Η αλήθεια είναι..

Φεύγουν οι άνθρωποι Πιτσιρίκο.. Με θόρυβο ή σιωπηλά.. Στα συντρίμμια ενός ακριβού αμαξιού ή σε ένα απρόσωπο κρεβάτι νοσοκομείου (καμιά φορά ούτε καν σ αυτό..). 

Πριν λίγο καιρό έφυγε ένας φίλος μου, αγαπημένος.. Όμορφος, νέος ακόμα στα 50 του χρόνια, δυνατός.. Σα να τον χτύπησε κεραυνός, σωριάστηκε, ούτε χέρια δεν έβαλε πέφτοντας, καρδιά είπαν.. Τραγουδούσε κι εκείνος, κάθε μέρα, παρά την καθημερινή δουλειά του. Κι έγραφε.. Απ την ψυχή του, αυτό μπορώ να στο πω. Κατά την υποκειμενική μου γνώμη έγραφε πανέμορφα..

Γιατί στα λέω; Διαβάζω αυτές τις μέρες.. Ας σχολιάζουν οι άνθρωποι αν αυτό τους εκτονώνει, μπορεί και να τους δίνει λίγη συντροφιά Να σέβονται μόνο, θα ήθελα. Ίσως θέλω πολλά..

Θυμάμαι πάντα εκείνο το στίχο, από την νεκρώσιμη ακολουθία. "Θρηνώ και οδύρομαι όταν εννοήσω το θάνατο." Ίσως κάνουμε τόση φασαρία ακριβώς για να μην εννοήσουμε.. 

Πήγα πριν λίγα χρόνια στην Κρήτη, στο κοιμητήριο, στον τάφο του νονού μου. Φροντισμένος ο τάφος απ τους αγαπημένους του, μαρμάρινος, καθαρός. Έλα, μου λέει η νονά, κάναμε τον μικρό κύκλο, πίσω απ το σταυρό είχε σκαλιά, προς ένα μικρό υπόγειο. Ένα επι ένα, αριστερά και δεξιά απ τα σκαλιά δυό τσιμεντένιοι τοίχοι. Ακούμπησε τα χέρια η νονά μου στον έναν τοίχο. Έκλεισε τα μάτια. "Εδώ καλό μου." μου είπε.. Πίσω από κείνο τον τοίχο ήταν ο νονός μου.. Ό,τι απόμεινε.

Νομίζω Πιτσιρίκο  η αλήθεια δεν είναι στα λουλούδια, στα μάρμαρα, στα λόγια ακόμα. Καλά είναι και τούτα, ό,τι  βοηθά τον άνθρωπο να κάνει σιγά σιγά τη μετάβαση προς το αναπότρεπτο, να το δεχτεί κάποτε, είναι καλό.. Μα η αλήθεια νομίζω είναι ένας γυμνός τσιμεντένιος τοίχος. Και το ανείπωτο πίσω απ αυτόν..

Καλή δύναμη σε όσους χάνουν αγαπημένους.

(κείμενό μου που δημοσιεύτηκε στη στήλη του Πιτσιρίκου πριν από 2 περίπου χρόνια)