Κλείνουν οι πόρτες..

                                                

"Κλείνουν οι πόρτες μ ένα αλλιώτικο φύσημα του ανέμου.."

..κι ήρθε η ώρα και τούτη να κλείσει.

Έτσι απλά, και για ν ανοίξουν άλλες πολλές.

Εις το επανιδείν..

Μη με ρωτήσετε..

 

"..Μη με ρωτήσετε για κείνο.

Δεν ξέρω για τί μιλάτε.

Τι συνέβη δεν έμαθα.




Ούτε κι οι άλλοι ήξεραν

κι έτσι βάδιζα απο ομίχλη σε ομίχλη

πιστεύοντας πως τίποτα δε συνέβαινε

ψάχνοντας για φρούτα στους δρόμους

και για σκέψεις στα λιβάδια.

Και το αποτέλεσμα ήταν το εξής:

όλοι είχαν δίκιο

ενώ εγώ κοιμόμουν.

Έτσι στο στήθος μου σωρεύω

όχι μόνο πέτρες πια, μα και σκιά

όχι μόνο σκιά, αλλά και αίμα.




Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα, φίλε,

κι επίσης, έτσι ακριβώς δεν είναι τα πράγματα.

Γιατί, σε πείσμα όλων τούτων, ζω

και η υγεία μου είναι άριστη,

μεγαλώνει η ψυχή, μα και τα νύχια μου.."



(απόσπασμα απο το ποίημα του Pablo Neruda: No me pregunten
Μετάφραση: Λιλάκι)

Η Φανουρόπιττα της Λίλας

υλικά:

1 κούπα ελαιόλαδο

1 κούπα κόκκινο κρασί

1 3/4 κούπα καστανή ζάχαρη

1 κουταλιά σούπας κοφτή κανέλλα Κεϋλάνης (αν βάλετε την απλή βάλτε ένα κουταλάκι του γλυκού. Η Κεϋλάνης είναι γλυκιά)

1 κουταλάκι γλυκού γαρύφαλλο τριμμένο

3 κουταλιές σούπας κακάο

1 πορτοκάλι ολόκληρο, με τη φλούδα, καλά πλυμένο, πολτοποιημένο στο μούλτι

1 κούπα μαύρες σταφίδες

Φαρίνα που φουσκώνει, όση πάρει το μείγμα (να γίνει όπως ο χυλός του κέικ)

Παρασκευή της φανουρόπιττας.

Βάζουμε σε λεκάνη το λάδι, το κρασί και τον πολτό του πορτοκαλιού.

Προσθέτουμε τη ζάχαρη και τις σκόνες και ανακατεύουμε καλά, μετά τη σταφίδα και συνεχίζουμε να ανακατεύουμε με το χέρι. Τέλος, προσθέτουμε λίγη λίγη τη φαρίνα, κοσκινισμένη, ανακατεύοντας καλά, με το χέρι πάντα. Σταματάμε όταν το μείγμα έχει γίνει ομογενές, σαν πηχτός χυλός για κέικ.

Βάζω το μείγμα σε πυρέξ η ταψάκι φούρνου που έχω απο πριν λαδώσει και πασπαλίσει με λίγη φαρίνα (τινάζω το ταψάκι μετά το πασπάλισμα). Στους 170 βαθμούς, στον αέρα, για 40-45 λεπτά, ανάλογα με το φούρνο. Η φανουρόπιττα είναι έτοιμη όταν βυθίσω μέσα της μαχαίρι και βγει καθαρό.

Αν θέλετε πασπαλίζετε με ένα μείγμα κακάου και καστανής ζάχαρης, ή και με ζάχαρη άχνη.

.........................

Η φανουρόπιττα είναι κομμάτι της παράδοσής μας. Είθισται οι γυναίκες να την φτιάχνουν την παραμονή της γιορτής του Αγίου Φανουρίου (ή και ανήμερα) και να την πηγαίνουν στην εκκλησία για να τη 'διαβάσει' ο παπάς. Τάζουν στον άγιο για να βρούν κάποιο αντικείμενο που έχουν χάσει /(ή ακόμα και για να βρουν κάτι μή υλικό, όπως υγεία για παράδειγμα, ή, οι ανύπαντρες νεαρές κοπέλες έναν καλό σύζυγο!). Η παράδοση το χει οτι ο άγιος Φανούριος 'φανερώνει', καί τα χαμένα αλλά καί τα κρυμμένα.. Γι αυτό, ας προσέχουν οι πιστοί τί εύχονται!

Τα υλικά που χρησιμοποιούνται στην πίτα είναι σε μονό αριθμό, 7, 9, 11 ή 13. Ο αριθμός 9 μάλλον είναι ο επικρατέστερος καθώς συμβολίζει τους 9 μήνες της κύησης.

Τα υλικά που χρησιμοποιούνται έχουν κι αυτά τη σημασία τους. Το λάδι συμβολίζει την πίστη αλλά καί τη δύναμη για να αγωνιζόμαστε (ελιά), το κρασί (σταφύλι) τη χαρά, το αλεύρι (σιτάρι) την αφθονία, η ζάχαρη τη γλυκύτητα, οι σταφίδες την αγάπη, η κανέλλα την επιτυχία, την πνευματικότητα και τις αισθήσεις, το γαρύφαλλο προστασία και υλικές επιτυχίες, το πορτοκάλι θεραπεία, επούλωση αλλά καί ευημερία, ενώ τέλος το κακάο είναι σύμβολο γονιμότητας και της ίδιας της ζωής.

Η γιορτή του Αγίου είναι στις 27 Αυγούστου, ημέρα κατά την οποία οι παπάδες δεν προλαβαίνουν να 'διαβάζουν' τις πίτες και τα γλυκά που τους πηγαίνουν οι γυναίκες της ενορίας. 

Ας σημειωθεί οτι στα παλιά τα χρόνια τα κορίτσια έβαζαν κομμάτι της πίτας κάτω απ το μαξιλάρι τους, για τρεις μέρες, ελπίζοντας να δουν στον ύπνο τους το πρόσωπο του άντρα που θα παντρεύονταν.

Καλή επιτυχία!

Της φυγής..

Μέλη βαριά

Βάδισμα μόνο 

ευθεία μπρος

Πίσω τα ίχνη

χαράζονται 

κι αμέσως σβήνουν

Το μονοπάτι 

το πιό πικρό

είναι εκείνο της φυγής.

(Β.)

(Η εικόνα εδώ: http://images.fineartamerica.com/images-medium-large-5/wild-horse-angel-tarantella.jpg )

Η πορτοκαλόπιτα της Λίλας

Μια παραλλαγή της γνωστής συνταγής, με κάποιες προσθήκες του γούστου μου.

Υλικά:

300 γρ φύλλο κρούστας 

για την κρέμα:

1 μπωλ 1/2 κιλού γιαούρτι στραγγιστό (αν θέλετε χρησιμοποιήστε ελαφρύ)

3/4 ποτηριού ζάχαρη

3/4 ποτηριού μείγμα ελαιολάδου και βουτύρου (σε ό,τι αναλογίες θέλετε, ό,τι βούτυρο θέλετε. 

Χρησιμοποίησα αγελαδινό, σε αναλογία 1/4 βούτυρο, 2/4 λάδι)

3./4 ποτηριού πολτοποιημένη κούπα πορτοκαλιού περασμένη στο μούλτι  

(όπως μένει μετά το στύψιμο)

5 αυγά

1 φακελάκι μπέικιν πάουντερ

μια μυτίτσα του κουταλιού σόδα μαγειρική

2 βανίλιες

Για το σιρόπι:

1 ποτήρι φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκαλιού

2 ποτήρια νερό

2 ποτήρια ζάχαρη

1 κούπα απο το στυμμένο πορτοκάλι

 λίγες σταγόνες λεμόνι (προαιρετικά)

Έχω ήδη ετοιμάσει το σιρόπι πρώτο, για να ναι κρύο στο τέλος. Το ετοιμάζω βράζοντας τα υλικά, για δέκα λεπτά αφού πάρουν βράση. Κλείνω τη φωτιά, αφήνω λίγο να γίνει χλιαρό το σιρόπι, αφαιρώ την κούπα πορτοκαλιού και αν πρόκειται να ετοιμάσω άμεσα το γλυκό, τοποθετώ την κατσαρόλα στο ψυγείο.

Κομματιάζω τα φύλλα (κόβοντάς τα με τα χέρια σε μέγεθος περίπου σπιρτόκουτου)

τα απλώνω σ ένα ταψί φούρνου και τα βάζω σε προθερμασμένο φούρνο (στους 180) για ένα τέταρτο περίπου, να προψηθούν.

Όσο ετοιμάζονται τα φύλλα, σ ένα μεγάλο μπωλ αναμειγνύω τα υλικά της κρέμας. Ξεκινάω χτυπώντας με πηρούνι τα αυγά με τη ζάχαρη. Προσθέτω μπέικιν, σόδα και βανίλιες. Συνεχίζω προσθέτοντας εναλλάξ, λίγο λίγο το γιαούρτι και το μείγμα λαδιού - βουτύρου, χτυπώντας πάντα με το πηρούνι. Στο τέλος ενσωματώνω και το ξύσμα της φλούδας πορτοκαλιού.

Μόλις βγάλω τα φύλλα απο το φούρνο τα τοποθετώ σ ένα βουτυρωμένο ψηλό ταψί ή πυρέξ διαστάσεων περίπου 40χ30. Περιχύνω με το μείγμα της κρέμας ανακατεύοντας καλά, να πάει παντού και να σκεπάσει τα φύλλα.

Ψήνω στους 180 για 30-40 λεπτά (ώσπου να ροδίσει καλά η επιφάνεια του γλυκού).

Βγάζω απ το φούρνο, χαράζω τα κομμάτια με το μαχαίρι και σιροπιάζω με το κρύο σιρόπι.

Υπάρχουν φιλιά..

Υπάρχουν φιλιά που αδιάψευστα μαρτυρούν

την ποινή μιας ένοχης αγάπης

 Φιλιά που δίνονται με το βλέμμα 

Ακόμα και φιλιά που δίνονται με τη μνήμη. 

Υπάρχουν φιλιά σιωπηλά, ευγενικά

Μα κι άλλα αινιγματικά, ειλικρινή

Φιλιά που δίνονται μόνο ανάμεσα σε δυο ψυχές 

Και κάποια που, αν και απαγορευμένα, είναι αληθινά. 

Υπάρχουν φιλιά που πυρώνουν και πονούν

Φιλιά που αιχμαλωτίζουν τις αισθήσεις 

Κι είναι κι εκείνα, τα μυστηριώδη, που ακόμα

περιπλανώνται, χαμένα, στα όνειρά μου.

Υπάρχουν φιλιά που προβληματίζουν, που περιέχουν 

έναν γρίφο που κανείς δε μπόρεσε να λύσει

 Φιλιά που έχουν γεννήσει τραγωδίες 

 και ξεφύλλισαν πολλά τριαντάφυλλα στο στήθος..

Υπάρχουν φιλιά αρωματισμένα, φιλιά ζεστά 

Φιλιά που σφύζουν από απόκρυφες επιθυμίες, 

Υπάρχουν φιλιά που στα χείλη αφήνουν ίχνη 

σα να ναι μια πεδιάδα ήλιου ανάμεσα σε δυο παγετώνες.. 

Υπάρχουν φιλιά που μοιάζουν κρίνοι

τόσο υπέροχα, αγνά και καθαρά, 

Αλλά και τα προδοτικά και τ' άνανδρα

Κι ακόμα.. ..τα καταραμένα και τραυματικά. 

Ο Ιούδας φιλώντας τον Ιησού άφησε αχνάρι

εγκληματικό, πάνω στο θεϊκό του πρόσωπο

Ενώ η Μαγδαληνή, με τα φιλιά της

μ' ευσέβεια οχύρωσε την αγωνία του. 

Από τότε μέσα στα φιλιά πάλλονται 

η αγάπη, η προδοσία και ο πόνος

Και σε κάθε ανθρώπινη ένωση είναι τα φιλιά

σαν τ' αεράκι που παιχνιδίζει μέσα στα λουλούδια.

(Gabriela Mistral - Besos)

(μετάφραση: Λιλάκι)

Και το πιό γλυκό φιλί:

"..μάνα μου σαν φυλαχτό, την αγάπη σου κρατώ.."

(στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος, μουσική: Μίμης Πλέσσας)

(Η εικόνα εδώ: www.images.fineartamerica.com/images-medium-large/butterfly-kisses-carol-blackhurst.jpg )

Ω εαυτέ μου! Ω ζωή!

Robin McLaurin Williams (July 21, 1951 – August 11, 2014)

Δεν διαβάζουμε ή γράφουμε ποίηση επειδή είναι χαριτωμένο.

Διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση επειδή είμαστε μέλη της ανθρώπινης φυλής.

Και η ανθρώπινη φυλή είναι έμπλεη πάθους.

Η ιατρική, η νομική, οι επιχειρήσεις, η μηχανική, 

είναι ευγενείς επιδιώξεις, και απαραίτητες για να συντηρήσουν

τη ζωή.

Αλλά η ποίηση, η ομορφιά, το συναίσθημα, η αγάπη..

Γι αυτά μένουμε ζωντανοί.

Όπως έγραψε ο Whitman:

"Ω εαυτέ μου! Ω ζωή! ..των ερωτημάτων που επιστρέφουν πάλι και πάλι

Των ατέλειωτων ορδών των απίστων - των πόλεων που ναι γεμάτες με ανοήτους..

(κι εγώ, κάθε στιγμή να με τύπτω.. 

..γιατί απ όλους ο πιο ανόητος, ο πιο άπιστος είμ' εγώ..)

Των ματιών που ποθούν, μάταια, το φως

-των μοχθηρών αντικειμένων - των μαχών που ποτέ δεν τελειώνουν

Των πενιχρών αποτελεσμάτων, σε όλα..

Του πλήθους, γύρω μου, σερνάμενων και αχρείων..

Των άδειων, άχρηστων χρόνων των υπολοίπων

-κι εγώ ένας ακόμα μέσα στο κουβάρι αυτών 

των υπολοίπων..

Το ερώτημα, Ω εαυτέ μου! το τόσο θλιβερό να επιστρέφει:

Ποιο το νόημα σ' όλα αυτά, Ω εαυτέ μου, Ω ζωή;

Απάντηση:

Ότι βρίσκεσαι εδώ. Ότι η ζωή υπάρχει, 

όπως και η μοναδικότητα του καθενός μας.

Ότι το πανίσχυρο παιχνίδι συνεχίζεται, 

και η συνεισφορά σου θα ναι ένας στίχος."

Ποιος θα ναι ο δικός σου στίχος;

(μετάφραση: Λιλάκι)

Walt Whitman (1819–1892). Leaves of Grass. 1900. 

O Me! O Life! 

O ME! O life!... of the questions of these recurring; 

Of the endless trains of the faithless—of cities fill’d with the foolish; 

Of myself forever reproaching myself, (for who more foolish than I, and who more faithless?) 

Of eyes that vainly crave the light—of the objects mean—of the struggle ever renew’d; 

Of the poor results of all—of the plodding and sordid crowds I see around me; 5

Of the empty and useless years of the rest—with the rest me intertwined; 

The question, O me! so sad, recurring—What good amid these, O me, O life? 

Answer.

That you are here—that life exists, and identity; 

That the powerful play goes on, and you will contribute a verse.

(Ο ηθοποιός Ρόμπιν Γουίλιαμς βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στην Καλιφόρνια στις 11 Αυγούστου του 2014. Πρωταγωνίστησε σε πολλές και σημαντικές ταινίες, αλλά και -κυρίως- σε εμπορικές. Το ταλέντο του ξεχείλιζε πάντα, ακόμα και μέσα απο εύπεπτα σενάρια. Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών όμως (Dead Poets Society) , ταινία του 1989, ποτέ δεν θα εξηγηθεί ούτε θ αναλυθεί πλήρως. Γιατί περιέχει άπιαστη, ποιητική ουσία που δε χωρά στα κουτάκια του νου.)

Φέγγε μου άστρο τ ουρανού το δρόμο..

O πατέρας φορούσε συνήθως έναν κατιφέ στο πέτο, κι η μητέρα

μια ρόμπα με ζωγραφιστά αρχαία ειδύλλια

κι όταν παίζαμε στην αυλή πατούσαμε μόνο στις άσπρες πλάκες:

έτσι δε βγήκαμε ποτέ απ' τ' όνειρο

η μικρή Άρκτος ερωτοτροπούσε με τον Σεπτέμβριο

ω παιδικότητα: αιωνιότητα αμετάφραστη

κι ο Θεός που απ' τις δακρυσμένες προσευχές των παιδιών που

φοβούνται τη νύχτα

φτιάχνει τις πρώτες γαλάζιες γραμμές της μέρας που στέλνουν

την ελπίδα στους ναυαγούς...

(Ξημέρωμα  - Τάσος Λειβαδίτης - Ποίηση, τόμος τρίτος)

Προσευχή

Στίχοι , μουσική, ερμηνεία:

Λεωνίδας Μπαλάφας

-απο το διπλό cd Απηλιώτης 

που κυκλοφόρησε απο την  Antart το 2013

(Απηλιώτης είναι σύνθεση των λέξεων «από» και «Ηλίου» και χαρακτηρίζει τον άνεμο που πνέει από την Ανατολή. Στην αρχαιότητα θεωρείτο άνεμος που πρόσφερε γονιμότητα και αφθονία. Απεικονίζεται ως νεαρός με λυτά μαλλιά που κυματίζουν, κρατώντας στα χέρια του καρπούς, κηρήθρα και στάχια.)

Αυτά τα χέρια..

Τα χέρια σου..

Όταν τα χέρια σου απλώνονται

προς τα δικά μου, αγάπη,

τι μου φέρνουν στο πέταγμά τους;

Γιατί σταμάτησαν στα χείλη μου

τόσο ξαφνικά;

Γιατί τ αναγνωρίζω

σαν κι άλλη φορά, παλιά,

να τα χω αγγίξει

σαν πριν καν να υπάρξω

να χουν σεργιανίσει

το μέτωπο, 

τη μέση μου;

Η απαλότητά τους ήρθε

φτερουγίζοντας

μές απ το χρόνο

πάνω απο θάλασσες και καπνούς

πάνω απ την Άνοιξη

κι όταν ακούμπησες τα χέρια σου

στο στήθος μου

τα γνώριζα ήδη τούτα τα φτερά 

των χρυσών περιστεριών

κι εκείνον τον πηλό

το χρώμα του σπόρου.

Τα χρόνια της ζωής μου

ήταν δρόμοι αναζήτησης

σκαρφάλωνα ατέλειωτα σκαλιά

διέσχιζα υφάλους.

Ορμούσα μπρος μαζί με τραίνα

με τα νερά επέστρεφα.

Πάνω σε ρόγες σταφυλιών

νόμιζα πως σ αγγίζω.

Σα σ’ ένα ξύλινο ξάφνιασμα

σε συναντούσα για λίγο

κι η μυγδαλιά έπαιρνε για λίγο το σχήμα

της κρυμμένης σου απαλότητας ώσπου..

..ώσπου τα δυο σου χέρια

έκλεισαν πάνω στο στήθος μου

σαν ένα ζευγάρι φτερά

που μόλις έφτασαν

στο τέρμα 

της πτήσης τους.

(Pablo Neruda - μετάφραση: Λιλάκι)

..σα χαρταετός μοιάζει η ψυχή..

..όλη τούτη η σπαραχτική ιστορία της χώρας μας

που (με πλήρη ευθύνη μας) αγνοούμε

η χειραγώγηση, η εκμετάλλευση

η (κι ας αλλάζει πρόσωπα) διαρκής εξάρτηση και δουλεία

η πορεία μας με δεμένα μάτια σε μονοπάτι πάντα από άλλους χαραγμένο

η αναζήτηση σωτήρων μέσα στο λάκκο με τα φίδια

όλα τούτα κάποια στιγμή θα μας καταπιούν..

Το εξαιρετικό βίντεο απο το κανάλι του Ορφέα:

https://www.youtube.com/channel/UCu5uHB8ZDiIlCg-QgjB-GqA

Τα ντοκουμέντα εδώ: http://www.iospress.gr/ios2009/ios20090517a.htm

κι εδώ: 

http://www.iospress.gr/ios2009/ios20090517.htm

Μόνο τα παιδιά ξέρουν τι θέλουν.. (Antoine de Saint Exupery)

Ο Antoine de Sainy Exupery μέσα από τα δικά του λόγια..

“Δεν έχω δικαίωμα να πω ή να κάνω τίποτα που να μειώνει έναν άνθρωπο στα ίδια του τα μάτια. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι τι γνώμη έχω εγώ γι αυτόν αλλά τι γνώμη έχει εκείνος για τον εαυτό του. Το να πληγώσεις την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου είναι έγκλημα.”


“Αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα απ όλα. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κρίνεις τον εαυτό σου παρά να κρίνεις τους άλλους. Αν καταφέρεις να κρίνεις τον εαυτό σου είσαι πραγματικά σοφός.”


...........................................................


“Σε κάθε πλήθος υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μοιάζουν σαν όλους τους άλλους, κι όμως, κουβαλούν εκπληκτικά μηνύματα για σένα.”


“Νύχτα, η αγαπημένη. Νύχτα, όταν οι λέξεις ξεθωριάζουν και τα άυλα αποκτούν υπόσταση. Όταν η εξονυχιστική ανάλυση της ημέρας έχει γίνει, και όλα όσα είναι αληθινά σημαντικά παίρνουν σάρκα και οστά ξανά. Όταν ο άνθρωπος κάνει και πάλι ένα τον θρυμματισμένο εαυτό του και αναπτύσσεται με την ηρεμία ενός δέντρου.”


“Η σκέτη λογική είναι η καταστροφή του πνεύματος.”


“Μόνο τα παιδιά ξέρουν τι θέλουν. Ξοδεύουν το χρόνο τους σε μια πάνινη κούκλα, και γίνεται πολύ σημαντική γι αυτά. Και αν κάποιος τους την πάρει κλαίνε.. ”


.............................................................


“Τι σημαίνει 'εξημερώνω' ένα πλάσμα; Είναι κάτι που τόσο συχνά παραμελούμε. Το να δημιουργούμε, ανάμεσά μας, δεσμούς. ”


“Ρισκάρεις το να κλάψεις αν αφήσεις τον εαυτό σου να εξημερωθεί.”


“Είναι τόσο μυστικός τόπος, η γη των δακρύων."


“Φυσικά και θα σε πληγώσω. Φυσικά και θα με πληγώσεις. Φυσικά και θα πληγώσουμε ο ένας τον άλλον. Αλλά αυτό ακριβώς σημαίνει το να υπάρχεις. Το να γίνεσαι άνοιξη σημαίνει ότι δέχεσαι το ρίσκο του να ρθει ο χειμώνας. Το να γίνεσαι παρουσία σημαίνει το να δέχεσαι το ρίσκο της απουσίας..”


.............................................................................


“Η αγκαλιά της αγάπης σε περικλείει μαζί με το παρόν, το παρελθόν, το μέλλον σου. Η αγκαλιά της αγάπης σε κάνει ολόκληρο ξανά. ”


“Γιατί η αληθινή αγάπη είναι ανεξάντλητη. Όσο περισσότερη δίνεις τόση περισσότερη έχεις, κι αν πας να τραβήξεις νερό από την κύρια πηγή του ποταμού, όσο πιο πολύ νερό τραβάς τόσο πιο άφθονη γίνεται η ροή του. ”


"Ίσως αγάπη είναι η διαδικασία να σε οδηγήσω, μαλακά, πίσω στον εαυτό σου. Όχι σ εκείνον που θέλω να σαι, αλλά σ εκείνον που είσαι."

(μετάφραση: Lila Lilak)

Κι αν δειλινό..

Κι αν δειλινό, από έρωτα,

χορέψεις τη ζωή σου..

Μιά ανάμνηση, από τα χρόνια της αθωότητας

που έγινε τραγούδι.

Απ' την πηγή όπου επιστρέφουμε πάντα

για να θυμηθούμε

ποιοί είμαστε

ξανά.

Ευχαριστώ από καρδιάς το Νικολή, για την υπέροχη μουσική και ερμηνεία.

..δειλινό, από έρωτα..

Μουσική, ερμηνεία: Νίκος Οικονομίδης

Στίχοι: Lila Lilak (Βασιλική).

Εκείνο που χαρίζεται

μ' ολάνοιχτη καρδιά

σκορπά στο φως και γίνεται 

παντοτινή αγκαλιά

Εκείνος που τον πόθο του

δεν έκανε θηλιά

στητός τραβά το δρόμο του

μαζί με τα πουλιά

.....................................

Κι αν δειλινό, απο έρωτα,

χορέψεις τη ζωή σου

τα χρώματά του βάφουνε

για πάντα την ψυχή σου

Το κανάλι του Νικολή είναι εδώ: https://www.youtube.com/user/nikosoikonomidis65

Μη μου χτυπάς..

Από μια εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου αφιερωμένη στο Νίκο Γκάτσο..

Το γνωστό σκηνικό, καλεσμένοι με ευχάριστα χαμόγελα,λίγο από δημόσιες σχέσεις, λίγο από επιβεβλημένα κέφια, γιατί όχι άλλωστε;

Κι εκεί, ανάμεσα στους ομοιόμορφους, δύο άνθρωποι που τολμούν να ναι μόνοι. Δοσμένοι.

Ο ένας στο μικρόφωνο, ο άλλος στο σιγόντο από το τραπέζι, 

Ο Μπάμπης Στόκας, με τα μάτια κλειστά, κι ο Σωτήρης Μουστάκας, ποτέ τίποτα λιγότερο από περήφανος κι αυθεντικός..

(η εικόνα απο δω: http://media-cache-ak0.pinimg.com/736x/38/24/5c/38245c25915126c87aa7ab9a2724e9e3.jpg )

Έτσι είν' οι ανθρώποι..

Τις ανείδωτες ραγισματιές

Τους αμίλητους καημούς

Το πιο γλυκό χαμόγελο

στο πιο πικρό στόμα

Την τρυφερότητα όσων ένιωσαν

το τραχύ χέρι της ζωής

από νωρίς

Την αδυναμία που φωτίζει τα μάτια 

εκείνων που άντεξαν...

...αγαπώ στους ανθρώπους.

(Β)

Παραμύθι..

Παραμύθι

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό

(και τόσες πολλές φορές ακόμα..)

ένας άντρας που λάτρευε μια γυναίκα

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό

(κι η μιά φορά έγινε πολλές)

μια γυναίκα που είχε για θεό της

 έναν άντρα.

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό

(κι ακόμα πολλές, πολλές, πολλές φορές)

μια γυναίκα κι ένας άντρας

που δεν αγαπούσαν 

εκείνους που τους λάτρευαν.

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό

(ίσως μόνο μια φορά)

ένας άντρας και μια γυναίκα που αγαπούσαν

ο ένας τον άλλον.

Cuento de Hadas 

του Robert Desnos

Había una vez ( y fueron tantas veces )

un hombre que adoraba a una mujer.

Había una vez ( la vez fue muchas veces )

que una mujer a un hombre idolatraba.

Había una vez ( lo fue muchas más veces )

una mujer y un hombre que no amaban

a aquel o aquella que los adoraban.

Había una vez ( tal vez sólo una vez )

una mujer y un hombre que se amaban.

(Robert Desnos )

(μετάφραση: Λιλάκι)

Η εικόνα απο εδώ: http://www.artmajeur.com/files/hiroko-sakai/images/artworks/650x650/7154479_snowlight.jpg

Στο λιμάνι του Άμστερνταμ..

Dans le port d Amsterdam - Στο λιμανι του Αμστερνταμ

(Jacques Brel)

Dans le port d`Amsterdam Y a des marins qui chantent Les rêves qui les hantent Au large d`Amsterdam

Στο λιμάνι του Αμστερντάμ υπάρχουν ναυτικοι που τραγουδούν Tα όνειρα που τους στοιχειώνουν ανοιχτά του Aμστερντάμ

Dans le port d`Amsterdam Y a des marins qui dorment Comme des oriflammes Le long des berges mornes

Στο λιμάνι του Αμστερντάμ υπάρχουν ναυτικοί που κοιμούνται Όπως τα λάβαρα κατά μήκος των πένθιμων ιστών

Dans le port d`Amsterdam Y a des marins qui meurent Pleins de bière et de drames Aux premières lueurs

Στο λιμάνι του ʼμστερνταμ υπάρχουν ναυτικοί που πεθαίνουν Γεμάτοι μπύρα και δράματα με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου.

Mais dans le port d`Amsterdam Y a des marins qui naissent Dans la chaleur épaisse Des langueurs océanes

Αλλά στο λιμάνι του ʼμστερνταμ υπάρχουν ναυτικοί που γεννιούνται Μέσα στην παχιά ζέστη της ωκεάνιας μελαγχολίας 

Dans le port d`Amsterdam Y a des marins qui mangent Sur des nappes trop blanches Des poissons ruisselants

Στο λιμάνι του Αμστερντάμ υπάρχουν ναυτικοί που τρώνε Σε κατάλευκα τραπεζόμαντηλα φρέσκα ψάρια

Ils vous montrent des dents A croquer la fortune A décroisser la lune A bouffer des haubans

Και σας δείχνουν δόντια ικανά να δαγκώσουν την τύχη Να ξεκρεμάσουν τη σελήνη να φάνε τα ξάρτια

Et ça sent la morue Jusque dans le coeur des frites Que leurs grosses mains invitent A revenir en plus

Και ο μπακαλιάρος μυρίζει μέχρι την καρδιά της πατάτας Που με τα χοντρά χέρια τους Παραγγέλνουν ξανά.

Puis se lèvent en riant Dans un bruit de tempête Referment leur braguette Et sortent en rotant

Και κατόπιν σηκώνονται γελώντας και μέσα στον θόρυβο της θύελλας Κλείνουν το φερμουάρ τους και ρεύονται καθώς βγαίνουν έξω.

Dans le port d`Amsterdam Y a des marins qui dansent En se frottant la panes Sur la panse des femmes

Στο λιμάνι του Αμστερντάμ υπάρχουν ναυτικοί που χορεύουν Και τρίβουν τις κοιλιές τους πάνω στις κοιλιές των γυναικών

Et ils tournent et ils dansent Comme des soleils crachés Dans le son déchiré D`un accordéon rance

Και περιστρέφονται και χορεύουν Σαν ήλιοι που τους έχουν φτύσει Μέσα στον σπαρακτικό ήχο Της γρατζουνιάς ενός ακορντεόν.

Ils se tordent le cou Pour mieux s`entendre rire Jusqu`à ce que tout à coup L`accordéon expire

Στραβολαιμιάζουν Για να ακουστούν καλύτερα όταν γελάνε Ώσπου ξαφνικά Το ακορντεόν σταματά

Alors le geste grave Alors le regard fier Ils ramènent leur batave Jusqu`en pleine lumière

Τότε με σοβαρές κινήσεις και με περήφανα βλέμματα Φέρνουν την Ολλανδέζα τους στο φως του ήλιου.

Dans le port d`Amsterdam Y a des marins qui boivent Et qui boivent et reboivent Et qui reboivent encore

Στο λιμάνι του Αμστερντάμ υπάρχουν ναυτικοί που πίνουν Και πίνουν και ξαναπίνουν και πίνουν ξανά.

Enfin ils boivent aux dames Qui leur donnent leur virtue Qui leur donnent leur joli corps Pour une pièce en or

Δηλαδή πίνουν στην υγειά των γυναικών που δωρίζουν το όμορφο κορμί τους Που δωρίζουν την αρετη τους για ένα νόμισμα χρυσό.

Et quand ils ont bien bu Se plantent le nez au ciel Se mouchent dans les étoiles Et ils pissent comme je pleure

Κι όταν έχουν μεθύσει εντελώς βουτάνε την μύτη τους στον ουρανό Σκουπίζονται στα άστρα και κατουράνε όπως εγώ κλαίω

Sur les femmes infidels Dans le port d`Amsterdam Dans le port d`Amsterdam Dans le port d`Amsterdam

Πάνω στις άπιστες γυναίκες στο λιμάνι του Αμστερντάμ Στο λιμάνι του Αμστερντάμ.

...όταν ένας 35χρονος Βέλγος τραγουδιστής με το όνομα Jacques Brel έβγαινε στην κατάμεστη σάλα του φημισμένου Olympia του Παρισιού για να ερμηνεύσει μια σειρά απο τα ήδη πασίγνωστα τραγούδια του.


Το τραγούδι του με τίτλο Ne me quitte pas είχε ούτως η άλλως κερδίσει τις καρδιές Ευρωπαίων και Αμερικανών ακροατών και εξασφάλιζε στον Brel το απόλυτο sold out στην συναυλία..Ο καιρός ήταν ακόμα ζεστός και ο ανύπαρκτος κλιματισμός της αίθουσας ήταν αναμενόμενο πως θα έφερνε σε δύσκολη θέση τον ερμηνευτή, ο οποίος ήταν γνωστός για τις καταθέσεις ψυχής που άφηνε με γεναιοδωρία σε κάθε του μουσική εμφάνιση..


Ντυμένος με μαύρο κοστούμι και λευκό πουκάμισο,έχοντας σφιχτοδεμένη τη γραβάτα ξεκίνησε να τραγουδά με αυτήν την παροιμιώδη κέρινη ακαμψία του σώματος του μπροστά στο μικρόφωνο, σαν να ήθελε να διεγείρει μόνο τα αυτιά και την ψυχή των παρευρισκομένων και καθόλου τα μάτια τους..


Τα τραγούδια στοιχήθηκαν και παρήλασαν το ένα μετά το άλλο..Quand on a que l'amour, La Chanson des Vieux Amants, Madeleine, Les Bourgeois, Ne me quitte pas..Η συναυλία πλησίαζε στο τέλος της..Ο Brel υποκλίθηκε και απευθύνθηκε στο κοινό του..: "Και για το τέλος θα σας τραγουδήσω για πρώτη φορά ένα ποίημα που έγραψα πριν λίγο καιρό..Ελπίζω να σας αρέσει".
Τα φώτα χαμήλωσαν ,ο αγαπημένος του ακορντεονίστας Jean Corti ξεκίνησε να χαιδεύει κάποιες νότες και ο κάθιδρος Brel, χαλάρωσε τη γραβάτα του, έλυσε το πρώτο κουμπί από το πουκάμισό του και άρχισε να απαγγέλει.."Dans le port d`Amsterdam, y a des marins qui chantent, les rêves qui les hantent, au large d`Amsterdam..."


Οσο ο ρυθμός γινόταν πιο έντονος, τόσο ο Brel αγκιστρωνόταν από το τραγούδι και τόσο το κοινό κρατούσε την ανάσα του.Ο Jaques Brel και το σκοτάδι, ο Jacques Brel στον ρόλο του Επίκουρου της Τέχνης, δοσμένος ολόκληρος, παρασύρεται σιγά σιγά από την ίδια τη δημιουργία του, γίνεται σκλάβος της, ακολουθεί τα βήματά της, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα, μέχρι το αποκρουστικό και συνάμα δραματικό φινάλε, μέχρι που οι πόρνες δωρίζουν το όμορφο κορμί τους, δωρίζουν την αρετή τους για ένα νόμισμα, μέχρι που οι "μεθυσμένοι ναυτικοί βουτάνε την μύτη τους στον ουρανό και την σκουπίζουν στα άστρα και μετά κατουράνε", όπως ακριβώς ο Ζακ κλαίει πάνω στις άπιστες γυναίκες, στο λιμάνι του Αμστερντάμ, dans le port d' Amsterdam, dans le port d' Amsterdam, και μετά ο Brel σωριάζεται, και καθως ο γδούπος απο το κορμί που πέφτει ακούγεται στην αίθουσα τα φώτα σβήνουν, και μετά ο Brel καταρρέει, στ΄αληθινά ή στα ψέμματα, ποιός μπορεί να πει, σημασία έχει ότι όταν νυμφεύεσαι την τέχνη δεν έχεις να περιμένεις τίποτα άλλο από σκοτάδι, φως, μεγαλείο, γύμνια, ένα μαύρο κουστούμι και τη γη να φεύγει κάτω απ' τα πόδια σου. Σωριάζεσαι νικητής, αλλά η νίκη σου σημαίνει ότι όλη σου η ζωή ήταν αυτή η σκηνή, αυτό το τραγούδι, αυτή η ερμηνεία. Που τώρα τέλειωσε..
Το κατ' εξοχήν σουρρεαλιστικό τραγούδι-ποίημα, ανέκδοτο ως τότε, με την τόση ένταση που εξέπεμψε, προκάλεσε τέτοιο σοκ στο κοινό, το οποίο ξεσηκώθηκε μεμιάς και το ζητούσε έκτοτε ως encore πάντα από τον δημιουργό του, τον Brel.

(H μετάφραση και τα στοιχεία απο εδώ: http://www.activeradio.gr/index.php?topic=2240.0 )

Το ζεϊμπέκικο

..Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα· είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.


Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων. ..


..Ο αληθινός άντρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο ή την αδυναμία του· αγνοεί τις κοινωνικές συμβάσεις και τον ρηχό καθωσπρεπισμό. Συμπάσχει με τον στίχο ο οποίος εκφράζει σε κάποιον βαθμό την προσωπική του περίπτωση, γι' αυτό επιλέγει το τραγούδι που θα χορέψει και αυτοσχεδιάζει σε πολύ μικρό χώρο ταπεινά και με αξιοπρέπεια. Δεν σαλτάρει ασύστολα δεξιά κι αριστερά· βρίσκεται σε κατάνυξη. Η πιο κατάλληλη στιγμή για να φέρει μια μαύρη βόλτα είναι η στιγμή της μουσικής γέφυρας, εκεί που και ο τραγουδιστής ανασαίνει.


Ο σωστός χορεύει άπαξ· δεν μονοπωλεί την πίστα. Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το «Πάτερ Ημών». Τα είπες όλα με τη μία. ..


..Μια γυναίκα δεν είναι μάγκας· είναι θηλυκό ή τίποτα. Κι ένας άντρας, πρώτα αρσενικό και μετά όλα τ' άλλα. Αυτό είναι το αρχέτυπο. Κι αν το εποικοδόμημα γέρνει καμιά φορά χαρωπά, η βάση μένει ακλόνητη. Εξαιρούνται οι γυναίκες μεγάλης ηλικίας που μπορεί να έχουν προσωπικά βάσανα: χηρεία ή πένθος για παιδιά. (Κι όμως είδα σπουδαίο ζεϊμπέκικο από δύο γυναίκες· τη Λιλή Ζωγράφου, που αυτοσχεδίαζε έχοντας αγκαλιάσει τον εαυτό της από τους ώμους με τα χέρια χιαστί σαν αρχαία τραγωδός· και μια νεαρή πουτάνα σε ένα καταγώγιο των Τρικάλων, πιο αυτεξούσια απ' όλους τους αρσενικούς εκεί μέσα.) ..


..Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα. Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου. Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρω. ..


..Ειπώθηκε πως το ζεϊμπέκικο σβήνει. Ο αρχαϊκός χορός της Θράκης που τον μετέφεραν οι ζεϊμπέκηδες στη Μικρά Ασία και τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του 1922 έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο· δεν έχει θέση σε μια νέα κοινωνία με άλλα αιτήματα και άλλες προτεραιότητες. Μπορεί και να γίνει έτσι. Αν χαθούν η αδικία, ο έρωτας και ο πόνος· αν βρεθεί ένας άλλος τρόπος που οι άντρες θα μπορούν να εκφράζουν τα αισθήματά τους με τόση ομορφιά και ευγένεια, μπορεί να χαθεί και το ζεϊμπέκικο. ..


(αποσπάσματα απο το άρθρο του Διονύση Χαριτόπουλου: Ο Μοναχικός Θρήνος - Το Ζεϊμπέκικο - εφημερίδα Τα Νέα, 14/9/2002

ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://antikleidi.com/2014/02/09/zempek/ )

Του κόσμου..

Κάποιοι άνθρωποι

στις μάχες με τους προσωπικούς τους δαίμονες

πιό συχνά χάνουν παρά κερδίζουν..

Μα είναι τούτες, οι ατέλειωτες μάχες

που τελικά σηκώνουν, χτίζουν 

άπιαστους κόσμους, μέσα τους.

Και το τραγούδισμά τους γίνεται μαγικό..

El amor..

Η αγάπη

Δεν είναι μόνο λόγια που λέγονται τυχαία

Για μια στιγμή και δίχως σκέψη

Είναι εκείνα τα άλλα πράγματα που νιώθει κανείς χωρίς να μιλά

Με το χαμόγελο, με το αγκάλιασμα..

Η αγάπη..

Η αγάπη

Κάποιες φορές δεν φτάνει ποτέ γιατί περνά δίχως να χτυπήσει

Φεύγει, ψάχνοντας ποιόν ν' αγαπήσει

Κάποιες φορές όταν φτάνει φτάνει αργά, γιατί ήδη

Υπάρχει κάποιος άλλος στη θέση της..

Η αγάπη..

Η αγάπη

Δεν ξέρει από σύνορα, αποστάσεις ή τόπο

Δεν έχει ηλικία

Μπορεί να φτάσει

Χαμένη μέσα στο πλήθος ή νανουρισμένη μέσα σ' ένα τραγούδι

Μέσα από ένα γέλιο, ή
μέσα από ένα κλάμα

Η αγάπη..

Η αγάπη

Είναι να συγχωρείς τα πάντα, δίχως κατηγορίες και να ξεχνάς

Για να αρχίσεις από την αρχή

Είναι να μη λες τίποτα και να πορεύεσαι στη σιωπή

Είναι να προσφέρεις δίχως να περιμένεις

Η αγάπη..

El amor

                                                         

No sólo son palabras que se dicen al azar,                               

Por un momento y sin pensar.                                                        

Son esas otras cosas que se sienten sin hablar,  

Al sonreír, al abrazar,...

(El amor) (El amor)

(El amor) (El amor)

El amor

A veces nunca llega porque pasa sin llamar,

Se va buscando a quién amar.

A veces, cuando llega llega tarde, 

porque ya

Hay alguien más en su lugar.

(El amor) .....

El amor

No sabe de fronteras, de distancias ni lugar.

No tiene edad. 

Puede llegar

Perdido entre la gente o arrullado en un cantar,

Por un reír, por un llorar,...

(El amor) .....

El amor

Es perdonarse todo sin reproches y olvidar

Para volver a comenzar,

Es no decirse nada y en silencio 

caminar,

Es ofrecer sin esperar.

(El amor) (El amor)

(El amor) (El amor).

......................

El amor 

Julio Iglesias

(μετάφραση: B)

Ήταν καμάρι..

"Ήταν καμάρι της αυγής

και καβαλάρης όμορφος.

Τώρα μια χούφτα χιόνι.

Γύρισε κάμπους και βουνά

και πανηγύρια πέρασε

στην αγκαλιά των κοριτσιών.

Ποιος το ‘λπιζε να γίνουνε

τα μούσκλια τα νυχτιάτικα

στεφάνι στα μαλλιά του;"

Νίκος Γκάτσος

(Καλό ταξίδι Μάριε της καρδιάς μας..)

Το μονοπάτι της αγάπης..

Και νά πώς γεννιέται ένα τραγούδι..

Δυο δάκρυα

Δυο φίλοι

Δυο λόγια που όλο στροβίλιζαν στο νου..

Στίχοι, μουσική, τραγούδισμα..

Το μονοπάτι της αγάπης

όταν το βρεις να το διαβείς

δίχως παπούτσια, δίχως σκέπη

με την συμπόνοια σου ανοιχτή

Είναι απρόβλεπτο ταξίδι

θέλει στο φόβο αντοχή

άγριο χορό στην καταιγίδα

αλλά στον πόνο σιωπή

.........

Είναι πολύτιμο το δάκρυ

που στάζει από την καρδιά..

..κι έτσι μαθαίνεις να αγγίζεις

μόνο με χέρια απαλά

(Β)

Μην κλαις άστρο μου..

Μην κλαις άστρο μου

Σου στέλνω τη δέσμη του φακού

με σταθερό το χέρι 

τους δρόμους σού δείχνω του ουρανού

και τους χάρτες ξεδίπλωτους 

για να βρεθείς

Μην κλαις άστρο μου

και θολώνει η απόσταση...

(Σωκράτης Ξένος 

http://sokzi.blogspot.gr )

Κάθε ψυχή..

Κάθε ψυχή μες στο κουκούλι της

το στεγανό -σχεδόν- μα..

..κάποτε, κάποιος αφουγκράζεται

τον ανεπαίσθητο ήχο της βροχής 

να κλαίει από μέσα

και ζητά να μπει

Γιατί 'ναι μια βροχή

που ανασυνθέτει

τ όνειρο, και που

γιατρεύει πιο βαθιά

απ όλες τις λιακάδες 

του κόσμου.

(Β.)

Μια σταγόνα ελευθερίας..

Η ανοιχτή αγκαλιά

Σπάζει και τις κρυφές

Αλυσίδες

Η ελεύθερη ψυχή

Ταξιδεύει πέρα απ το τέλος

Του φόβου

Μια σταγόνα ελευθερίας

Και μόνο

Η αγάπη

                                                               Β

Δωσ' του αγάπη μου να πιεί..

"..Χτες το βράδυ πήγαμε στο Μέγαρο Μουσικής για να παρακολουθήσουμε μια εκδήλωση προς τιμήν του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Αγαπάω τον Ιάκωβο Καμπανέλλη. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά αλλά, λόγω της φιλικής μου σχέσης μ’ έναν δικό του άνθρωπο, είχα την τιμή να του σφίξω το χέρι δυο φορές. Και μια χτες, τρεις. Δεν είναι μόνο τα θεατρικά του έργα, δεν είναι οι στίχοι που έγραψε, δεν είναι η απίστευτη ζωή του – είναι που όλα αυτά τα βλέπεις στα μάτια του. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έχει τα πιο όμορφα μάτια που έχω δει στη ζωή μου. .."

http://pitsirikos.blogspot.gr/2006/09/blog-post_12.html¨

Το ψωμί είναι στο τραπέζι
το νερό είναι στο σταμνί
το σταμνί στο σκαλοπάτι,
δώσε του ληστή να πιει.

Το ψωμί είναι στο τραπέζι
το νερό είναι στο σταμνί
το σταμνί στο σκαλοπάτι,
δώσε του Χριστού να πιει.

Δώσε μάνα του διαβάτη,
του Χριστού και του ληστή
δώσε μάνα να χορτάσει,
δώσ’ του αγάπη μου να πιει.