυτικοί βουτάνε την μύτη τους στον ουρανό και την σκουπίζουν στα άστρα και μετά κατουράνε", όπως ακριβώς ο Ζακ κλαίει πάνω στις άπιστες γυναίκες, στο λιμάνι του Αμστερντάμ, dans le port d' Amsterdam, dans le port d' Amsterdam, και μετά ο Brel σωριάζεται, και καθως ο γδούπος απο το κορμί που πέφτει ακούγεται στην αίθουσα τα φώτα σβήνουν, και μετά ο Brel καταρρέει, στ΄αληθινά ή στα ψέμματα, ποιός μπορεί να πει, σημασία έχει ότι όταν νυμφεύεσαι την τέχνη δεν έχεις να περιμένεις τίποτα άλλο από σκοτάδι, φως, μεγαλείο, γύμνια, ένα μαύρο κουστούμι και τη γη να φεύγει κάτω απ' τα πόδια σου. Σωριάζεσαι νικητής, αλλά η νίκη σου σημαίνει ότι όλη σου η ζωή ήταν αυτή η σκηνή, αυτό το τραγούδι, αυτή η ερμηνεία. Που τώρα τέλειωσε.. Το κατ' εξοχήν σουρρεαλιστικό τραγούδι-ποίημα, ανέκδοτο ως τότε, με την τόση ένταση που εξέπεμψε, προκάλεσε τέτοιο σοκ στο κοινό, το οποίο ξεσηκώθηκε μεμιάς και το ζητούσε έκτοτε ως encore πάντα από τον δημιουργό του, τον Brel.
(H μετάφραση και τα στοιχεία απο εδώ: http://www.activeradio.gr/index.php?topic=2240.0 )
