Κι εγώ πιο μόνος κι απο τ αηδόνια..

Σα σήμερα, πριν δυο χρόνια, έφυγε ο Δημήτρης Μητροπάνος. Πολλά έχουν γραφτεί για τη ζωή του, τις ερμηνείες του, τη λεβεντιά του.

Το βέβαιο είναι οτι αγαπήθηκε πολύ απο τους Έλληνες, και δίκαια. Όπως παλιά άκουγαν Καζαντζίδη (κι ακόμα ακούν βέβαια), οι Έλληνες του εξωτερικού, οι οποίοι είναι 'δείκτες' του γνήσιου λαϊκού τραγουδιού, απο τη δεκαετία του 80 σχεδόν και πέρα άκουγαν Μητροπάνο..

Θυμάμαι, πριν αρκετά χρόνια, βρέθηκα σε μια κοπή πίτας, σ ένα μικρό σχετικά κέντρο της Λάρισας. Την εκδήλωση διοργάνωνε ένα μικρό πολιτικό κόμμα. Ο Μητροπάνος, που ήταν φίλος ενός απο τα στελέχη του κόμματος ήρθε (μάθαμε) να τραγουδήσει αφιλοκερδώς, για το φίλο του. Κι ας ήταν δηλωμένος κομμουνιστής. Τραγουδούσε δυο μέτρα μακριά μου, όρθιος, χωρίς παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια. Με κλειστά μάτια, το πουκάμισο λίγο ξεκούμπωτο, ευθυτενής, μαγευτικός. Ήρθε, τραγούδησε κοντά δυό ώρες όρθιος για το φίλο του, κι έφυγε το ίδιο βράδυ λόγω υποχρεώσεων στην Αθήνα. Αξέχαστη στιγμή.

Κρατώ και μια σκηνή που μου διηγήθηκε ο ξάδερφός μου, απο τη γενέτειρά του (δική του και του Μητροπάνου), τα Τρίκαλα. Νεαρά παιδιά, ο ξαδερφός μου και οι φίλοι του, σ ένα μπαράκι, πριν δυο δεκαετίες περίπου.  Καθισμένοι στο μπαρ. Μπαίνει ο Μητροπάνος -ήταν φίλος με τον ιδιοκτήτη-, κάθεται στο διπλανό σκαμνί. Αρχίζουν τα παιδιά να ψιθυρίζουν με δέος "Ο Μητροπάνος, ο Μητροπάνος.". Εκείνος αμίλητος, με τα μάτια κατεβασμένα, πίνει ένα, δύο ποτά. Σηκώνεται. "Κέρασε τα παιδιά απο μένα" λέει στο μπάρμαν. Αφήνει τα χρήματα και φεύγει.

Αφιερωμένο σ εκείνον τον περήφανο Άντρα λοιπόν..