"Εκεί" λέγανε
οι πρόσφυγες παππούδες.
Δυο συλλαβές μονάχα
και μετά σιωπή.
Καθώς το βλέμμα χανόταν
σ' αγαπημένους τόπους
μέσα τους, εκεί βαθιά.
"Εκεί" και σήμερα
βαθιά μου αν ψηλαφήσω
ουλή μνήμης προγονικής
που δακρύζει ακόμη.
οι πρόσφυγες παππούδες.
Δυο συλλαβές μονάχα
και μετά σιωπή.
Καθώς το βλέμμα χανόταν
σ' αγαπημένους τόπους
μέσα τους, εκεί βαθιά.
"Εκεί" και σήμερα
βαθιά μου αν ψηλαφήσω
ουλή μνήμης προγονικής
που δακρύζει ακόμη.
'Εγραψε η Βασιλική στις 10 Δεκεμβρίου 2013.
Έξοχη η αποτύπωση μέσω μιας και μόνο λέξης!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτές οι "μικρές" ιδέες ανέκαθεν με μάγευαν -όλη η ουσία στα μικρά.
Ουκ εν το πολλώ..., κ.λπ.
Είναι η λέξη ετούτη τόσο βαριά και περιεκτική
που θα έστεκε και μόνη της.
Αιωρούμενη πάνω σ' ένα βράχο να ατενίζει κατά την Ανατολή.
Κι ήταν η λέξη τούτη η μόνη που άκουσα απ τα χείλη τους ποτέ, για 'εκεί'.. Θυμάμαι όταν ήμουν παιδάκι, που έρχονταν στο σπίτι την Κυριακή να φάμε όλοι μαζί. Και κάθονταν στο σαλόνι, και μου ζητούσαν να τους βάλω τον δίσκο με τα μικρασιάτικα. Κι έμεναν εκεί, πιασμένοι απ το χέρι, σιωπηλοί, και τον άκουγαν ως να τελειώσει..
ΔιαγραφήΠόσο τυχερή είσαι με τέτοιες μνήμες...
ΔιαγραφήΥπέροχο!!!!