Φίλε μου
διάβαζα ότι μια γυναίκα στα Χανιά δώρισε σε απόρους το παλτό της νεκρής κόρης της -την είχε χάσει 28 χρονών, έγκυο σε δίδυμα. Είχε κρατήσει μόνο αυτό, είχε πει θα το χει ενθύμιο ώσπου να πεθάνει. Και εκεί που έδινε για ανθρώπους σε ανάγκη άλλα ρούχα και σκεπάσματα, κι αυτό απ την καρδιά της το χάρισε.
Φυσικό.. Μια καρδιά που έσπασε μπορεί και να γεμίσει με φως, μες απ τις ραγισματιές.
Φαντάζεσαι πώς θα ταν αν ό,τι απλό μπορούσαμε να κάνουμε για να ανακουφίσουμε κάποιον που υποφέρει απλά το κάναμε; Απλό. κι ανώνυμο, όχι να διαφημίζουμε την καλοσύνη μας..
Ή κι αν δε μπαίναμε μέσα στον αρνητισμό όπου είναι στο χέρι μας. Συναντάμε ας πούμε έναν (για οποιονδήποτε λόγο. Πλανήτες; Αϋπνίες; Γεράματα; Στεναχώριες; Το φυσικό του;) κακότροπο στο δρόμο. Τον σκουντάμε κατά λάθος και μας περιλούζει με "όμορφα" λόγια. Παίρνουμε θέση άμυνας ή ανασηκώνουμε τους ώμους και φεύγουμε; Το δεύτερο νομίζω σώζει πολλή άσκοπα σπαταλημένη ενέργεια.
Να ξαναγυρίσω στη μανούλα απ τα Χανιά.. Το να χάνεις αγαπημένο είναι τραγικό, πέρα από το σοκ της απώλειας, την έλλειψη, το κομμάτι απ την ψυχή σου που βίαια αποκολλήθηκε, και για έναν λόγο ακόμα: Πού να την ξαλαφρώσεις τώρα όλη αυτή την ανεπίδοτη αγάπη που απόμεινε μονάχη; Τι να τα κάνουμε τα ανεπίδοτα; Σαν εκείνο το παλτό, που το αγαπημένο σώμα -που δεν υφίσταται καν πλέον σαν σώμα- δεν το χρειάζεται πια. Ένα παλτό που δε θα μείνει άδειο αλλά θα ζεστάνει ένα ξένο σώμα -και μακάρι λιγάκι μια καρδιά που ίσως δε θυμάται καν πια πώς είναι να σ αγαπούν και να θέλουν να σε φροντίσουν.
Νομίζω μ εκείνο το παλτό η μανούλα βρήκε έναν τρόπο να δώσει λίγη ακόμα αγάπη στην κόρη της που έφυγε.. Με ενδιάμεσο ένα ζωντανό, παιδεμένο σώμα. Κι ας τις χωρίζει πια το (σχεδόν) αδιαπέραστο.
Σε φιλώ, να προσέχεις
(η εικόνα από δω:
