Κέικ Σοκολατένιο, Το Απόλυτο

Ήθελα ένα κέικ πολύ αφράτο σαν συννεφάκι, και πολύ σοκολατένιο. Νομίζω το κατάφερα. Στα συν του το ότι δεν χρειάζεται μίξερ, γίνεται και με κουτάλι και πηρούνι. Ο λίγος καφές (μπορείτε να βάλετε και εσπρέσο) αναδεικνύει τη σοκολατένια γεύση. Κατά τη γνώμη μου δε θέλει γλάσσο, είναι πλεονασμός. Η γεύση της σοκολάτας είναι ήδη πολύ έντονη, και το κέικ, ενώ δεν είναι υγρό, δεν είναι καθόλου στεγνό. 

Υλικά:
2 κουταλιές σούπας βούτυρο μαλακωμένο (έξω απ το ψυγείο τουλάχιστον για 3 ώρες)
1 κούπα (των 200 ml περίπου) αραβοσιτέλαιο
1 κούπα γάλα
1 κούπα καστανή ζάχαρη
2 κούπες αλεύρι που φουσκώνει
2/3 κούπας κακάο σκόνη
1 φακελάκι μπέικιν πάουντερ
2/3 κούπας βραστο νερό που έχει βράσει με 1/3 του κουταλιού του καφέ ελληνικού καφέ
4 αυγά

Εκτέλεση
Σε μεγάλη λεκανίτσα βάζω τα στερεά υλικά (ζάχαρη, αλεύρι κοσκινισμένο, κακάο κοσκινισμένο, μπέικιν) Προσθέτω τα υγρά υλικά ανακατεύοντας με κουτάλι (τα αυγά ελαφρά χτυπημένα, το λάδι, το γάλα, το βούτυρο) και χτυπώντας μετά ειτε με μίξερ χειρός, ελαφρά,είτε με πηρούνι και λίγη υπομονή. Όταν αναμειχτούν τα υλικά καλά και έχω έναν ομοιογενή παχύρρευστο χυλό προσθέτω λίγο λίγο το βραστό νερό με τον καφέ, χτυπώντας με πηρουνάκι συνέχεια μέχρι να πάρει όλο το νερό. Θέλω έναν ομοιογενή βελούδινο χυλό.
Αδειάζω σε ταψί του κέικ (βγαίνουν δύο φόρμες μέτριες, το έφτιαξα σε μια, στρόγγυλη, διαμέτρου 30 εκατοστών, φουσκώνει αρκετά και αφρατεύει).
Ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 40 λεπτά περίπου (βάζω μαχαίρι μέσα και βγαίνει καθαρό).
Βγάζω απ το φούρνο. Αφήνω να κρυώσει και απολαμβάνω. Γίνεται πολύ μαλακό (όχι υγρό) και αφράτο.
Καλή επιτυχία!

Ψυχή μου να θυμάσαι πως..

Ψυχή μου να θυμάσαι πως

μέσα σε όλους μας υπάρχει

ένα δωμάτιο από φως

ελπίδα, πίστη και αγάπη..

Καμιά φορά σε μια στιγμή βρίσκεις ξανά ό,τι αγαπούσες και στήνει η καρδιά γιορτή γι αυτό το θαύμα που ζητούσες Έρχεται η ώρα η μαγική που τ όνειρό σου ζωντανεύεις και το αξιώνεσαι γιατί δεν είχες πάψει να πιστεύεις Ψυχή μου να θυμάσαι πως μέσα σε όλους μας υπάρχει ένα δωμάτιο απο φως ελπίδα, πίστη και αγάπη. Μουσική/ Ερμηνεία Νίκος Οικονομίδης Στίχοι: Βασιλικούλα

Ν αγκαλιάζεις σφιχτά..

Ν αγκαλιάζεις σφιχτά

Το σώμα και την ψυχή μαζί

Οι καημοί δε μολογιούνται

Οι σκέψεις  ανοίγουν γκρεμούς..

Κι αύριο..

(έγραψε η Λίλα στις 22/9 του 18)

Ο Μπαγλαμάς με το μπουζούκι του Κώστα Παπαδόπουλου.

Μουσική: Γιάννη Σπανού

Μια πιτούλα όλο υγεία και στο πι και φι

Υλικά
2 τορτίγιες ολικής μεσαίου μεγέθους
6 κουταλιές σούπας γιαούρτι στραγγιστό (έβαλα 2%)

2 αυγά6 κουταλιές σούπας τυρί τριμμένο (έβαλα ζεμύθα τριμμένη που έχει μόνο 1 % λιπαρά, Μπορείτε όμως να βάλετε όποιο άλλο τυρί θέλετε ακόμα και φέτα)
1 κουταλιά σούπας λάδι
1/2 κουταλάκι μαγειρική σόδα
1 κουταλάκι μπέικιν πάουντερ
λίγο γάλα
λίγο λάδι για το ταψάκι

Εκτέλεση
Βάζω το φούρνο να ζεσταθεί στους 200 βαθμούς.
Λαδώνω ελαφρά το ταψάκι μου και στρώνω τις δύο τορτίγιες έτσι ώστε να σκεπάσουν όλο τον πάτο. Θα περισσεύουν λίγο στα πλάγια. Δεν πειράζει. Μετά θα τις διπλώσω ή θα κόψω ό,τι περισσεύει.
Σε βαθύ μεγάλο μπολ βάζω το γιαούρτι και μετά τη σόδα και το μπέικιν. Χτυπάω λίγο με πηρούνι. Θα ανεβεί και θα αφρατέψει το γιαούρτι.
Χτυπάω τα δύο αυγά χωριστά και τα προσθέτω στο γιαούρτι. Ανακατεύω καλά, και προσθέτω και το λάδι και το τυρί. Ανακατεύω απαλά να πάει το τυρί παντού.
Χύνω το μείγμα μου στο ταψάκι πάνω στις τορτίγιες. Αν θέλω διπλώνω τα άκρα που περισσεύουν πάνω στη γέμιση  και τα ραντίζω με λίγο γάλα, αν θέλω τα κόβω στο όριο των πλαϊνών του ταψιού και έχω μόνο μια ανοιχτή πίτα.
Ψήνω στους 200 βαθμούς για 15-20 λεπτά.
Καλή επιτυχία!

Σημειώσεις: Χρησιμοποίησα ορθογώνιο ταψάκι 20 χ 30. Φυσικά μπορείτε να βάλετε το αντίστοιχο στρόγγυλο, και μια τορτίγια γίγαντα που θα καλύψει καλά τον πάτο και τα πλαϊνά του ταψιού. Επίσης, αν προτιμάτε, μπορείτε να βάλετε απλή τορτίγια και όχι ολικής.

Ο ξένος..

Ένα αγαπημένο τραγούδι απ τα παλιά..

Στακάτο, με καρδιά. Απλό και καθαρό.. 

Αρετές σπάνιες.. Στα τραγούδια, στη ζωή..

Linardo..

Μία σκέψη για τους άρρωστους, τους μόνους, τους λυπημένους.. τους ανέστιους.. τους κυνηγημένους.. τους απελπισμένους.. ................................... N'a pas Noël chez Linardo..

Linardo - Pia Colombo

Από ξένο τόπο..

Κόρη, αδερφή, γυναίκα, έπειτα μάνα και γιαγιά.. Μικρά λευκά χεράκια, απλή και καθαρή καρδιά Γαρυφαλάκια η ανάσα σου βαμβάκι τα μαλλιά Για Εκεί.. Για Τότε τα χείλη σφραγισμένα Κάτι ταξίδια σιωπηλά μονάχα κάνατε πιασμένοι χέρι χέρι ο Αλέκος σου κι εσύ Πίσω από μια κιτρινισμένη φωτογραφία η λέξη σου ακόμα με βουρκώνει "Προσφυγούλα" (για τη γιαγιά μου)

Απο ξένο τόπο. (Βιολί: Στέφανος Βαρτάνης)

Ο δημοσιογράφος και παραγωγός Νίκος Μπαζιάνας έγραψε για κείνον: "Ο Στέφανος Βαρτάνης ήταν σπουδαίος δεξιοτέχνης του βιολιού.Παράλληλα διέθετε και την ικανότητα της σύνθεσης και του αυτοσχεδιασμού. Ήταν τέλειος γνώστης των ρυθμών και των «δρόμων» της ελληνικής μουσικής και συνδύαζε την πρακτική πείρα με τη θεωρητική κατάρτιση. Μελετούσε συνεχώς το όργανο και αποσπούσε βαθμιαία τα μυστικά του. Έτσι ανέπτυξε, διεύρυνε και προώθησε την τεχνική του παιξίματος, πλουτίζοντάς την με ένα δικό του προσωπικό στοιχείο. Ο Βαρτάνης έπαιξε με μεγάλη ευχέρεια κάθε είδος Ελληνικής Μουσικής, ελαφρά, λαϊκή , δημοτική , ακόμα και Ευρωπαϊκή. Η μεγάλη του αγάπη , που και εδώ είχε επιτυχία, ήταν τα μικρασιάτικα τραγούδια. Τις δυο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του ξυπνούν μέσα του πιο έντονα οι παιδικές του μνήμες, τα παλιά ακούσματα από μελωδίες και ρυθμούς της Ιωνίας που μ ’αυτά καταπράυναν την οδύνη τους και κοίμιζαν τον καημό τους για τις χαμένες πατρίδες οι Μικρασιάτες πρόσφυγες στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Ο Στέφανος Βαρτάνης ως καλλιτέχνης ήταν εξαίρετος και γοητευτικός. Ως άνθρωπος διακρινόταν για το ήθος και την σεμνότητα και την ευγένειά του.”

Σοκολατόπιτα ζουμερή κι αλάδωτη

Υλικά

Αρχικό μείγμα

1 κουβερτούρα των 125 γραμμαρίων

1 κεσεδάκι (από πρόβειο γιαούρτι) νερό

4 κ.σ. κακάο

στη συνέχεια

1 κεσεδάκι σόδα αναψυκτικό

2 κεσεδάκια αλεύρι που φουσκώνει

1 1/2 κουταλάκι γλυκού μαγειρική σόδα

4 κ.σ. μηλοξυδο

1 κεσεδάκι καστανή ζάχαρη (ή λευκή)

για το σιρόπι

1 κεσεδάκι άχνη ζάχαρη

1 κεσεδάκι νερό

4 κουταλιές σούπας κακάο σκόνη

1 κουταλάκι μέλι

εκχύλισμα βανίλιας ή ένα καψουλάκι βανίλιας

Ζεσταίνω το νερό, αποσύρω απ τη φωτιά και προσθέτω την κουβερτούρα σε κομμάτια και το κακάο. Ανακατεύω καλά μέχρι να γίνουν ένα ομοιογενές μείγμα.

Μέσα στο μείγμα προσθέτω το μηλόξυδο, τη σόδα σε σκόνη και τη ζάχαρη. Στη συνέχεια εναλλάξ το αναψυκτικό και το αλεύρι μου. Ανακατεύω καλά με κουτάλι μέχρι να έχω ομοιογενή παχύρρευστο χυλό.

Λαδώνω και αλευρώνω φόρμα του κέικ. Ρίχνω εκεί το μείγμα μου και ψήνω στους 175 βαθμούς στη μεσαία σχάρα για 1 ώρα και ένα τέταρτο. Μετά από τα πρώτα 40 λεπτά σκεπάζω την επιφάνεια με αλουμινόχαρτο.

Μισή ώρα πριν βγάλω το γλυκό απ το φούρνο φτιάχνω το σιρόπι. Βράζω το νερό, τη ζάχαρη και το κακάο (10 λεπτά σε χαμηλή φωτιά αφού πρώτα πάρει βράση) ανακατεύοντας κατά διαστήματα. Αποσύρω απ τη φωτιά, προσθέτω βανίλια και μέλι και ανακατεύω.

Όταν βγάλω το γλυκό απ το φούρνο το τσιμπάω με πηρουνάκι σε διάφορα σημεία και περιχύνω με το σιρόπι. Αφήνω να το πιεί και να κρυώσει. Βάζω στο ψυγείο για μια δυο ώρες τουλάχιστον και στη συνέχεια κόβω. Γίνεται μια σοκολατόπιτα νοτισμένη μέσα, όχι πολύ γλυκιά.

Η αλήθεια είναι..

Φεύγουν οι άνθρωποι Πιτσιρίκο.. Με θόρυβο ή σιωπηλά.. Στα συντρίμμια ενός ακριβού αμαξιού ή σε ένα απρόσωπο κρεβάτι νοσοκομείου (καμιά φορά ούτε καν σ αυτό..). 

Πριν λίγο καιρό έφυγε ένας φίλος μου, αγαπημένος.. Όμορφος, νέος ακόμα στα 50 του χρόνια, δυνατός.. Σα να τον χτύπησε κεραυνός, σωριάστηκε, ούτε χέρια δεν έβαλε πέφτοντας, καρδιά είπαν.. Τραγουδούσε κι εκείνος, κάθε μέρα, παρά την καθημερινή δουλειά του. Κι έγραφε.. Απ την ψυχή του, αυτό μπορώ να στο πω. Κατά την υποκειμενική μου γνώμη έγραφε πανέμορφα..

Γιατί στα λέω; Διαβάζω αυτές τις μέρες.. Ας σχολιάζουν οι άνθρωποι αν αυτό τους εκτονώνει, μπορεί και να τους δίνει λίγη συντροφιά Να σέβονται μόνο, θα ήθελα. Ίσως θέλω πολλά..

Θυμάμαι πάντα εκείνο το στίχο, από την νεκρώσιμη ακολουθία. "Θρηνώ και οδύρομαι όταν εννοήσω το θάνατο." Ίσως κάνουμε τόση φασαρία ακριβώς για να μην εννοήσουμε.. 

Πήγα πριν λίγα χρόνια στην Κρήτη, στο κοιμητήριο, στον τάφο του νονού μου. Φροντισμένος ο τάφος απ τους αγαπημένους του, μαρμάρινος, καθαρός. Έλα, μου λέει η νονά, κάναμε τον μικρό κύκλο, πίσω απ το σταυρό είχε σκαλιά, προς ένα μικρό υπόγειο. Ένα επι ένα, αριστερά και δεξιά απ τα σκαλιά δυό τσιμεντένιοι τοίχοι. Ακούμπησε τα χέρια η νονά μου στον έναν τοίχο. Έκλεισε τα μάτια. "Εδώ καλό μου." μου είπε.. Πίσω από κείνο τον τοίχο ήταν ο νονός μου.. Ό,τι απόμεινε.

Νομίζω Πιτσιρίκο  η αλήθεια δεν είναι στα λουλούδια, στα μάρμαρα, στα λόγια ακόμα. Καλά είναι και τούτα, ό,τι  βοηθά τον άνθρωπο να κάνει σιγά σιγά τη μετάβαση προς το αναπότρεπτο, να το δεχτεί κάποτε, είναι καλό.. Μα η αλήθεια νομίζω είναι ένας γυμνός τσιμεντένιος τοίχος. Και το ανείπωτο πίσω απ αυτόν..

Καλή δύναμη σε όσους χάνουν αγαπημένους.

(κείμενό μου που δημοσιεύτηκε στη στήλη του Πιτσιρίκου πριν από 2 περίπου χρόνια)

Λόγια αγάπης

Να κοιμάσαι. Φτάνει να είσαι σε εγρήγορση.

 

Υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για μερικούς, και υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για όλους.

 

Μη θέλεις τα πολλά, τα παραδίπλα σου, ή τα πέρα μακρυά. Αντίθετα φρόντισε αυτό το λίγο που έχεις να το Αγιάσεις.

 

Δεν υπάρχει τίποτε πιο φθηνό  από το χρήμα.

 

Δεν είναι αυτό που λέμε, αλλά αυτό που ζούμε. Δεν είναι αυτό που κάνουμε, αλλά αυτό που είμαστε.

 

 Άν έχεις αγάπη για όλο τον κόσμο, όλος ο κόσμος είναι όμορφος.

 Όποιος αγαπά δεν το νοιώθει. Όπως δεν νοιώθει ότι αναπνέει.

 

Το όχι και κάθε άρνηση καταστρέφει την ενέργειά μας.

 

 Για να φτάσεις στο δεν υπάρχω, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς κι έτσι ταυτίζεσαι απόλυτα με τόν Άλλο, τον εκάστοτε Άλλο, και τότε στο τέλος της ημέρας αναρωτιέσαι: Θέλω τίποτε; Όχι. Επιθυμώ τίποτε; Όχι. Μου λείπει τίποτε; Όχι... Αυτό είναι!

 

Μη συσχετίσεις ποτέ τον άνθρωπο με τον κακό τρόπο που σου φέρεται. Νά βλέπεις μέσα στην καρδιά του τον Χριστό.

 

Κάποιος σοφός είπε. Άν είναι να ζεις για τον εαυτό σου, καλύτερα να μην γεννιέσαι.

 

Η Αχίλλειος πτέρνα των ανθρώπων βρίσκεται στις πολλές κουβέντες και στις συζητήσεις.

 

Το να είσαι ταπεινός ισοδυναμεί με το να μη θέλεις ποτέ να έχεις τύψεις συνειδήσεως.

 

 Μόνο όταν τελειοποιηθείς στην Αγάπη μπορείς να φτάσεις στην Απάθεια.

 

Αντιξοότητες έχουν μόνον όσοι δεν κάνουν κάτι με πραγματική αγάπη.

 

 Ο αναποφάσιστος άνθρωπος δεν συμμετέχει στην ζωή.

 Η γλώσσα του Θεού είναι η σιωπή.

 

.Η ομιλία μπρος  και μέσα στην Ομορφιά είναι περιττή. Ταράζει την αρμονία.

 

Το Καντήλι της ψυχής μας είναι που πρέπει να είναι πάντα  αναμμένο. Ακοίμητο.

 

Δίνοντας χαρά στους άλλους, εσύ την νοιώθεις πρώτα.

 

Αν κάτι ανάποδο μας συμβεί, να μη ρωτήσουμε ποίος φταίει. Γιατί μόνο εμείς φταίμε. Στην προσευχή μας, αν το ζητήσουμε, θα ανακαλύψουμε τον λόγο. Ή δεν αγαπήσαμε όσο έπρεπε, ή παραβήκαμε κάποιαν άλλην Εντολή, ή λάθος χειρισμό κάναμε, ή προηγηθήκαμε εκεί που δεν έπρεπε, ή βασιστήκαμε εκεί που δεν έπρεπε.

 

Η αγάπη είναι μόνο πάνω στον Σταυρό.

 

Δυσκολεύουν οι σχέσεις  όταν το Εγώ στέκεται πάνω από το Εσύ.

 

Αν κατορθώσει κανείς να συζή με τον κόσμο, όπως το λάδι και το νερό στο καντήλι που δεν ανακατεύονται, τότε είναι εν Θεώ. Εν τω κόσμω αλλ΄ ουκ εκ του κόσμου.

 

Όλοι είμαστε δοχεία. Πότε του Φωτός και πότε του Σκότους.

 

Την ώρα της κρίσεως και του προβλήματος, μην ανοίξεις το στόμα σου. Μην πεις τίποτε γιατί θα το μετανιώσεις χίλιες φορές. Πες το στους Αγγέλους να το πάνε στα Πόδια του Κυρίου και ζήτησέ Του Άγγελον Ειρήνης για να ειρηνεύσεις.

 

Οι άνθρωποι καμιά φορά μας ζητούν οδηγίες ή συμβουλές για να κρυφτούν πίσω τους. Μετά θα «φταις» εσύ... Αλλά είναι πολύ πιθανό να μην τα εφαρμόσουν, οπότε είναι κόπος χαμένος.

 

Δεν πρέπει να συζητάς για απόντες.

 

Το κακόμοιρο το κρεμμύδι! κι αυτό την προσφορά του δίνει το κατά δύναμιν...

 

Τι ωραίο που είναι το Μυστήριο του Αύριο!

 

Ο Άνθρωπος μία φορά παίρνει το μάθημά του. Άμα δεν το πάρει την πρώτη, θα πει ότι κάτι τρέχει στο υποσυνείδητό του που τον εμποδίζει.

 

Όλα έχουν δύο όψεις, σαν δίκοπο μαχαίρι. Εκείνο που σήμερα δημιουργεί, αύριο καταστρέφει. Ο νοών νοείτω.

 

Για να γίνει το θαύμα αρκεί να αγαπάμε. Ούτε η προσευχή, ούτε το καμποσχοίνι έχουν τέτοια δύναμη.

 

Είμαστε χρήσιμοι μόνο  όταν δεν υπάρχουμε για τον εαυτό μας. Και το αντίθετο.

  Σαν τον Σίμωνα τον Κυρηναίο πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι να τρέξουμε εις βοήθειαν του συνανθρώπου.

Από το βιβλίο της μοναχής Γαβριηλίας "Γερόντισσα Γαβριηλία: Η Ασκητική της Αγάπης"

Να κρατήσεις την άνοιξη..

Να κρατήσεις την άνοιξη Την αλήθεια του σώματος Το αναγάλλιασμα της ψυχής (στιχάκι: Λιλάκι)

Το τραγούδι Γειτονάκι μου πρωτακούστηκε στο LP Οι ώρες, του Λίνου Κόκοτου. Οι στίχοι ήταν του Άκου Δασκαλόπουλου και ο ερμηνευτής ο Γιάννης Πουλόπουλος. Εδώ η ορχηστρική εκτέλεση , με το μπουζούκι του μάγου Στέλιου Ζαφειρίου.

Τυροσαλάτα αλοιφή ελαφριά και απαλή με ανθότυρο και πάπρικα

Υλικά:
250 γραμμάρια φρέσκο ανθότυρο
6 κουταλιές σούπας γιαούρτι στραγγιστό (βάζω τοτάλ 2% που είναι γλυκό και ουδέτερο)
2 κουταλιές σούπας καλό ελαιόλαδο
1 κουταλιά σούπας μηλόξιδο
1 1/2 κουταλάκι γλυκού πάπρικα γλυκιά καπνιστή
δυο πρέζες μπούκοβο (1/2 κουταλάκι περίπου)
1/3 απ το κουταλάκι μουστάρδα σε σκόνη
αλατάκι

Εκτέλεση:
Ρίχνω στο μούλτι το ανθότυρο σε κομματάκια και το γιαούρτι. Χτυπάω ως να ενωθούν καλά, να γίνουν κρέμα. Προσθέτω το ελαιόλαδο και το μηλόξιδο και χτυπάω λίγο ακόμα να ενσωματωθούν. Στο τέλος προσθέτω τα μπαχαρικά και χτυπάω μέχρι να ενωθούν όλα σε μια κρεμώδη σαλατούλα. Στο σημείο αυτό δοκιμάστε και τροποποιήστε την πόσότητα των μπαχαρικών ανάλογα με τα γούστα σας.
Φυλάμε την τυροσαλάτα μας σε σκεύος με καπάκι, στο ψυγείο. Τη δεύτερη μέρα είναι ακόμα καλύτερη. Διατηρείται 2-3  εβδομάδες τουλάχιστον, αν και δε μένει ποτέ τόσο.

Ένα φιλί..

Ένα φιλί εκεί
κι εκεί
κι εκεί
Εκεί που διψά
Εκεί που αναστενάζει
Εκεί που ματώνει
Ένα φιλί
που φέρνει , για μια στιγμή,
από τα χείλη 
μέσα σου
όλο τον κόσμο

Φασόλια γίγαντες με λουκάνικο κοτόπουλου στο φούρνο

500 γραμμάρια φασόλια γίγαντες

500 γραμμάρια λουκάνικο κοτόπουλου (ο χασάπης μου το κάνει ελαφρά πικάντικο)

400 γραμμάρια ντομάτα τριφτή

λαδάκι (1/2 κούπα περίπου)

φρεσκοστυμένος χυμός από ένα πορτοκάλι

πάπρικα καπνιστή

σκόρδο σκόνη 

λεμονοπίπερο φρεσκοτριμμένο

αλατάκι

2 κουταλάκια γλυκού ζάχαρη (έβαλα καστανή)

Πλένω τα φασόλια και τα μουσκεύω αποβραδίς σε κατσαρόλα με το νερό δύο δάχτυλα τουλάχιστον πιο πάνω. Τα άφησα 16 ώρες. Έγιναν σχεδόν διπλάσια. Την άλλη φορά θα τ αφήσω 24 ώρες.

Τα βράζω σε χύτρα, με το νερό τους, ξαφρίζοντας στην αρχή του βρασμού. Αν χρειαστεί στην πορεία προσθέτω νεράκι. Τα έβρασα για 1 ώρα περίπου, σε μέτρια θερμοκρασία, και είχαν μαλακώσει.

Τοποθετώ στο σκεύος μου (χρησιμοποίησα στρόγγυλο βαθύ ταψί διαμέτρου 30 εκατοστών), τα φασόλια με το νερό που απέμεινε, τα λουκάνικα κομμένα σε ροδέλες, τη ντομάτα, το λαδάκι,το χυμό,  τα μπαχαρικά κατα βούληση, δοκιμάζοντας τη σάλτσα να δω πώς μου αρέσουν. Τέλος ρίχνω τη ζάχαρη και ανακατεύω ελαφρά.

Ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο, στους 200 βαθμούς σε αντιστάσεις, στο κέντρο του φούρνου το ταψάκι μου σκεπασμένο με αλουμινόχαρτο. Ο συνολικός χρόνος ψησίματος είναι 2.5 ώρες.  Την τελευταία μία ώρα είχα ξεσκέπαστο το ταψί αλλά να το ελέγχετε. Αν θέλετε περάστε το στο τέλος απ το γκριλ, στην ψηλή σχάρα, για 5 - 10 λεπτά να κάνουν έξτρα κρούστα τα φασόλια. Για πολύ λίγο όμως, προσέξτε μη αρπάξουν παραπάνω απ όσο πρέπει.

Καλή επιτυχία!

Παγωτάκι με σταφύλι και μπανάνα στο λεπτό

Θα χρειαστώ: (για 1 μερίδα)
1 μπανάνα πολύ ώριμη, κομμένη σε ροδέλες, παγωμένη από την κατάψυξη.
15 περίπου ρόγες σταφυλιού σταφίδας ώριμου από την κατάψυξη
(η συνταγή εδώ: https://cookpad.com/gr/sintages/4798238-staphulia-stin-katapsuksi )

Εκτέλεση:
Βαζω στο μούλτι τις παγωμένες ροδέλες και το παγωμένο σταφυλάκι και χτυπάω, λίγες στροφές κάθε φορά, σταματώντας για λίγα δευτερόλεπτα για να μη μου καεί το μούλτι! Ενδιάμεσα μαζεύω το μείγμα απ τα τοιχώματα και το ξαναρίχνω μέσα. Θα χρειαστούν 5-6 βόλτες. Το πάγωτάκι είναι έτοιμο, γλυκό, ευωδιαστό και μαστιχωτό.