Κλείνουν οι πόρτες..

                                                

"Κλείνουν οι πόρτες μ ένα αλλιώτικο φύσημα του ανέμου.."

..κι ήρθε η ώρα και τούτη να κλείσει.

Έτσι απλά, και για ν ανοίξουν άλλες πολλές.

Εις το επανιδείν..

Μη με ρωτήσετε..

 

"..Μη με ρωτήσετε για κείνο.

Δεν ξέρω για τί μιλάτε.

Τι συνέβη δεν έμαθα.




Ούτε κι οι άλλοι ήξεραν

κι έτσι βάδιζα απο ομίχλη σε ομίχλη

πιστεύοντας πως τίποτα δε συνέβαινε

ψάχνοντας για φρούτα στους δρόμους

και για σκέψεις στα λιβάδια.

Και το αποτέλεσμα ήταν το εξής:

όλοι είχαν δίκιο

ενώ εγώ κοιμόμουν.

Έτσι στο στήθος μου σωρεύω

όχι μόνο πέτρες πια, μα και σκιά

όχι μόνο σκιά, αλλά και αίμα.




Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα, φίλε,

κι επίσης, έτσι ακριβώς δεν είναι τα πράγματα.

Γιατί, σε πείσμα όλων τούτων, ζω

και η υγεία μου είναι άριστη,

μεγαλώνει η ψυχή, μα και τα νύχια μου.."



(απόσπασμα απο το ποίημα του Pablo Neruda: No me pregunten
Μετάφραση: Λιλάκι)

Η Φανουρόπιττα της Λίλας

υλικά:

1 κούπα ελαιόλαδο

1 κούπα κόκκινο κρασί

1 3/4 κούπα καστανή ζάχαρη

1 κουταλιά σούπας κοφτή κανέλλα Κεϋλάνης (αν βάλετε την απλή βάλτε ένα κουταλάκι του γλυκού. Η Κεϋλάνης είναι γλυκιά)

1 κουταλάκι γλυκού γαρύφαλλο τριμμένο

3 κουταλιές σούπας κακάο

1 πορτοκάλι ολόκληρο, με τη φλούδα, καλά πλυμένο, πολτοποιημένο στο μούλτι

1 κούπα μαύρες σταφίδες

Φαρίνα που φουσκώνει, όση πάρει το μείγμα (να γίνει όπως ο χυλός του κέικ)

Παρασκευή της φανουρόπιττας.

Βάζουμε σε λεκάνη το λάδι, το κρασί και τον πολτό του πορτοκαλιού.

Προσθέτουμε τη ζάχαρη και τις σκόνες και ανακατεύουμε καλά, μετά τη σταφίδα και συνεχίζουμε να ανακατεύουμε με το χέρι. Τέλος, προσθέτουμε λίγη λίγη τη φαρίνα, κοσκινισμένη, ανακατεύοντας καλά, με το χέρι πάντα. Σταματάμε όταν το μείγμα έχει γίνει ομογενές, σαν πηχτός χυλός για κέικ.

Βάζω το μείγμα σε πυρέξ η ταψάκι φούρνου που έχω απο πριν λαδώσει και πασπαλίσει με λίγη φαρίνα (τινάζω το ταψάκι μετά το πασπάλισμα). Στους 170 βαθμούς, στον αέρα, για 40-45 λεπτά, ανάλογα με το φούρνο. Η φανουρόπιττα είναι έτοιμη όταν βυθίσω μέσα της μαχαίρι και βγει καθαρό.

Αν θέλετε πασπαλίζετε με ένα μείγμα κακάου και καστανής ζάχαρης, ή και με ζάχαρη άχνη.

.........................

Η φανουρόπιττα είναι κομμάτι της παράδοσής μας. Είθισται οι γυναίκες να την φτιάχνουν την παραμονή της γιορτής του Αγίου Φανουρίου (ή και ανήμερα) και να την πηγαίνουν στην εκκλησία για να τη 'διαβάσει' ο παπάς. Τάζουν στον άγιο για να βρούν κάποιο αντικείμενο που έχουν χάσει /(ή ακόμα και για να βρουν κάτι μή υλικό, όπως υγεία για παράδειγμα, ή, οι ανύπαντρες νεαρές κοπέλες έναν καλό σύζυγο!). Η παράδοση το χει οτι ο άγιος Φανούριος 'φανερώνει', καί τα χαμένα αλλά καί τα κρυμμένα.. Γι αυτό, ας προσέχουν οι πιστοί τί εύχονται!

Τα υλικά που χρησιμοποιούνται στην πίτα είναι σε μονό αριθμό, 7, 9, 11 ή 13. Ο αριθμός 9 μάλλον είναι ο επικρατέστερος καθώς συμβολίζει τους 9 μήνες της κύησης.

Τα υλικά που χρησιμοποιούνται έχουν κι αυτά τη σημασία τους. Το λάδι συμβολίζει την πίστη αλλά καί τη δύναμη για να αγωνιζόμαστε (ελιά), το κρασί (σταφύλι) τη χαρά, το αλεύρι (σιτάρι) την αφθονία, η ζάχαρη τη γλυκύτητα, οι σταφίδες την αγάπη, η κανέλλα την επιτυχία, την πνευματικότητα και τις αισθήσεις, το γαρύφαλλο προστασία και υλικές επιτυχίες, το πορτοκάλι θεραπεία, επούλωση αλλά καί ευημερία, ενώ τέλος το κακάο είναι σύμβολο γονιμότητας και της ίδιας της ζωής.

Η γιορτή του Αγίου είναι στις 27 Αυγούστου, ημέρα κατά την οποία οι παπάδες δεν προλαβαίνουν να 'διαβάζουν' τις πίτες και τα γλυκά που τους πηγαίνουν οι γυναίκες της ενορίας. 

Ας σημειωθεί οτι στα παλιά τα χρόνια τα κορίτσια έβαζαν κομμάτι της πίτας κάτω απ το μαξιλάρι τους, για τρεις μέρες, ελπίζοντας να δουν στον ύπνο τους το πρόσωπο του άντρα που θα παντρεύονταν.

Καλή επιτυχία!

Της φυγής..

Μέλη βαριά

Βάδισμα μόνο 

ευθεία μπρος

Πίσω τα ίχνη

χαράζονται 

κι αμέσως σβήνουν

Το μονοπάτι 

το πιό πικρό

είναι εκείνο της φυγής.

(Β.)

(Η εικόνα εδώ: http://images.fineartamerica.com/images-medium-large-5/wild-horse-angel-tarantella.jpg )

Η πορτοκαλόπιτα της Λίλας

Μια παραλλαγή της γνωστής συνταγής, με κάποιες προσθήκες του γούστου μου.

Υλικά:

300 γρ φύλλο κρούστας 

για την κρέμα:

1 μπωλ 1/2 κιλού γιαούρτι στραγγιστό (αν θέλετε χρησιμοποιήστε ελαφρύ)

3/4 ποτηριού ζάχαρη

3/4 ποτηριού μείγμα ελαιολάδου και βουτύρου (σε ό,τι αναλογίες θέλετε, ό,τι βούτυρο θέλετε. 

Χρησιμοποίησα αγελαδινό, σε αναλογία 1/4 βούτυρο, 2/4 λάδι)

3./4 ποτηριού πολτοποιημένη κούπα πορτοκαλιού περασμένη στο μούλτι  

(όπως μένει μετά το στύψιμο)

5 αυγά

1 φακελάκι μπέικιν πάουντερ

μια μυτίτσα του κουταλιού σόδα μαγειρική

2 βανίλιες

Για το σιρόπι:

1 ποτήρι φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκαλιού

2 ποτήρια νερό

2 ποτήρια ζάχαρη

1 κούπα απο το στυμμένο πορτοκάλι

 λίγες σταγόνες λεμόνι (προαιρετικά)

Έχω ήδη ετοιμάσει το σιρόπι πρώτο, για να ναι κρύο στο τέλος. Το ετοιμάζω βράζοντας τα υλικά, για δέκα λεπτά αφού πάρουν βράση. Κλείνω τη φωτιά, αφήνω λίγο να γίνει χλιαρό το σιρόπι, αφαιρώ την κούπα πορτοκαλιού και αν πρόκειται να ετοιμάσω άμεσα το γλυκό, τοποθετώ την κατσαρόλα στο ψυγείο.

Κομματιάζω τα φύλλα (κόβοντάς τα με τα χέρια σε μέγεθος περίπου σπιρτόκουτου)

τα απλώνω σ ένα ταψί φούρνου και τα βάζω σε προθερμασμένο φούρνο (στους 180) για ένα τέταρτο περίπου, να προψηθούν.

Όσο ετοιμάζονται τα φύλλα, σ ένα μεγάλο μπωλ αναμειγνύω τα υλικά της κρέμας. Ξεκινάω χτυπώντας με πηρούνι τα αυγά με τη ζάχαρη. Προσθέτω μπέικιν, σόδα και βανίλιες. Συνεχίζω προσθέτοντας εναλλάξ, λίγο λίγο το γιαούρτι και το μείγμα λαδιού - βουτύρου, χτυπώντας πάντα με το πηρούνι. Στο τέλος ενσωματώνω και το ξύσμα της φλούδας πορτοκαλιού.

Μόλις βγάλω τα φύλλα απο το φούρνο τα τοποθετώ σ ένα βουτυρωμένο ψηλό ταψί ή πυρέξ διαστάσεων περίπου 40χ30. Περιχύνω με το μείγμα της κρέμας ανακατεύοντας καλά, να πάει παντού και να σκεπάσει τα φύλλα.

Ψήνω στους 180 για 30-40 λεπτά (ώσπου να ροδίσει καλά η επιφάνεια του γλυκού).

Βγάζω απ το φούρνο, χαράζω τα κομμάτια με το μαχαίρι και σιροπιάζω με το κρύο σιρόπι.

Υπάρχουν φιλιά..

Υπάρχουν φιλιά που αδιάψευστα μαρτυρούν

την ποινή μιας ένοχης αγάπης

 Φιλιά που δίνονται με το βλέμμα 

Ακόμα και φιλιά που δίνονται με τη μνήμη. 

Υπάρχουν φιλιά σιωπηλά, ευγενικά

Μα κι άλλα αινιγματικά, ειλικρινή

Φιλιά που δίνονται μόνο ανάμεσα σε δυο ψυχές 

Και κάποια που, αν και απαγορευμένα, είναι αληθινά. 

Υπάρχουν φιλιά που πυρώνουν και πονούν

Φιλιά που αιχμαλωτίζουν τις αισθήσεις 

Κι είναι κι εκείνα, τα μυστηριώδη, που ακόμα

περιπλανώνται, χαμένα, στα όνειρά μου.

Υπάρχουν φιλιά που προβληματίζουν, που περιέχουν 

έναν γρίφο που κανείς δε μπόρεσε να λύσει

 Φιλιά που έχουν γεννήσει τραγωδίες 

 και ξεφύλλισαν πολλά τριαντάφυλλα στο στήθος..

Υπάρχουν φιλιά αρωματισμένα, φιλιά ζεστά 

Φιλιά που σφύζουν από απόκρυφες επιθυμίες, 

Υπάρχουν φιλιά που στα χείλη αφήνουν ίχνη 

σα να ναι μια πεδιάδα ήλιου ανάμεσα σε δυο παγετώνες.. 

Υπάρχουν φιλιά που μοιάζουν κρίνοι

τόσο υπέροχα, αγνά και καθαρά, 

Αλλά και τα προδοτικά και τ' άνανδρα

Κι ακόμα.. ..τα καταραμένα και τραυματικά. 

Ο Ιούδας φιλώντας τον Ιησού άφησε αχνάρι

εγκληματικό, πάνω στο θεϊκό του πρόσωπο

Ενώ η Μαγδαληνή, με τα φιλιά της

μ' ευσέβεια οχύρωσε την αγωνία του. 

Από τότε μέσα στα φιλιά πάλλονται 

η αγάπη, η προδοσία και ο πόνος

Και σε κάθε ανθρώπινη ένωση είναι τα φιλιά

σαν τ' αεράκι που παιχνιδίζει μέσα στα λουλούδια.

(Gabriela Mistral - Besos)

(μετάφραση: Λιλάκι)

Και το πιό γλυκό φιλί:

"..μάνα μου σαν φυλαχτό, την αγάπη σου κρατώ.."

(στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος, μουσική: Μίμης Πλέσσας)

(Η εικόνα εδώ: www.images.fineartamerica.com/images-medium-large/butterfly-kisses-carol-blackhurst.jpg )

Ω εαυτέ μου! Ω ζωή!

Robin McLaurin Williams (July 21, 1951 – August 11, 2014)

Δεν διαβάζουμε ή γράφουμε ποίηση επειδή είναι χαριτωμένο.

Διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση επειδή είμαστε μέλη της ανθρώπινης φυλής.

Και η ανθρώπινη φυλή είναι έμπλεη πάθους.

Η ιατρική, η νομική, οι επιχειρήσεις, η μηχανική, 

είναι ευγενείς επιδιώξεις, και απαραίτητες για να συντηρήσουν

τη ζωή.

Αλλά η ποίηση, η ομορφιά, το συναίσθημα, η αγάπη..

Γι αυτά μένουμε ζωντανοί.

Όπως έγραψε ο Whitman:

"Ω εαυτέ μου! Ω ζωή! ..των ερωτημάτων που επιστρέφουν πάλι και πάλι

Των ατέλειωτων ορδών των απίστων - των πόλεων που ναι γεμάτες με ανοήτους..

(κι εγώ, κάθε στιγμή να με τύπτω.. 

..γιατί απ όλους ο πιο ανόητος, ο πιο άπιστος είμ' εγώ..)

Των ματιών που ποθούν, μάταια, το φως

-των μοχθηρών αντικειμένων - των μαχών που ποτέ δεν τελειώνουν

Των πενιχρών αποτελεσμάτων, σε όλα..

Του πλήθους, γύρω μου, σερνάμενων και αχρείων..

Των άδειων, άχρηστων χρόνων των υπολοίπων

-κι εγώ ένας ακόμα μέσα στο κουβάρι αυτών 

των υπολοίπων..

Το ερώτημα, Ω εαυτέ μου! το τόσο θλιβερό να επιστρέφει:

Ποιο το νόημα σ' όλα αυτά, Ω εαυτέ μου, Ω ζωή;

Απάντηση:

Ότι βρίσκεσαι εδώ. Ότι η ζωή υπάρχει, 

όπως και η μοναδικότητα του καθενός μας.

Ότι το πανίσχυρο παιχνίδι συνεχίζεται, 

και η συνεισφορά σου θα ναι ένας στίχος."

Ποιος θα ναι ο δικός σου στίχος;

(μετάφραση: Λιλάκι)

Walt Whitman (1819–1892). Leaves of Grass. 1900. 

O Me! O Life! 

O ME! O life!... of the questions of these recurring; 

Of the endless trains of the faithless—of cities fill’d with the foolish; 

Of myself forever reproaching myself, (for who more foolish than I, and who more faithless?) 

Of eyes that vainly crave the light—of the objects mean—of the struggle ever renew’d; 

Of the poor results of all—of the plodding and sordid crowds I see around me; 5

Of the empty and useless years of the rest—with the rest me intertwined; 

The question, O me! so sad, recurring—What good amid these, O me, O life? 

Answer.

That you are here—that life exists, and identity; 

That the powerful play goes on, and you will contribute a verse.

(Ο ηθοποιός Ρόμπιν Γουίλιαμς βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στην Καλιφόρνια στις 11 Αυγούστου του 2014. Πρωταγωνίστησε σε πολλές και σημαντικές ταινίες, αλλά και -κυρίως- σε εμπορικές. Το ταλέντο του ξεχείλιζε πάντα, ακόμα και μέσα απο εύπεπτα σενάρια. Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών όμως (Dead Poets Society) , ταινία του 1989, ποτέ δεν θα εξηγηθεί ούτε θ αναλυθεί πλήρως. Γιατί περιέχει άπιαστη, ποιητική ουσία που δε χωρά στα κουτάκια του νου.)

Φέγγε μου άστρο τ ουρανού το δρόμο..

O πατέρας φορούσε συνήθως έναν κατιφέ στο πέτο, κι η μητέρα

μια ρόμπα με ζωγραφιστά αρχαία ειδύλλια

κι όταν παίζαμε στην αυλή πατούσαμε μόνο στις άσπρες πλάκες:

έτσι δε βγήκαμε ποτέ απ' τ' όνειρο

η μικρή Άρκτος ερωτοτροπούσε με τον Σεπτέμβριο

ω παιδικότητα: αιωνιότητα αμετάφραστη

κι ο Θεός που απ' τις δακρυσμένες προσευχές των παιδιών που

φοβούνται τη νύχτα

φτιάχνει τις πρώτες γαλάζιες γραμμές της μέρας που στέλνουν

την ελπίδα στους ναυαγούς...

(Ξημέρωμα  - Τάσος Λειβαδίτης - Ποίηση, τόμος τρίτος)

Προσευχή

Στίχοι , μουσική, ερμηνεία:

Λεωνίδας Μπαλάφας

-απο το διπλό cd Απηλιώτης 

που κυκλοφόρησε απο την  Antart το 2013

(Απηλιώτης είναι σύνθεση των λέξεων «από» και «Ηλίου» και χαρακτηρίζει τον άνεμο που πνέει από την Ανατολή. Στην αρχαιότητα θεωρείτο άνεμος που πρόσφερε γονιμότητα και αφθονία. Απεικονίζεται ως νεαρός με λυτά μαλλιά που κυματίζουν, κρατώντας στα χέρια του καρπούς, κηρήθρα και στάχια.)