Κι όποιος μετράει τα χρώματα..

Οι ζαφειρένιες αλλαγές, εορτή της παντοδυναμίας!
Μια μουσική με χρώματα – νερά ζωγραφισμένη
κι’ όποιος μετράει τα χρώματα χάνει τα δάχτυλά του
και ξαναρχίζει απ’ την αρχή και μες στο θαύμα κλαίει!

Νικηφόρος Βρεττάκος

(Ηλιοβασίλεμα - 1939)

Ένας ξεχωριστός άνθρωπος..

..ο νονός μου..

"Όσα χρόνια παρακολουθούσα τον αγώνα του σαν

ιδρυτή και Προέδρου της Ζωοδόχου Πηγής, αλλά και

σαν πατέρα ενός αυτιστικού παιδιού δεν είδα ποτέ την

απελπισία ή την οδύνη στο πρόσωπό του, αντίθετα, 

θεωρούσε το πρόβλημα του αδερφού μου σαν

"ευλογία" απο το Θεό, σαν έναυσμα για να χαράξει

ένα δρόμο ελπίδας γι αυτά τα παιδιά, για να έχουν

ίσες ευκαιρίες να διακριθούν, να αναδειχθούν και να 

ονειρευτούν ένα μέλλον με αξιοπρέπεια και σεβασμό."

Άννα Φερετζάκη

Κι εγώ πιο μόνος κι απο τ αηδόνια..

Σα σήμερα, πριν δυο χρόνια, έφυγε ο Δημήτρης Μητροπάνος. Πολλά έχουν γραφτεί για τη ζωή του, τις ερμηνείες του, τη λεβεντιά του.

Το βέβαιο είναι οτι αγαπήθηκε πολύ απο τους Έλληνες, και δίκαια. Όπως παλιά άκουγαν Καζαντζίδη (κι ακόμα ακούν βέβαια), οι Έλληνες του εξωτερικού, οι οποίοι είναι 'δείκτες' του γνήσιου λαϊκού τραγουδιού, απο τη δεκαετία του 80 σχεδόν και πέρα άκουγαν Μητροπάνο..

Θυμάμαι, πριν αρκετά χρόνια, βρέθηκα σε μια κοπή πίτας, σ ένα μικρό σχετικά κέντρο της Λάρισας. Την εκδήλωση διοργάνωνε ένα μικρό πολιτικό κόμμα. Ο Μητροπάνος, που ήταν φίλος ενός απο τα στελέχη του κόμματος ήρθε (μάθαμε) να τραγουδήσει αφιλοκερδώς, για το φίλο του. Κι ας ήταν δηλωμένος κομμουνιστής. Τραγουδούσε δυο μέτρα μακριά μου, όρθιος, χωρίς παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια. Με κλειστά μάτια, το πουκάμισο λίγο ξεκούμπωτο, ευθυτενής, μαγευτικός. Ήρθε, τραγούδησε κοντά δυό ώρες όρθιος για το φίλο του, κι έφυγε το ίδιο βράδυ λόγω υποχρεώσεων στην Αθήνα. Αξέχαστη στιγμή.

Κρατώ και μια σκηνή που μου διηγήθηκε ο ξάδερφός μου, απο τη γενέτειρά του (δική του και του Μητροπάνου), τα Τρίκαλα. Νεαρά παιδιά, ο ξαδερφός μου και οι φίλοι του, σ ένα μπαράκι, πριν δυο δεκαετίες περίπου.  Καθισμένοι στο μπαρ. Μπαίνει ο Μητροπάνος -ήταν φίλος με τον ιδιοκτήτη-, κάθεται στο διπλανό σκαμνί. Αρχίζουν τα παιδιά να ψιθυρίζουν με δέος "Ο Μητροπάνος, ο Μητροπάνος.". Εκείνος αμίλητος, με τα μάτια κατεβασμένα, πίνει ένα, δύο ποτά. Σηκώνεται. "Κέρασε τα παιδιά απο μένα" λέει στο μπάρμαν. Αφήνει τα χρήματα και φεύγει.

Αφιερωμένο σ εκείνον τον περήφανο Άντρα λοιπόν..

Ημερολόγιο Εξορίστου..

ένα κείμενο του Άρη Σκιαδόπουλου, αυτούσιο, όπως δημοσιεύτηκε στο facebook.
Γιατί παντού μπορείς να βρεις ουσία, τόσο συμπυκνωμένη και κοφτερή που πονά..

Αρης Σκιαδόπουλος

Ημερολόγιο Εξορίστου στο Λεκανοπέδιο: "Μεγαλη Τετάρτη Μεγαλη Πέμπτη Μεγάλη Παρασκευή Ανάσταση.Μέ τούς συνανθρώπους ψυχασθενείς στόν δρόμο.Μέ τήν Ευδοξία ανάπηρη βαρειά νά περιμένει γιά μιά ακόμα φορά νά τής εγκρίνει η επιτροπή τό γλίσχρο επίδομα αναπηρίας καί σχεδόν απόλυτα τυφλή νά μετράει πόντο πόντο τό βαδην της μέσα σέ μιά αραχνιασμένη γαμημένη γκαρσονιέρα.Η Ελλαδα νάχει υπουργό Πρόνοιας ένα φασιστόμουτρο πού ακκίζεται περιοδεύον τά κανάλια,μέ κοστούμι καί γραβάτα.Ενας υπερήλικας στήν έξοδο τού μετρό στό Μοναστηράκι,μ ένα πλαστικό διαφανές κύπελλο στό χέρι νά επαναλαμβάνει μονότονα "πεινάω" καί νά προσπερνάμε ασυγκίνητοι γιατί έχουμε πιά οικειοποιηθεί τήν αθλιότητα.Δελν μάς συγκινεί πιά.Στά κοινωνικά συσσίτια ουρές ανθρώπων αξιοπρεπών πού δέν μπορούσαν ποτέ νά συλλαβουν ούτε στά χειρότερα τους όνειρα αυτόν τόν εφιάλτη.Προχθές ο Ταβερνιάρης ο Αποστόλης λίγο έξω από τή Χαλκίδα,ήταν στήν απόλυτη απελπισία.Περασμένος στόν Τειρεσία πιά υπογραμμισμένο μέ κόκκινο μαρκαδωρο τό ονομά του..Πήγε νά ζητήσει πενήντα χιλιάρικα δάνειο γιά νά μήν κλείσει τήν επιχείρηση από τήν οποία ζουν τέσσερις οικογένειες.Η Τράπεζα τού ζήτησε βεβαίωση ότι δέν χρωστάει στό ΙΚΑ καί φορολογική ενημερότητα.Αλλα γιά νά πάρει αυτά τά δυο,πρέπει νά πληρώσει..εβδομήντα χιλιάρικα.Δηλαδη,γιά νά πάρεις πενήντα δάνειο πληρώνεις...εβδομήντα.Κατά τά λοιπά ευειδείς κυρίες χαζεύουν στήν Ερμού,δροσερά κοριτσόπουλα χαιρετίζονται ανύποπτα κι αθώα τής αθλιότητας..Κι εσένα σ έχω μπροστά μου νά διασχίζεις ερωτευμένη τήν γέφυρα τού Ευρίπου..Μά δέν αντέχεται πιά ο τόπος μου..Εχει μιά όμορφηά πού πληγώνει όλους εκείνους πού δέν έχουν κουράγιο νά τή δούν..Γιατί είναι πάντα σκυμμένοι από τόν πόνο.Τόσο πού Χαίρομαι πιά γιά κείνη τή βόμβα έξω από τήν Τράπεζα γιατί τάραξε τήν ηρεμία τής στρουθοκαμήλου..Ανησύχησε τούς αιτιους..Τούς τραυμάτισε τήν Μεγάλη τους Βδομάδα.Γιατι όλοι αυτοί θά γιορτάσουν μιά Ανάσταση ενώ όλοι οι άλλοι έχουνε κατασκηνώσει σέ άθλια καταλύμματα γύρω από τόν Γολγοθά.Γι αυτό άν μπορούσα θαβαζα μιά ακόμα βόμβα στήν ήδη ισοπεδωμένη ανύπαρκτη κοινωνική τους συνείδηση.

 

 

Άνοιξε.. Άνοιξε..

Ο μπαρμπα-Γιάννης.. (ή πώς συναντούμε κομματάκια πολύτιμης πολιτιστικής κληρονομιάς σε μια ταινία -μελό του 1964)

Άνοιξε.. Άνοιξε..
Στη σκηνή απο ταινία που ακολουθεί, η Ρίτα Σακελλαρίου τραγουδάει το υπέροχο αυτό τραγούδι του Γιάννη Παπαιωάννου σε στίχους Χαράλαμπου Βασιλειάδη (του επονομαζόμενου και Τσάντα, γιατί είχε πάντα μαζί του μια τσάντα με.. στιχάκια). Απο την ταινία του 1964 Η Μοδιστρούλα, με τη Μάρθα Βούρτση και το Χρήστο Νέγκα.

Ο ίδιος ο μπαρμπα-Γιάννης (ή Ψηλός, ή Πατσάς) χορεύει το τραγούδι του στο 1.00 του βίντεο.

Εξομολόγηση..

..δεν είναι τα χείλη

που μιλούν

ούτε τα μάτια

που κοιτούν

είναι μια ψυχή 

που αναστενάζει

κι άλλη μια που

τη νιώθει

(Βασιλική)

Η μελωδία με τον τίτλο Εξομολόγηση βρίσκεται στον εξαιρετικό δίσκο της Τερψιχόρης Παπαστεφάνου Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, που κυκλοφόρησε το 1971.