Κάθε αληθινός μουσικός

Κάθε αληθινός μουσικός μέσα στην ψυχή του είναι ένας μουσικός του δρόμου.

Ελεύθερος, όπως ελεύθερος, και στο δρόμο, είναι και ο έρωτας. 

Θα έπαιζε το ίδιο δοσμένος στη μουσική, ακόμα κι αν δεν τον άκουγε κανείς.

Προσηλωμένος στην ευλογημένη εσωτερική μοναξιά. Με το ίδιο δόσιμο.

Σ έναν κόσμο ανταγωνιστικό, αρπακτικό, φορές άξενο

το μέτρο της αγάπης είναι αυτό.

Βασιλόπιττα μιλφέιγ

Μια στρόγγυλη τούρτα μιλφέιγ. Όταν τη στρώσετε, λίγο πριν το τραπέζι, αφού στρώσετε την κρέμα κρύα βυθίστε το νομισμα τυλιγμένο με μεμβράνη, κάθετα, στην κρέμα που είναι αρκετά σφιχτή απ το ψυγείο και το κρατάει. Συνεχίστε με σφολιάτα και σαντιγύ για το γαρνίρισμα. Αν θέλετε, με τα κομματάκια σφολιάτας που περισσεύουν στο κόψιμο φτιάχνετε τους αριθμούς της χρονιάς (κόβοντας στενές λουριδίτσες, στρίβοντάς τες, και μετά σχηματίζοντας έναν έναν τους αριθμούς)

Μια συσκευασία σφολιατα  (έχει δύο φύλλα σφολιάτας μέσα).

Για την κρέμα ζαχαροπλαστικης 

1 λίτρο γάλα.  6 κουταλιές σούπας κοφτες κορν φλαουρ.  (όχι άνθος αραβισιτου)  12 κουταλιές σούπας αλεύρι κοφτες.  Μια κούπα ζάχαρη κρυσταλλικη.  Τρεις κροκοι αυγων.

Σαντιγυ.  Δύο πλήρεις κρέμες γάλακτος των 330 ml η κάθε μία,  33 % λιπαρά

Φτιάχνω πρώτα την κρέμα ζαχαροπλαστικης 

Μαζί τα αλεύρια η ζάχαρη οι κροκοι με όσο κρύο γάλα χρειαστεί να γίνει χυλος, χτυπάω κ με πηρουνι να μην έχει σβολους.  Ζεσταινω το υπόλοιπο γάλα.  Ρίχνω λίγο απ αυτό στο χυλο να γίνει χλιαρός.  Μετά το χυλο στο γάλα,  ανακατεύω ώσπου να πήξει.  Αποσυρω απ τη φωτιά.  ρίχνω λίγο βούτυρο,  ένα κουταλάκια του γλυκού για άρωμα.  Ανακατεύω. Αφήνω να κρυώσει ανακατευοντας που και που να μην έχει πέτσα.

Τοποθετώ το φύλλο σφολιάτας σε λαδόκολλα πάνω στο ταψί. Με τον δακτύλιο της στρόγγυλης φόρμας, πατώντας, (ή με ένα χαρτόνι στο μέγεθος του κύκλου που θέλω και μαχαιράκι γύρω γύρω ) μαρκάρω τον κύκλο που θα κόψω. Τον κόβω με ένα μαχαίρι. Το υπόλοιπο της σφολιάτας το κόβω σε μικρά παραλληλόγραμμα, θα μπορέσω να το χρησιμοποιήσω για να συναρμολογήσω ατομικά μιλφέιγ.

Επαναλαμβάνω την ίδια διαδικασία και με το δεύτερο φύλλο σφολιάτας. Αφού έκοψα τον κύκλο επέλεξα να τον χωρίσω σε οκτώ τριγωνάκια, ώστε να είναι έτοιμες οι μερίδες. Αν θέλετε παραλείπετε αυτό το βήμα.

Ψήνω κάθε κύκλο, και τα παραλληλόγραμμα, όπως είναι στη λαδοκολλα,  στους διακοσιους βαθμούς, στη μέση του φούρνου για  25 με 30 λεπτά ανάλογα με το φούρνο.  Θα το δω να έχει χρυσισει καλά και σηκωθεί.

Αφήνω να κρυώσει και τριβω με τα χέρια τα πάνω φύλλα του κύκλου που θα είναι η κάτω βάση να γίνουν τριμματα.  Μένει το κάτω στρώμα. Κρατάω τα φυλλαράκια για το γαρνίρισμα

Όσον αφορά στον πάνω κύκλο που ήταν σε τριγωνάκια, όπως είχαν φουσκώσει με το μαχαίρι τα έκοψα κατά μήκος απ την μια πλευρά ως την άλλη, και έμεινα έτσι με δυό λεπτότερα τρίγωνα. Για τη βασιλόπιττά μου χρησιμοποίησα τα πάνω, τα κάτω τα κράτησα για ατομικά μιλφέιγ.

Για τη σαντιγύ: Χτυπάω στο μίξερ με 5 Κουταλιές σούπας αχνη να πήξει η σαντιγυ.  Βάζω λίγο λιγότερη απ τη μισή απ αυτή στην κρέμα που έχει ήδη κρυώσει καλά.  Ανακατεύω κ χτυπάω λίγο με πηρουνι.

(αν θέλω παρακάμπτω αυτή τη διαδικασία και χρησιμοποιώ ετοιμη σαντιγύ, από ζαχαροπλαστείο, θα χρειαστώ περίπου μισό κιλό)

Συναρμολογηση, όλα κρύα.  Ο ένας στρόγγυλος κύκλος σφολιατας,  πάνω κρέμα δυο δάχτυλα περίπου. 

Ο δεύτερος κύκλος  σφολιατας από πάνω.  Αν κράτησα τον ολόκληρο κύκλο, με μαχαίρι τον κόβω κατα μήκος απ τη μια άκρη ως την άλλη έτσι ώστε να έχω δυο λεπτότερους κύκλους. Αν έφτιαξα τρίγωνα χρησιμοποιώ τα πάνω, όπως είπα.  

Από πάνω ένα πολύ ελαφρύ στρώμα άχνης κοσκινισμένο , 

μετά σαντιγυ με τριμματα μέσα κ λίγη αχνη ακόμα. 

Ανακατεύω κ στρωνω.  Από πάνω τριμματα σφολιατας ανακατεμενα με αχνη.  Πασπαλιζω. Καλή επιτυχία!

Ώσπου μια νύχτα..

Ώσπου μια νύχτα, ένας διαβάτης περνάει στο δρόμο τραγουδώντας. Πού έχεις ξανακούσει το τραγούδι αυτό; Δεν θυμάσαι. Κι όμως η νοσταλγία όλων όσων ονειρεύτηκες, τρέμει μες στο τραγούδι. Στέκεσαι στο παράθυρο κι ακούς σαν μαγεμένος. Κι άξαφνα σε κάποια στροφή του δρόμου, το τραγούδι σβήνει. Όλα χάνονται. Ησυχία... Tώρα τι θα κάνεις; Η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο. Η θλίψη.. πιο δίκαιο. Τάσος Λειβαδίτης ..................................................................... Μα εσύ γελάς σαν πρώτα Στίχοι / Μουσική: Γιώργος Σταυριανός Ερμηνεία: Νίκος Γράψας LP: Άνεμος είναι

Ένα τηλεπαιχνίδι απ τα παλιά

Το αγαπημένο Λούνα Παρκ, μια έμπνευση του Γιάννη Δαλιανίδη ήταν μια συρραφή από σκετσάκια, τηλεπαιχνίδι και τραγούδι. Ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1974  και ολοκληρώθηκε 7 χρόνια αργότερα. Πολλοί και σημαντικοί ηθοποιοί πέρασαν από κεί, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Χρήστος Νομικός, η Ευαγγελία Σαμιωτάκη, η Άννα Παϊτατζή, ο Νίκος Δαδινόπουλος, η Μαίρη Ευαγγέλου, η Κάτια Αθανασίου, ο Σωτήρης Τζεβελέκος, και τόσοι άλλοι.
Η ενότητα του τηλεπαιχνιδιού ήταν βασική στο Λούνα Παρκ. Οι παίκτες διαγωνίζονταν σε ερωτήσεις γνώσεων, αριθμητικής, σχηματισμούς λέξεων και φράσεων. Από το Μάρτιο του 1979  μέχρι και το τέλος της σειράς το 1981 παρουσιάστρια ήταν η Ισμηνη Καλέση, Εδώ βλέπουμε τον μεγάλο τελικό, στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς, το 330ο, που προβλήθηκε στις 9 Μαίου του 1981.

La soglia

Από 45άρι του 1970, στην Ιταλία, η Ειρήνη Παππά τραγουδά la soglia, μεταγραφή του: "Το ψωμί είναι στο τραπέζι" (όπου οι στίχοι ήταν του Ιάκωβου Καμπανέλλη.) 
Οι ιταλικοί στίχοι εδώ είναι της Audrey Nohra Stainton, πολύ παραγωγικής ιταλίδας στιχουργού, που έγραψε κυρίως στίχους σε τραγούδια ταινιών σημαντικών σκηνοθετών, όπως του Σέρτζιο Λεόνε, του Ένιο Μορικόνε, του Όρσον Ουέλς.. Συνεργάστηκε επίσης και με το Σέρτζιο Εντρίγκο, (μεγάλο Ιταλό τραγουδιστή των δεκαετιών 60-70), το Λουίς Μπακάλοφ και άλλους πολλούς.. Και βέβαια με το Μίκη Θεοδωράκη..
Εδώ λοιπόν, στο ιταλικό δισκάκι της Polydor των 7 ιντσών, και σε ενορχήστρωση C. Fabi η Ειρήνη Παππά τραγουδά Μίκη Θεοδωράκη στα Ιταλικά. Στη  πίσω πλευρά του δισκακίου ο Ζωρζ Μουστακί τραγουδούσε ένα δικό του τραγούδι, το Requiem Per Chissa' Chi, σε στίχους Bruno Lauzi.

La soglia, δίσκος 45 στροφών του 1970
Μουσική : Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Audrey Nohra Stainton
Ερμηνεία: Ειρήνη Παππά

Η πίστη στον άνθρωπο

Στους σκοτεινούς καιρούς
το φως πηγάζει από μέσα
κι είναι η πίστη
στον άνθρωπο.

...............................
Το ζευγαράκι
 Από το δίσκο του Μίμη Πλέσσα: 
Η  γειτονιά μου - Λαϊκή Σουίτα (LP Πάνιβαρ, 1968)
Μπουζούκι: Στέλιος Ζαφειρίου

Τα τραγούδια που πονάνε πολύ δεν τελειώνουν εύκολα

Η εικονογράφηση του βίντεο έχει γίνει από το Στάθη


".. Έτσι συνέβη κάποια νύχτα κάπου το 1987 να συναντήσω, ξαφνικά, ενώ περπατούσα στην πλατεία Κουμουνδούρου, ένα από τα πιο ευαίσθητα συνομήλικα παιδιά του χωριού που ήμασταν πολύ φίλοι ως πιτσιρίκια. Κατάλαβα, όμως, ότι βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση αφού έδειχνε εξαθλιωμένος και από όλη την εικόνα του φαινόταν και η ανάλογη ψυχική του κατάσταση. Πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλο, αλλά είπαμε μόνο ένα γρήγορο «γεια», καθώς εκείνος ξεγλίστρησε και έφυγε γρήγορα…  Βαθειά όμως μέσα στα μάτια του, πρόλαβα και διέκρινα εκείνη την παιδική αθωότητα του να ψυχορραγεί, σα να είχαν μείνει μόνο τα ίχνη της… γιατί στην πραγματικότητα, ο παιδικός μου φίλος είχε γίνει κάποιος άλλος.  Και ενώ γύρισε και έφυγε ανεβαίνοντας προς την Ομόνοια, έστρεψα κι εγώ πίσω τα μάτια μου και τον παρακολούθησα για μερικά δευτερόλεπτα βλέποντάς τον να μπαίνει σε ένα υπόγειο μπαρ της Ζήνωνος και να χάνεται....

Από εκείνο το βράδυ άρχισε να με τρώει μέσα μου, η κατάστασή του και θυμήθηκα πολλά διαφορετικά στιγμιότυπα για τον άνθρωπο αυτόν, όπως επίσης θυμήθηκα, αναγκαστικά, και αυτό που ανέφερα πριν, το μέγα ψεύδος που πουλούσαν στα χωριά τη δεκαετία του ’60 και του 70 όλοι οι... πρωτευουσιάνοι.  Ένιωσα μία ευθύνη για όλο αυτό, και ήθελα μέσα από το τραγούδι με κάποιο τρόπο, να ζητήσω ένα «συγγνώμη» εκ μέρους όλων, για τη ζωή του.

Ξεκίνησα να το γράφω κάπου το 1990 και το τελείωσα το 1992. Ένα χρόνο, δηλαδή, κράτησε η δημιουργία του, γιατί τα τραγούδια που πονάνε πολύ δεν τελειώνουν εύκολα. Ίσως δεν τελειώνουν και ποτέ…  Αυτό που μου συμβαίνει, άλλωστε, γράφοντας ένα τραγούδι, είναι ότι το αφήνω να είναι μπροστά, να προηγείται. Έτσι, έπαιρνα την κιθάρα κάθε τόσο και τη σκάλιζα μαζί με τους στίχους και κάθε φορά που αισθανόμουν ότι ήμουν εύστοχος στο να εκφράσω αυτό που ήθελα, με έπιανε η ψυχή μου δεν άντεχα και το παράταγα και μετά από ένα μήνα, άντε πάλι από την αρχή... Η γνώση και ο πόνος είναι ζευγάρι σε αυτή τη διαδικασία.

Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η "Ζήνωνος", και μπήκε στο στούντιο ένα χρόνο μετά, το 1992, μέσα στον πρώτο μου δίσκο «Στην αγορά του κόσμου» που κυκλοφόρησε το 1993 με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη σε μία συνταραχτική ερμηνεία αν και ήταν η πρώτη φορά που τραγουδούσε σε δισκογραφία.  .."
Νίκος Ζούδιαρης

Ολόκληρη η δημοσίευση εδώ:

Η Ζήνωνος, πια, δεν είναι μία οδός

Ζήνωνος

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Πάσχα στο χωριό συγκέντρωση μετοίκων
Τα νέα απ’ την Αθήνα στα όνειρα μου σφήνα
Πόζα και λουστρίνι, ο Νάκος φιγουρίνι
Πείνα μου μοιραία ζήλεια μου ρομφαία
Μπήκα σ’ ένα τρένο πίσω δεν κοιτούσα
Μέσα μου πετούσα ψήλωσα δυο πόντους

Ζήνωνος μ’ έντυσε η ζωή στρατιώτη
Ζήνωνος πόρνη η αγάπη η πρώτη
από βράδυ σε πρωί μου τελειώνει η ντροπή
Ζήνωνος

Εδώ οι χωριανοί μου δεν βοηθάνε άλλον
Σκούριασαν τα χέρια βρήκα άλλους τρόπους
Είπα να χαθώ το τέλος μου να βάλω
Λίγο ακόμα επάνω τρέλα μου σε φτάνω
Στις εφημερίδες μάνα αν με είδες
Μη μου στεναχωριέσαι
Μάνα δε μου αξίζει

Ζήνωνος...

Το κανάλι του χρήστη του youtube απου ανέβασε το βίντεο εδώ:
https://www.youtube.com/channel/UCKe5uOI5ui55CcWjo5oZhgw

Μελωμένο χοιρινό κότσι της Φανής

Η Φανή είναι η μητέρα μου και αυτή είναι η συνταγή για το καταπληκτικό μελωμένο κότσι που μας ετοιμάζει στις γιορτές. Γίνεται σε μεταλλική γάστρα με καπάκι.

Υλικά

2 κιλά κότσι χοιρινό 

1 ποτήρι κρασιού κόκκινο κρασί 

2 κ.σ   μέλι 

2 κ.σ μουστάρδα

2 κλαρακια δεντρολιβανο

1 φύλλο Δάφνης 

2 σκελιδες σκόρδου 

1 κούπα φρέσκο χυμό πορτοκάλι
Αλατάκι, πιπεράκι κατά βούληση 

Εκτέλεση:

Βάζω όλα τα υλικά στη γάστρα, σκεπασμένη, απ το βράδυ να μαριναριστούν.

Ψήνω την επόμενη μέρα, στους 190 στη μεσαία σχάρα, η γάστρα σκεπασμένη με το καπάκι της, για 2 1/2 ώρες περίπου.

Για να καταλάβω ότι είναι έτοιμο τσιμπάω με πηρούνι το κρέας και καταλαβαίνω αν ψήθηκε ως μέσα, πρέπει να είναι μαλακό σα να λιώνει και να αποκολλάται εύκολα απ το κόκκαλο. Εδώ παίζει ρόλο και η ποιότητα του κρέατος.

Σημείωση: Άν το υγρό είναι πολύ στο τέλος του ψησίματος μπορώ να το κάνω να σωθεί λίγο απλά βάζοντας τη γάστρα ανοιχτή στο μάτι της κουζίνας. Συνήθως δεν είναι, υπάρχει ζουμί το οποίο, όταν κρυώσει λίγο το φαγητό, γίνεται σαν ζελέ λόγω του χόνδρου που βγάζει ζελατίνη.

Καλή επιτυχία!

Τα τρομερά παιδιά

"..12 κιλά βοδινό, 8 κιλά πατάτες, 4 κιλά μελιτζ(ι)άνες, 3 κιλά βούτυρο, 4 φλυτζάνια ροδοζάχαρη..
..μετά αλεύρι 12 κιλά, όλα τα περνάς απ το μίξερ ναι, μιξερωτά.."
Αγαπημένο απόσπασμα από τη Μουσική Βραδιά του Γιώργου Παπαστεφάνου.
Αγαπημένος Γιώργος Μαρίνος..
Σε κείμενο του Παύλου Μάτεσι.

Κουραμπιεδάκια αφρός

Υλικά

250 γρ βούτυρο προβειο λιωμενο

 1 1/4 κούπας νες (250 ml η μία κούπα) ζάχαρη άχνη 

1 1/4 κούπας νες (250 ml η μία κούπα) καρύδι τριμμένο 

2 1/2 κούπας νες φαρινα με άρωμα πορτοκαλι

6 κουταλιές σούπας κοφτές σιμιγδαλι ψιλό 

1 αυγό 

3 κουταλιές σούπας χυμό μανταρίνι 

1 κουταλιά σούπας χυμό λεμόνι 

Αχνη για το πασπαλισμα 

Εκτέλεση:΅

Χτυπάω στο μίξερ, στην αρχή στο αργό και μετά στο δυνατό το βούτυρο με τη ζάχαρη για δέκα λεπτά περίπου.

Χαμηλώνω την ταχύτητα και προσθέτω το σιμιγδάλι, το καρύδι, το χυμό, το αυγό. Αφού αναμειχθούν ανεβάζω ταχύτητα για ένα δύο λεπτά. Χαμηλώνω και ρίχνω το αλεύρι κούπα κούπα. Αφήνω να αναμειχθεί στο μίξερ για λίγο, κλείνω το μίξερ και τα ενώνω καί με το χέρι, να έχω μια απαλή και βουτυράτη ζύμη (όχι πίεση και πολύ ζύμωμα, τη θέλω απαλή και αφράτη)

Σε ταψί στρωμένο με λαδόκολλα τοποθετώ μπαλάκια απ τη ζύμη, σαν μικρά καρυδάκια (απαλά με τη χούφτα τα σχηματίζω) σε αρκετή απόσταση   μεταξύ τους γιατί θα φουσκώσουν και θα απλώσουν λίγο. Ψήνω στους 190 για 22-25 λεπτά, στη μεσαία σχάρα.

Μόλις βγουν τα περνάω ένα ένα καυτά μέσα σε μπωλ με άχνη, τινάζοντάς τα αμέσως μετά ώστε να κολλήσει ένα ελαφρύ στρώμα ζάχαρης πάνω. Στη συνέχεια τα αραδιάζω σε πιατέλα όπου έχω κοσκινίσει λίγη άχνη και με σουρωτήρι κοσκινίζω άχνη πάνω τους να είναι σαν χιονισμένα. 
Βγαίνουν δύο λαμαρίνες φούρνου περίπου.
Καλή επιτυχία!

Η αγαπημένη

Η 'Αγαπημένη' σε μουσική Βασίλη Αρχιτεκτονίδη και στίχους Παναγιώτη Καλαποθαράκου κυκλοφόρησε σε 45άρι το 1967 από την εταιρεία Αυλός. Ερμηνευτής ήταν ο Κώστας Καλαϊτζίδης.

Ο Τόλης Βοσκόπουλος τραγούδησε την Αγαπημένη στις ταινίες του Αγωνία (1969) και Αναστενάζουν οι πενιές (1970) (απ όπου πάρθηκε και το ηχητικό αυτό αρχείο) και (απ όσο γνωρίζω) η ερμηνεία του δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε δίσκο.
Μέσα από τον ελληνικό κινηματογράφο.. Τόλης μαγικός.. Αγαπημένη Μουσική Βασίλης Αριχτεκτονίδης Στίχοι Παναγιώτης Καλαποθαράκος Ερμηνεία Τόλης Βοσκόπουλος Δώσε μου τα χείλη σου να πιω και να μεθύσω μέσα στα μαύρα μάτια σου τον ουρανό να χτίσω Δώσε μου του πόθου σου τον πόνο να φιλήσω στον αρραβώνα της καρδιάς σφιχτά να τον κρατήσω Δως μου τις ελπίδες σου να βάλω προσκεφάλι πάρε τον αναστεναγμό τη μαύρη ανεμοζάλη

Ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα

"Η Ελλάδα πεθαίνει. 

Πεθαίνουμε σαν λαός. 

Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, 

ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες, 

και αγάλματα."

Συνέντευξη Θ. Αγγελόπουλου στην Στάθη Ειρήνη.
"Κάθε ταινία είναι μια σημαντική ανθρώπινη περιπέτεια... Η σημασία έγκειται στο αν από εξωτερική περιπέτεια μπορεί να μεταμορφωθεί σε εσωτερική..." "Το ταξίδι, τα σύνορα, η εξορία.Η ανθρώπινη μοίρα.Η αιώνια επιστροφή.Κι όχι μόνο. Όλες μου οι εμμονές μπαίνουν και βγαίνουν στις ταινίες μου, όπως μπαίνουν και βγαίνουν, όπως σωπαίνουν για να ξαναεμφανιστούν αργότερα, τα όργανα μιας ορχήστρας." "O Όμηρος και οι αρχαίοι τραγικοί, εδώ, στην Ελλάδα, αποτελούσαν στην εποχή μου μέρος της σχολικής μας παιδείας. Oι αρχαίοι μύθοι μάς κατοικούν και τους κατοικούμε.
Ζούμε σ' έναν τόπο γεμάτο μνήμες, αρχαίες πέτρες και σπασμένα αγάλματα. Όλη η νεότερη ελληνική τέχνη φέρει τα σημάδια αυτής της συμβίωσης. Η διαδρομή μου, η πορεία μου, η σκέψη μου, θα ήταν αδύνατον να μην έχουν ποτιστεί από όλα αυτά.
Όπως λέει ο ποιητής, «έπεφτε το όνειρο, καθώς έμπαινα στο όνειρο. Έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα 'ναι δύσκολο πολύ να ξαναχωρίσει». Η σχέση μου με τη λογοτεχνία και την ποίηση μ' έφεραν πολύ νωρίς κοντά σ' όλες τις αναζητήσεις --γλωσσικές ή αισθητικές-- του μοντερνισμού."
......................................................

Μυθιστόρημα - Γιώργος Σεφέρης

Γ´

Μέμνησο λουτρῶν οἷς ἐνοσφίσθης

Ξύπνησα μὲ τὸ μαρμάρινο τοῦτο κεφάλι στὰ χέρια
ποὺ μοῦ ἐξαντλεῖ τοὺς ἀγκῶνες καὶ δὲν ξέρω ποῦ νὰ
τ᾿ ἀκουμπήσω.
Ἔπεφτε τὸ ὄνειρο καθὼς ἔβγαινα ἀπὸ τὸ ὄνειρο
ἔτσι ἑνώθηκε ἡ ζωή μας καὶ θὰ εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ξαναχωρίσει.

Κοιτάζω τὰ μάτια. Μήτε ἀνοιχτὰ μήτε κλειστὰ
μιλῶ στὸ στόμα ποὺ ὅλο γυρεύει νὰ μιλήσει
κρατῶ τὰ μάγουλα ποὺ ξεπέρασαν τὸ δέρμα.

Δὲν ἔχω ἄλλη δύναμη
τὰ χέρια μου χάνουνται καὶ μὲ πλησιάζουν
ἀκρωτηριασμένα.

Φεγγαρόφως πάνω απ την Ακρόπολη

Φέγγουν τα όνειρα

πάνω απ τη ζωή μας

Σαν το φεγγάρι

που κάποιες νύχτες λες 

υπάρχει μόνο για να φωτίζει

 την Ακρόπολη

Φεγγαρόφως πάνω απ την Ακρόπολη.

Μουσική: Μίμης Πλέσσας (1965)

Κάτι όμορφο

Έρχονταν στο σπίτι μας θυμάμαι, τα μεσημέρια της Κυριακής, για φαγητό. Η καλύτερή μας.

Η γιαγιά με κάτασπρα μαλλάκια κότσο και την καλή της ρομπίτσα, ο παππούς μ ένα λεβέντικο γιλέκο κι ένα ρολόι με αλυσίδα κρεμασμένο, που του είχε χαρίσει η μάνα μου και πολύ το καμάρωνε.

Κάθονταν στον καναπέ -αργούσε ακόμα η ώρα του τραπεζιού- και μου έλεγαν: «Θα μας βάλεις εκείνη την πλάκα;» Η πλάκα ήταν ένας δίσκος βινυλίου με μικρασιάτικα τραγούδια. Τον άκουγαν σιωπηλοί, πιασμένοι χέρι χέρι. Ολόκληρο. Κάθε φορά.

Ολόκληρο το κείμενο και η απάντηση του Πιτσιρίκου εδώ:
Ήθελα να γράψω κάτι όμορφο

Η εικόνα από εδώ:
https://fluente.fi/wp-content/uploads/2013/05/file8391240614698.jpg

Μια στάλα

Μπορεί 

μέσα στο σκηνοθετημένο στιγμιότυπο 

να τρυπώσει

μια στάλα συγκίνησης αληθινής;

Μπορεί.
............................
Την πατρίδα μ' έχασα
Χρήστος Αντωνιάδης (στίχοι), Κώστας Σιαμίδης (μουσική).

Τρουφάκια με καρύδι, φυστικοβούτυρο και καρύδα

Υλικά:
1 κούπα τσαγιού καρύδι χοντροτριμμένο
1 συσκευασία φυστικοβούτυρο απαλό 350 γραμμαρίων
2 κούπες τσαγιού καρύδα τριμμένη
1/2 κούπα τσαγιού ζάχαρη άχνη

Για το τύλιγμα:
1/2 κούπα καρύδα τριμμένη αναμεμειγμένη με:
1/2 κούπα ζάχαρη άχνη

Προαιρετικά. Λίγο ποτό για βρέξιμο (γκραν μαρνιέ ή άλλο αρωματικό λικέρ)

Εκτέλεση:
Χοντροτρίβω το καρύδια στο μούλτι ή στο γουδί.
Σε μεγάλο μπολ ρίχνω τα καρύδια, την καρύδα, το φυστικοβούτυρο και την άχνη. Ζυμώνω με το χέρι απαλά μέχρι να έχω ένα ομοιογενές μείγμα.
Πλάθω τη ζύμη σε μπαλάκια τα οποία τα κυλάω στο μείγμα άχνης/ καρύδας. Αν θέλω να κολλάει παραπάνω το μείγμα στην επιφάνεια βρέχω κάθε τρουφάκι ελαφρά εξωτερικά, είτε περνώντας το απ το βρεγμένο χέρι μου, είτε με λίγο ποτό που μου αρέσει (πχ γκραν μαρνιέ)
Διατηρούνται εκτός ψυγείου χωρίς πρόβλημα. Αν θέλω τα βάζω στην ψύξη όπου σφίγγουν.
Καλή επιτυχία!

Φαγιούμ

"..Τὸ βλέμμα τῶν Φαγιοὺμ σοῦ φανερώνει πιὸ ζωντανοὺς τοὺς πεθαμένους, ποὺ διψοῦν τὴ ζωή, ἀπὸ τοὺς ζωντανοὺς ποὺ δὲν τὴν ὑποψιάζονται.
Σοῦ κάνουν συντροφιὰ καὶ σοῦ μιλοῦν ἐν σιγῇ οἱ ἀπόντες. Σὲ ξυπνοῦν στὴ ζωὴ οἱ ἀπ᾿ αἰῶνος κεκοιμημένοι.
Οἱ ἄνθρωποι τῶν Φαγιούμ, ἐνῷ δὲν περιφρονοῦν τὴν πρόσκαιρη ζωή, προτιμοῦν καὶ ὁραματίζονται τὴν αἰωνιότητα. Εἶναι φροντισμένοι στὴν ἐμφάνιση, στολισμένοι, καλοχτενισμένοι καὶ συχνὰ στεφανωμένοι· ἕτοιμοι γιὰ μία ἱερὴ ἑορτή, ποὺ τελικὸ σκοπὸ ἔχει τὴν ἐπιτυχία τῆς αἰώνιας ζωῆς.
Ὅλος ὁ ἀνθρώπινος μακρόσυρτος πόνος ἐκβάλλει, σὰν τὰ νερὰ τοῦ Νείλου, στὶς μορφὲς αὐτές. Καὶ μέσα στὴν ἄβυσσο τοῦ πόνου λάμπει τὸ φῶς τῆς ἐλπίδος καὶ τῆς προσμονῆς. Λάμπει ἡ αἰωνιότητα ποὺ ἀναβλύζει ἀπὸ τὰ βάθη τῆς πρόσκαιρης, ἀλλὰ προσωπικὰ ἀνεπανάληπτης ζωῆς.
Ἔτσι σοῦ πληγώνουν τὴν καρδιὰ καὶ σὲ παρηγοροῦν μακάρια. Σὲ φέρνουν σὲ ἐγρήγορση, γιὰ νὰ δεῖς τὴν τραγικότητα ἀλλὰ καὶ τὴν ὡραιότητα τῆς ζωῆς. .."

(Ἀρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης, ο σύνδεσμός με όλο το κείμενο εδώ: 

Μπισκοτάκια βουτύρου με κέντρο από μερέντα

Υλικά:
250 γραμμάρια βούτυρο αιγοπρόβειο
1 κούπα 250 ml ζάχαρη άχνη
2 κουταλιές σούπας κοφτές κορν φλάουρ βανίλια (αυτό που βράζει, όχι στιγμής)
3 κουταλιές σούπας φρεσκοστυμμένος χυμός πορτοκαλιού
1/3 του κουταλιού καφέ σόδα μαγειρική
2 και 3/4 κούπες των 250 ml αλεύρι δυνατό ή και γ.ο.χ. αν θέλετε πιο μαλακά μπισκότα

Μερέντα ή νουτέλα (βάζω νουκρέμα) που την έχω καταψύξει και κόψει σε κομματάκια. Για να την καταψύξω την απλώνω σε λεπτή στρώση πάνω σε λαδόκολλα, στο σχήμα του πάτου ενός τάπερ με μεγάλη επιφάνεια. Βάζω τη λαδόκολλα στο τάπερ, το κλείνω και καταψύχω. Σκληραίνει και μετά είναι στερεή αλλά κόβεται εύκολα με το μαχαίρι.

Εκτέλεση:
Χτυπάω στο μίξερ το βούτυρο που έχω αφήσει εκτος ψυγείου 2 ώρες τουλάχιστον με τη ζάχαρη. Προσθέτω το κορν φλάουρ, το χυμό και τη σόδα και χτυπάω λίγο ακόμα στο χαμηλό. Κλείνω το μίξερ και προσθέτω το αλεύρι κούπα κούπα. Κάθε φορά δυναμώνω το μίξερ, στο χαμηλό στην αρχή και σταδιακά στο ψηλό.Όταν αναμειχθεί το αλεύρι βγάζω τον κάδο εκτός μίξερ και ζυμώνω λίγο με το χέρι. Αν μου φανεί υγρή η ζύμη προσθέτω λίγο αλεύρι ακόμα, με το χέρι. Ως να έχω μια ζύμη που να είναι μαλακιά αλλά να μην κολλάει στον πλάστη.

Ανοίγω τη μισή ζύμη σε φυλλο πάνω σε λαδόκολλα με χοντρό πλάστη (αν έχω δυνατό αλεύρι ανοίγω λεπτό φύλλο). Κόβω με κουπάκι του καφέ ή ποτήρι του λικερ κυκλάκια. Γεμίζω το ταψί με αυτά. Τη ζύμη που περισσεύει κάθε φορά την ξανανοίγω και κοβω κι άλλα.

Όταν γεμίσω το ταψί μου , που είναι στρωμένο με λαδόκολλα, προσθέτω στο κέντρο τους κομμάτια από την παγωμένη μερέντα. Προσέχω να αφήνω περιθώρια για να μπει το πάνω μπισκότο χωρις να ξεχειλίσει η σοκολάτα με το ψήσιμο.

Με την τεχνική που περιέγραψα προηγουμένως φτιάχνω νέα κυκλάκια τα οποία τα τοποθετώ από πάνω. Δε χρειάζονται ιδιαίτερο πάτημα για να κλείσουν τα μπισκότα, με ελαφρό και μόνο ενώνονται καθώς η ζύμη είναι μαλακή.

Ψήνω στους 190, στη μεσαία σχάρα για 25 λεπτά περίπου. Βουαλά!

Αφήνω να κρυώσουν και απολαμβανω. Καλή επιτυχία!

Η απουσία της συνείδησης

Πιτσιρίκο

Πολλά ειπώθηκαν, πολλά γράφτηκαν για το θάνατο της κοπέλας που σπούδαζε εκεί,στο νησί.

Πονάει τόσο αυτή η ιστορία.

Κι αυτά τα δυο νέα παιδιά.. ο ένας λέει τα ρίχνει στον άλλον. Είναι τρομαχτικός κι επικίνδυνος τόπος ο νους του ανθρώπου όταν απουσιάζει η συνείδηση.

Ο πατέρας μου, υπερήλικας, άντρας παλιάς κοπής, συντηρητικός θα έλεγε κανείς, μου είπε μόνο: "Δεν αντέχω ν ακούω."

Η τηλεόραση κάνει τη δουλειά της. Το ίδιο και οι ιστοσελίδες ειδησεογραφίας (ή αλλιώς βοθροsites στη συντριπτική τους πλειοψηφία) . Πουλάει το θέμα πολύ αυτές τις μέρες. Όταν πάψει να πουλάει θα στραφούν αλλού. Μπορεί σε μια Τζούλια που περιφέρει το ανορεξικό της σώμα και την κομματιασμένη ψυχή, μπορεί στις βαθυστόχαστες δηλώσεις  κάποιου 'γκρικ σελέμπριτι' ελλείψει καυτού "στόρυ", μπορεί σε κάποια νέα φρίκη.

Έγραψε η Ελένη στη στήλη σου, για το παράλογο να ψάχνουν κάποιοι τεκμήρια του γιατί δεν έφταιγε. Και είχε τόσο δίκιο. Απάντησες κι εσύ, πολύ σωστά, για την αντρική βία αλλά και για τις ευθύνες καί των γυναικών.

Αυτή η βία, που ασκήθηκε σ ένα σώμα, σ έναν τρόμο, σ έναν πόνο,σε μια ανημπόρια, σε μια παραίτηση. Πώς να ταν οι στιγμές του κοριτσιού, όπως σερνόταν προς ένα τέλος;

Θυμάμαι πριν χρόνια ένας μαθητής μου μου είπε ότι θα έβλεπε σε dvd εκείνη την ταινία του Σπίλμπεργκ : Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν. "Είναι σκληρή", του είπα. "Δεν έχω πρόβλημα." μου απάντησε, "Έχω δει πολλές. Μου αρέσουν οι πολεμικές ταινίες.Δε μ επηρεάζουν."

Η ταινία ξεκινούσε αν θυμάσαι με την απόβαση στη Νορμανδία, η σκηνή διαρκούσε περίπου 30 λεπτά και ήταν ρεαλιστική. Ούτε υποβλητικές μουσικές, ούτε πολλαπλά πλάνα. Ήχος, εικόνα απλά έγραφαν και περιέγραφαν την ωμή αλήθεια. Και το θάνατο. Στον πόλεμο. Στην απόλυτη έκφραση του Κακού. 

Την επόμενη φορά που τον είδα τον ρώτησα πώς του φάνηκε. Δεν την είδε ολόκληρη είπε. Τη σταμάτησε νωρίς. Δεν άντεξε.

Σήμερα είναι ένα παλικάρι αγαπημένο, ένας νέος άντρας από κείνους που δε αντέχουν σχεδόν, ούτε ν ακούνε ούτε να μιλάνε για μια τέτοια ασχήμια. Για την τόσο πονεμένη πορεία ενός ανθρώπου προς έναν τέτοιο θάνατο. Για την πλήρη απουσία συνείδησης. Τόσο.. τέτοιο.. Άλλες λέξεις δε βρίσκω. Σου γράφω με ειρμό και τάξη (ελπίζω), αλλά μέσα μου ένα ουρλιαχτό.

Να προσέχεις. Την αγάπη μου.

Λιλα

Το κείμενο και η απάντηση εδώ:  Δεν αντέχω ν ακούω

Τα Σάββατα των παιδικών χρόνων

Τα Σάββατα των παιδικών χρόνων.. Ασπρόμαυρη τηλεόραση, ελληνικές ταινίες μαγικές, στρωματσάδα με τα ξαδέρφια στο πάτωμα, Έξι, εφτά, πολλά παιδικά στοματάκια ασταμάτητα, να λέμε τα δικά μας, να χιχιρίζουμε και να μας παίρνει το ξημέρωμα.
Σ εκείνα τα Σάββατα θ ανήκουν για πάντα ο Γιάννης, η Μαρινέλλα.. αλλά και ο Λαμπρούκος, η Ρένα, η Αλίκη κι ο Δημήτρης.
Να κι ένα αγαπημένο τραγούδι του Μάνου Λοϊζου, σε αδισκογράφητη εκτέλεση. Με το Γιάνναρο.

Διαμαντάκια υπάρχουν παντού..

Διαμαντάκια υπάρχουν παντού.. Και μουσικοί υπέροχοι, με γνώση και χάρισμα μεγάλο, που ζυμώθηκαν μές από τα πανηγυρια και τα κέντρα. Εκεί όπου ο κόσμος τραγουδά μεράκια και καημούς.. Μουσικοί σαν το Σταμάτη, το Νίκο, τη Μαρία.. Με ποιό δικαίωμα Στίχοι-μουσική: Σταμάτης Χατζόπουλος Ερμηνεία: Μαρία Νομικού Στο βιολί ο Νίκος Νομικός (Από το δίσκο: Έρωτας, Φωτιά και Ζάλη, που κυκλοφόρησε το 1992 -από την εταιρεία VASIPAP)

Ιορδάνης. Από τα δάχτυλα στην καρδιά

Όταν τα δάχτυλα και η καρδιά

λένε όσα οι λέξεις δεν μπορούν..

Χασάπικος χορός μουσική: Μάνος Χατζιδάκις μπουζούκι: Ιορδάνης Τσομίδης ηχογράφηση του 1964

Το παλτό

Φίλε μου

διάβαζα ότι μια γυναίκα στα Χανιά δώρισε σε απόρους το παλτό της νεκρής κόρης της -την είχε χάσει 28 χρονών, έγκυο σε δίδυμα. Είχε κρατήσει μόνο αυτό, είχε πει θα το χει ενθύμιο ώσπου να πεθάνει. Και εκεί που έδινε για ανθρώπους σε ανάγκη άλλα ρούχα και σκεπάσματα, κι αυτό απ την καρδιά της το χάρισε.

Φυσικό.. Μια καρδιά που έσπασε μπορεί και να γεμίσει με φως, μες απ τις ραγισματιές.

Φαντάζεσαι πώς θα ταν αν ό,τι απλό μπορούσαμε να κάνουμε για να ανακουφίσουμε κάποιον που υποφέρει απλά το κάναμε; Απλό. κι ανώνυμο, όχι να διαφημίζουμε την καλοσύνη μας.. 

Ή κι αν δε μπαίναμε μέσα στον αρνητισμό όπου είναι στο χέρι μας. Συναντάμε ας πούμε έναν (για οποιονδήποτε λόγο. Πλανήτες; Αϋπνίες; Γεράματα; Στεναχώριες; Το φυσικό του;) κακότροπο στο δρόμο. Τον σκουντάμε κατά λάθος και μας περιλούζει με "όμορφα" λόγια. Παίρνουμε θέση άμυνας ή ανασηκώνουμε τους ώμους και φεύγουμε; Το δεύτερο νομίζω σώζει πολλή άσκοπα σπαταλημένη ενέργεια. 

Να ξαναγυρίσω στη μανούλα απ τα Χανιά.. Το να χάνεις αγαπημένο είναι τραγικό, πέρα από το σοκ της απώλειας, την έλλειψη, το κομμάτι απ την ψυχή σου που βίαια αποκολλήθηκε, και για έναν λόγο ακόμα:  Πού να την ξαλαφρώσεις τώρα όλη αυτή την ανεπίδοτη αγάπη που απόμεινε μονάχη; Τι να τα κάνουμε τα ανεπίδοτα; Σαν εκείνο το παλτό, που το αγαπημένο σώμα  -που δεν υφίσταται καν πλέον σαν σώμα- δεν το χρειάζεται πια. Ένα παλτό που δε θα μείνει άδειο αλλά θα ζεστάνει ένα ξένο σώμα -και μακάρι λιγάκι μια καρδιά που ίσως δε θυμάται καν πια πώς είναι να σ αγαπούν και να θέλουν να σε φροντίσουν.

Νομίζω μ εκείνο το παλτό η μανούλα βρήκε έναν τρόπο να δώσει λίγη ακόμα αγάπη στην κόρη της που έφυγε..  Με ενδιάμεσο ένα ζωντανό, παιδεμένο σώμα.  Κι ας τις χωρίζει πια το (σχεδόν) αδιαπέραστο.

Σε φιλώ, να προσέχεις

(η εικόνα από δω:

https://www.petershostak.com/node/463 _

Κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ..

Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο, 

όποιος αγαπάει περισσότερο δίνει περισσότερο 

κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ τί έχει αντάξιο να δώσει; 

Δίνει τον εαυτό του.

_Άγιος Πορφύριος_

..................

Μην τον ρωτάς τον ουρανό

του Μάνου Χατζιδάκι

ενορχήστρωση: Τάσος Καρακατσάνης

Στίχοι: Γιάννη Ιωαννίδη & Παναγιώτη Κοκοντίνη

Λόγο στο λόγο και ξεχαστήκαμε

μας πήρε ο πόνος και νυχτωθήκαμε

σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου 

να πιω τον ήλιο μέσα απ’ τα χείλη σου

Μην τον ρωτάς τον ουρανό 

το σύννεφο και το φεγγάρι 

το βλέμμα σου το σκοτεινό 

κάτι απ’ τη νύχτα έχει πάρει

Ό,τι μας βρήκε κι ό,τι μας λύπησε

σαν το μαχαίρι κρυφά μας χτύπησε

σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου 

να πιω τον ήλιο μέσα απ’ τα χείλη σου

Μην τον ρωτάς τον ουρανό 

το σύννεφο και το φεγγάρι 

το βλέμμα σου το σκοτεινό 

κάτι απ’ τη νύχτα έχει πάρει