Φαγιούμ

"..Τὸ βλέμμα τῶν Φαγιοὺμ σοῦ φανερώνει πιὸ ζωντανοὺς τοὺς πεθαμένους, ποὺ διψοῦν τὴ ζωή, ἀπὸ τοὺς ζωντανοὺς ποὺ δὲν τὴν ὑποψιάζονται.
Σοῦ κάνουν συντροφιὰ καὶ σοῦ μιλοῦν ἐν σιγῇ οἱ ἀπόντες. Σὲ ξυπνοῦν στὴ ζωὴ οἱ ἀπ᾿ αἰῶνος κεκοιμημένοι.
Οἱ ἄνθρωποι τῶν Φαγιούμ, ἐνῷ δὲν περιφρονοῦν τὴν πρόσκαιρη ζωή, προτιμοῦν καὶ ὁραματίζονται τὴν αἰωνιότητα. Εἶναι φροντισμένοι στὴν ἐμφάνιση, στολισμένοι, καλοχτενισμένοι καὶ συχνὰ στεφανωμένοι· ἕτοιμοι γιὰ μία ἱερὴ ἑορτή, ποὺ τελικὸ σκοπὸ ἔχει τὴν ἐπιτυχία τῆς αἰώνιας ζωῆς.
Ὅλος ὁ ἀνθρώπινος μακρόσυρτος πόνος ἐκβάλλει, σὰν τὰ νερὰ τοῦ Νείλου, στὶς μορφὲς αὐτές. Καὶ μέσα στὴν ἄβυσσο τοῦ πόνου λάμπει τὸ φῶς τῆς ἐλπίδος καὶ τῆς προσμονῆς. Λάμπει ἡ αἰωνιότητα ποὺ ἀναβλύζει ἀπὸ τὰ βάθη τῆς πρόσκαιρης, ἀλλὰ προσωπικὰ ἀνεπανάληπτης ζωῆς.
Ἔτσι σοῦ πληγώνουν τὴν καρδιὰ καὶ σὲ παρηγοροῦν μακάρια. Σὲ φέρνουν σὲ ἐγρήγορση, γιὰ νὰ δεῖς τὴν τραγικότητα ἀλλὰ καὶ τὴν ὡραιότητα τῆς ζωῆς. .."

(Ἀρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης, ο σύνδεσμός με όλο το κείμενο εδώ: