Η απουσία της συνείδησης

Πιτσιρίκο

Πολλά ειπώθηκαν, πολλά γράφτηκαν για το θάνατο της κοπέλας που σπούδαζε εκεί,στο νησί.

Πονάει τόσο αυτή η ιστορία.

Κι αυτά τα δυο νέα παιδιά.. ο ένας λέει τα ρίχνει στον άλλον. Είναι τρομαχτικός κι επικίνδυνος τόπος ο νους του ανθρώπου όταν απουσιάζει η συνείδηση.

Ο πατέρας μου, υπερήλικας, άντρας παλιάς κοπής, συντηρητικός θα έλεγε κανείς, μου είπε μόνο: "Δεν αντέχω ν ακούω."

Η τηλεόραση κάνει τη δουλειά της. Το ίδιο και οι ιστοσελίδες ειδησεογραφίας (ή αλλιώς βοθροsites στη συντριπτική τους πλειοψηφία) . Πουλάει το θέμα πολύ αυτές τις μέρες. Όταν πάψει να πουλάει θα στραφούν αλλού. Μπορεί σε μια Τζούλια που περιφέρει το ανορεξικό της σώμα και την κομματιασμένη ψυχή, μπορεί στις βαθυστόχαστες δηλώσεις  κάποιου 'γκρικ σελέμπριτι' ελλείψει καυτού "στόρυ", μπορεί σε κάποια νέα φρίκη.

Έγραψε η Ελένη στη στήλη σου, για το παράλογο να ψάχνουν κάποιοι τεκμήρια του γιατί δεν έφταιγε. Και είχε τόσο δίκιο. Απάντησες κι εσύ, πολύ σωστά, για την αντρική βία αλλά και για τις ευθύνες καί των γυναικών.

Αυτή η βία, που ασκήθηκε σ ένα σώμα, σ έναν τρόμο, σ έναν πόνο,σε μια ανημπόρια, σε μια παραίτηση. Πώς να ταν οι στιγμές του κοριτσιού, όπως σερνόταν προς ένα τέλος;

Θυμάμαι πριν χρόνια ένας μαθητής μου μου είπε ότι θα έβλεπε σε dvd εκείνη την ταινία του Σπίλμπεργκ : Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν. "Είναι σκληρή", του είπα. "Δεν έχω πρόβλημα." μου απάντησε, "Έχω δει πολλές. Μου αρέσουν οι πολεμικές ταινίες.Δε μ επηρεάζουν."

Η ταινία ξεκινούσε αν θυμάσαι με την απόβαση στη Νορμανδία, η σκηνή διαρκούσε περίπου 30 λεπτά και ήταν ρεαλιστική. Ούτε υποβλητικές μουσικές, ούτε πολλαπλά πλάνα. Ήχος, εικόνα απλά έγραφαν και περιέγραφαν την ωμή αλήθεια. Και το θάνατο. Στον πόλεμο. Στην απόλυτη έκφραση του Κακού. 

Την επόμενη φορά που τον είδα τον ρώτησα πώς του φάνηκε. Δεν την είδε ολόκληρη είπε. Τη σταμάτησε νωρίς. Δεν άντεξε.

Σήμερα είναι ένα παλικάρι αγαπημένο, ένας νέος άντρας από κείνους που δε αντέχουν σχεδόν, ούτε ν ακούνε ούτε να μιλάνε για μια τέτοια ασχήμια. Για την τόσο πονεμένη πορεία ενός ανθρώπου προς έναν τέτοιο θάνατο. Για την πλήρη απουσία συνείδησης. Τόσο.. τέτοιο.. Άλλες λέξεις δε βρίσκω. Σου γράφω με ειρμό και τάξη (ελπίζω), αλλά μέσα μου ένα ουρλιαχτό.

Να προσέχεις. Την αγάπη μου.

Λιλα

Το κείμενο και η απάντηση εδώ:  Δεν αντέχω ν ακούω